“Mevrouw, u gaat binnen zeer korte termijn bevallen”, waren de woorden van de gynaecoloog. Dat zijn niet de woorden die je wilt horen bij 29 weken zwangerschap.
Deze hele zwangerschap was een opgave voor mij. Al heel snel in mijn zwangerschap was ik extreem misselijk. Na drie weken tobben en 7,5 kilo lichter ben ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege uitdroging. Ik werd gediagnosticeerd met Hyperemesis Gravidarum! Met 19 weken kreeg ik een grote bloeding en dacht ik dat ik zojuist afscheid had genomen van mijn baby. In het ziekenhuis zagen wij tot onze grote opluchting en kloppend hartje en een bewegelijk kindje op het scherm. Er was sprake van een bloeding tussen mijn baarmoeder en placenta en ook zagen ze een laag liggende placenta. Dat was de oorzaak van mijn bloeding. Hierdoor moest ik mij om de week melden voor controle. Tijdens één van die controles zagen ze ook dat mijn baarmoedermond wat korter was dan dat het zou moeten zijn. Ze gaven er verder geen aandacht aan, omdat hij nog wél lang genoeg was.
Sinds 6 februari is deze al zware zwangerschap nóg een tikkeltje zwaarder geworden. Die dag ervoor had ik een afspraak met mijn arts en daar zagen ze dat mijn baarmoedermond korter was geworden sinds de vorige meting twee weken geleden. Om die reden moest ik mijn urine inleveren om uit te sluiten of ik een blaasontsteking had. Een blaasontsteking kan harde buiken veroorzaken en die kunnen er weer voor zorgen dat de baarmoedermond gaat verweken. Ik zou diezelfde middag teruggebeld worden, maar na 19.00 uur had ik de moed opgegeven dat ze nog zouden bellen. Ik was best kwaad. Ik ben Google maar gaan raadplegen. Daar werd ik niet vrolijker van, alleen meer angstiger.
De volgende dag belde ik meteen om 8.30 uur met de polikliniek. De telefoniste begreep mij gelukkig en heeft er gelijk actie op ondernomen. Binnen 10 minuten werd ik netjes teruggebeld. Ik moest mijn tas inpakken en werd op de afdeling verloskunde verwacht. Op dat moment had ik de ernst niet door, maar nadat ik mijn man had gebeld dat hij naar huis moest komen, kreeg ik paniek en heb ik heel hard gehuild. Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik weer een controle en bleek mijn baarmoedermond nog korter vergeleken met die dag ervoor. Toen gebeurde er opeens heel veel. Er werd een infuus geprikt voor de weeënremmers en magnesium. Ik kreeg een prik in mijn been voor de longrijping. Om vervolgens met de ambulance naar het WKZ in Utrecht gebracht te worden. En dat alles in 30 minuten tijd. Ikzelf heb er niks van meegekregen, want ik was van de kaart door het magnesiuminfuus. Mensen, wat had ik het heet. Ik dacht dat mijn hoofd elk moment kon exploderen.
Aangekomen op de verloskamer werd ik aan de CTG gezet en zagen ze om de 4 minuten een piek. “Nou mevrouw, binnen 24 uur wordt de kleine geboren”. Gelukkig is er niets gebeurd die avond en nacht. Ik werd overgeplaatst naar een andere kamer ter observatie. Na 48 uur werd ik van de weeënremmers afgehaald en kreeg ik weer om de 2 minuten harde buiken die pijnlijk waren. Weer het zelfde liedje: CTG en een inwendig onderzoek. “De kleine man zal nu echt snel ter wereld komen”, zeiden de artsen. Nou je raadt het vast al. Ik ben na acht dagen ontslagen met de kleine hummel nog veilig in mijn buik. Iedere week moest ik mij melden en met 32 weken mocht ik weer terug naar het streekziekenhuis. Want vanaf 32 weken mag je daar bevallen. Ik zat nog grapjes te maken dat ik gewoon ingeleid moest worden met 40 weken. Niet wetende dat ik drie weken later al mama zou zijn van een prematurenkindje!
Met 33 weken werd ik weer opgenomen, omdat ik ineens een verweekte baarmoedermond en al 2 centimeter ontsluiting had. Ook waren de harde buiken nog volop aanwezig. Na een paar dagen daar te hebben gelegen werd ik op verlof gestuurd, omdat er niks was verergerd. Ik tikte zomaar de 34 weken aan. Ik zat op een verjaardag en ik voelde mij niet goed worden. Ik werd duizelig en kreeg buikpijn. Ik vertrouwde het niet en moest meteen met spoed langs het ziekenhuis komen. Na het toucheren vertelde ze mij dat ik niet meer naar huis zou gaan zonder kind. Ik had namelijk al 4 centimeter ontsluiting en een uitpuilende vochtblaas die op knappen stond. De beruchte woorden “dat ik snel moeder zou gaan worden” werden weer uitgesproken. “Ja, dat hebben wij vaker gehoord”, zeiden mijn man en ik in koor!
Na 1,5 week in het ziekenhuis te hebben gelegen ben ik met 35 weken en 3 dagen ingeleid, omdat er een bacterie was gevonden. Het was veiliger om te bevallen. Om 8.30 uur werden mijn vliezen gebroken en rond 9.00 uur gingen de weeënopwekkers aan. Op dat moment ging alles snel. De weeën bleven maar komen. Ik kon niet eens op adem komen. Rond 11.00 uur wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ze stelden voor om in bad te gaan. Na 30 minuten gaf ik aan dat hij er aan kwam. Ik keeg als antwoord: “Dat kan niet, maar ik toucheer wel even.” “Oh”, volgde daarna, “je heb al 8 centimeter ontsluiting”. Snel uit bad en hup in de rolstoel om terug te gaan naar de verloskamer. In nog geen 10 minuten had ik volledige ontsluiting en begon het echte werk. Na 28 minuten persen is onze kleine man geboren met een gewicht van 2835 gram en 48 centimeter lang. Ondanks dat hij vijf weken te vroeg is geboren, stonden wij versteld van zijn gewicht en lengte. Doordat hij extra reserves had, mocht hij nog één uur bij mij liggen, voordat hij in de couveuse naar de kinderafdeling werd gebracht. Tijdens het controleren van mijn placenta kwamen ze tot de conclusie dat hij er niet heel veel langer in had moeten zitten. Mijn placenta was al aan het verkalken. Dit zie je pas als je voorbij de 40 weken bent. Wij hebben samen nog twee weken in het ziekenhuis gelegen, want hij was nog te zwak om zelfstandig te drinken. Ook werd hij twee dagen later geel en heeft hij drie dagen onder de blauwe lamp gelegen. Nu zijn wij alweer een poosje thuis en hij doet het super goed. Op dag 2 heeft hij de sonde eruit getrokken, maar omdat hij zo goed dronk sinds wij thuis zijn gekomen heeft de wijkverpleging hem niet meer terug geplaatst.
Hoe ik terug kijk op deze periode? Ik ben blij dat het achter de rug is en kan genieten van mijn gezin!
KIMBERLEY
