Ik ben Eva, 30 jaar, getrouwd met Tim en samen zijn wij de trotse ouders van Elin (7), Jens (4) en Nora (2). Graag wilde ik een stukje schrijven over de bevalling van ons derde kindje. Omdat mijn tweede bevalling maar 2,5 uur heeft geduurd en we echt nét op tijd in het ziekenhuis waren mocht ik deze keer, ondanks mijn medische indicatie, toch thuis bevallen. Er werd verwacht dat deze bevalling namelijk nog sneller zou gaan en er dan kans was dat ik anders in de auto zou bevallen. Ik was super blij, want wat wilde ik graag thuis bevallen! Maar dan duurt het allemaal toch een stuk langer…
29 Maart was ik uitgerekend, maar die datum ging vrolijk voorbij. Hier keken we niet vreemd van op, want mijn vorige twee zwangerschappen duurden ook langer dan 40 weken. In de nacht van 1 op 2 april braken om 1:32 uur mijn vliezen. Ik had al een aantal dagen telkens wat voorweeën, maar niks wat doorzetten. Dat was nu ook weer het geval, dus we zijn maar verder gaan slapen en hebben de volgende ochtend vroeg de verloskundige gebeld om te melden dat de vliezen gebroken waren. Het was Tweede Paasdag en na een lekker ontbijtje hebben we de oudste twee toch maar vast naar mijn schoonouders gebracht, mocht er toch wat gaan gebeuren. De verloskundige kwam langs om te controleren of het echt om gebroken vliezen ging, dit bleek inderdaad zo te zijn. Ze adviseerde me om vooral te ontspannen en dan zou er vanzelf wel wat gebeuren. Als dit voor 20:00 uur nog niet zo was, moesten we weer bellen en voor een CTG richting ziekenhuis omdat je niet langer dan 12 uur met gebroken vliezen mag rondlopen zonder controle van de baby’s conditie.
Ontspannen dus, terwijl je op weeën zit te wachten. Oke, nouja, Netflix aan dan maar en proberen niet teveel te focussen op eventuele weeën. Die hele dag was een flinke achtbaan. Telkens als ik opstond en toch wat ging bewegen kwamen de weeën op gang en snel ook. Maar zodra ik weer ging zitten, werd de tijd tussen de weeën steeds langer totdat ze helemaal weg waren. Aan het eind van de middag besloten we, na een flinke huilbui uit frustratie (tsja, die hormonen hè), om dan toch maar een wandeling te gaan maken en meteen een maaltijdsalade te halen bij de supermarkt. Honger had ik niet echt en het paasdiner, wat eigenlijk op het programma stond, hadden we ook geen zin in. Tijdens die wandeling kwamen de weeën weer volop op gang en stond ik die middenin de supermarkt zo onopvallend mogelijk weg te puffen. Eenmaal thuisgekomen zaten we aan tafel om toch wat te eten en toen zakte het weer net zo snel weg. De kinderen werden door opa en oma thuisgebracht, want tsja opa en oma moesten de volgende dag gewoon naar hun werk en dan lagen ze maar gewoon lekker in hun eigen bedje.
Tijdens het naar bed brengen kwamen de weeën toch weer terug wat voor enorme lachbuien zorgde bij onze oudste dochter. Die vond het maar erg raar dat mama zo stond te zuchten af en toe. Toen heb ik gelukkig niet meer “de fout” gemaakt om weer te gaan zitten of liggen. Ik ben onder de douche gaan staan en wat ging het toen snel! Weeën om de 2 minuten. Gelukkig net op tijd om niet naar het ziekenhuis te hoeven gaan. Toen we de verloskundige belde en de situatie schetsten kwam ze meteen onze kant op.
Ik was onder de douche vandaan gegaan zodat ik afgedroogd was voordat de verloskundige zou komen. Ze heeft even een paar weeën mee gekeken en wilde toen toch wel even controleren hoeveel ontsluiting er was: 6 centimeter. Voor de controle moest ik natuurlijk op het bed liggen en dat vond ik best even lekker en ik bleef ook na de controle nog even lekker liggen. Maar daar was deze baby het absoluut niet mee eens en hup de weeën kregen weer langere pauzes er tussen tot er opeens weer 5 minuten tussen gingen zitten. De verloskundige zei dat ik misschien toch maar weer even moest gaan staan naast het bed en jawel hoor, het tempo nam snel weer toe. Na een tijdje kreeg ik het toch wel wat zwaarder omdat de weeën soms een duur van 2 à 3 minuten hadden en ik dat allemaal staand op moest vangen. Mijn benen werden ontzettend moe. De verloskundige wilde toch weer even controleren en dus mocht ik weer even op bed, 8 centimeter inmiddels. Oke, nog eventjes dus. Dat liggen op bed beviel me wel alleen wederom gooide de baby roet in het eten en bleven de weeën steeds weer langer uit. Ik vond die pauzes zelf heerlijk, maar de verloskundige zei me toch maar weer te gaan staan en grapte zelfs naar haar stagiaire dat zij haar eerste staande bevalling zou gaan zien. Het tempo nam weer toe en mijn benen kregen het steeds zwaarder. Ergens tijdens die laatste twee centimeter heb ik nog geroepen dat als er toch niet een heel eigenwijs meisje tevoorschijn zou komen straks, ik het ook niet meer wist. Het geslacht was voor ons namelijk nog een verrassing en de hele zwangerschap had ik geen voorgevoel, maar nu was ik er ineens van overtuigd: dit is een meisje!
Er werd geprobeerd om staand te controleren of ik de 10 centimeter al had bereikt, maar ze kon dit toch niet helemaal goed beoordelen zo. Ze hield mij goed in de gaten en toen ik aangaf dat het voelde alsof ik het niet meer tegen kon houden, zei ze dat ze me dan toch weer eventjes op het bed wilde hebben. Terwijl ik mijn tweede been op het bed tilde, hoorde ik haar zeggen dat ze het hoofdje al kon zien en dat ik mocht proberen om wat mee te duwen. Zodra ik dit een klein beetje deed, riep ze me meteen weer om te stoppen en even te zuchten. “O ja, auw!”, dat fijne moment dat het hoofdje staat. Gelukkig duurt dat maar even en snel daarna kon ik zelf ons derde kindje aanpakken. De navelstreng was echter heel kort en dus kon ik de baby niet zo ver op mijn borst tillen. Mijn man mocht toen gaan kijken wat we hadden gekregen en natuurlijk: een meisje! “Ik zei toch dat het niet anders kon! Wat een dondersteen!”, was mijn reactie. Nadat de navelstreng was doorgeknipt kon ik haar lekker bij me leggen. De placenta moest nog even een beetje los gemasseerd worden, maar werd daarna ook vrij snel geboren. Toen kon ik helemaal ongestoord naar ons meisje kijken. Zij begon al aardig te smakken. Zodra ik haar aanlegde, dronk ze meteen lekker. “Wat een portret”, dacht ik, “onze Nora Johanna”. Geboren op 2 april om 23:00 uur.
Die felheid en eigenwijsheid komt naarmate ze groter wordt steeds maar meer naar voren. Het zit echt in haar karakter en als ze het ergens niet mee eens is dan zal je dat merken ook, hahaha.
Al met al was dit van alle drie mijn bevallingen de zwaarste omdat ik het (bijna) volledig staand heb moeten doen en er vrijwel geen rustmomenten tussen zaten. Dit had ik van tevoren ook echt niet verwacht, omdat iedereen om me heen (ook de verloskundigen uit mijn praktijk) de hele zwangerschap aangaven dat elke bevalling sneller gaat dan de vorige en dat ik echt direct moest bellen als ik dacht dat het was begonnen. Ik had dus niet gerekend op langer dan 2,5 uur en dan valt iets natuurlijk al gauw tegen. Maar hé 4,5 uur actieve weeën is ook nog steeds voor vele vrouwen een droom, dus klagen doe ik zeker niet!
EVA
