Mijn bevalling leek met 34 weken te beginnen en dat vond ik al een hele prestatie op zich. Ik ging namelijk bevallen van een tweeling!
Het was een uitdagende zwangerschap, met veel spanning door bloedingen in mijn eerste trimester, een geconstateerde verkorte baarmoedermond (die uiteindelijk niet verkort bleek te zijn in het tweede trimester) en fysieke toestand in het derde trimester. Het voelde alsof ik twee zwangerschappen in één droeg. Mijn tweeling is dan ook een twee-eiige tweeling, met ieder hun eigen vruchtzak én placenta. Ze groeiden ook nog eens als éénlingen, dus je snapt wellicht de uitdaging.
Met 34 weken belde ik na 2 a 3 dagen gerommel tóch het ziekenhuis. Ik heb vaak aan de lijn gehangen die acht maanden! Ze vroegen mij ten alle tijden even langs te komen voor een check. Dit was zo fijn! Nooit gaven ze me het gevoel dat ik mij aanstelde. Zo ook die ene keer met 34 weken zwangerschap. Ik kreeg zoals bij iedere check een echo. Dit keer werden ook de CTG-banden om mijn buik gewikkeld. Ik had inderdaad weeënactiviteit. Dit bleef aanhouden waardoor ik een nachtje moest blijven. Er werd ons wel gelijk verteld wat de risico’s zouden zijn als de baby’s nu geboren zouden worden. We zouden sowieso niet kunnen bevallen in dit ziekenhuis, omdat er op dat moment geen plek was. Daarbij zouden de baby’s ook van mij gescheiden worden, aangezien ze dan in de couveuse zouden moeten. Hier keek ik erg tegenop, maar ik was inmiddels al in de mindset waarbij het enkel en alleen ging om de gezondheid van de baby’s. Een dag later mocht ik weer naar huis, met 2 centimeter ontsluiting, maar zonder verdere weeënactiviteit. Drie weken lang heb ik voornamelijk op de bank gelegen, in de hoop de tweeling zolang mogelijk binnen te houden, maar ook gewoon omdat mijn buik gigantisch zwaar was.
Op 11 juni 2019 konden we dan eindelijk de datum vastleggen: 19 juni 2019. Die dag zou ik ingeleid worden. Om 08:30 moest ik aanwezig zijn. Nani-Lua die onderin zat, lag netjes met haar hoofdje naar benden. Het zou dus in eerste instantie een natuurlijke bevalling worden. Pasina-Rua lag in stuit, dus afhankelijk van wat hij tijdens de bevalling zou doen, zou het een natuurlijke bevalling of keizersnede worden.
Op 19 juni 2019, precies 37 weken zwanger, werd ik om 08:15 in de rolstoel de kraamafdeling van het ziekenhuis opgerold. Ik was redelijk ontspannen en had mij zelfs nog in fatsoenlijke kleding weten te hijsen. Ik was samen met mijn geliefde, mijn moeder en mijn zusje die de bevalling vast zou leggen. Daarbij leek het mij fantastisch voor mijn zusje deze ervaring te delen, vooral wanneer zij zelf moeder zou worden. Mijn kamer was al klaar en het feest kon beginnen. Bij mijn eerste bevalling was ik ook ingeleid, dus ik wist wat het inhield, behalve het deel van twee keer achter elkaar bevallen. Ik had nog altijd 2 centimeter ontsluiting. Die oneindig lange ligsessie van drie hele weken was dus nog ergens goed voor geweest! Om 09:30 kreeg ik mijn infuus voor de weeënopwerkkers. De CTG-scan zou gedurende de hele bevalling om mijn buik zitten. Om 10:30 werden dan uiteindelijk de vliezen van Nani-Lua haar huis gebroken. Mijn moeder en zusje stonden op het punt even wat eten te gaan halen voordat het echte werk zou beginnen, maar ze waren nog maar net de hoek om en de weeën begonnen. Ik wist even niet meer hoe ik ze moest opvangen. Ik had deze keer maar één filmpje op YouTube gekeken in tegenstelling tot de yogacursus die ik bij mijn eerste bevalling deed. Dus ik hoorde mijzelf nog in paniek zeggen tegen Joenoes: “Bel mama! Ze moet terugkomen!”. Tegen de tijd dat mijn moeder en zusje terug waren, had Joenoes mij al helemaal gerustgesteld, want we vonden samen een ademhalingsritme die aanhield tot na de bevalling van Pasina-Rua. Het leek uiteindelijk alsof ik onbewust de hypnobirthing technieken had toegepast. Twee uur later, rond 12:30, had ik 7 centimeter ontsluiting. Het ging ineens zo snel! Door het ademhalingsritme zat ik in mijn eigen bubbel met de twins en had ik geen tijdsbesef. Ik was vastbesloten allebei de baby’s veilig, gezond en op natuurlijk wijze op de wereld te zetten. Een kwartier later zat ik opeens op 10 centimeter ontsluiting! Er stonden (zoals mij voorafgaand aan de bevalling was uitgelegd) twee verpleegkundigen (voor iedere baby één), een klinisch verloskundige én een gynaecoloog in mijn kamer. Nani-Lua bleek nog niet genoeg ingedaald te zijn. Op dat moment persen zou betekenen dat ik lang zou moeten persen, wat meer energie zou kosten dan persweeën opvangen. Ik lag er ook nog vrij rustig bij vond de gynaecoloog. Ik kon de persweeën nog goed opvangen. De beste man zei tegen mij: “Laat maar weten als je het écht niet meer houdt. Hoe meer ze indaalt, hoe korter je hoeft te persen” en hij verliet de kamer weer.
Het was 13:30. Ik denk dat ik zeker 30 a 40 minuten persweeën heb liggen opvangen. Dat was mega intens, maar ik hield het doel voor ogen! De gynaecoloog werd er weer bij geroepen nadat ik zei het niet meer te kunnen houden. Toen hij eenmaal gearriveerd was, mocht ik gelijk persen. Drie keer persen was er voor nodig, het leek alsof ze er moeiteloos uit gleed. Om13:50 was daar onze mooie Nani-Lua. Terwijl ik haar en op mijn borst legde, reden ze het echoapparaat naar binnen om direct te kijken wat Pasina deed in mijn buik en of de kwaliteit van zijn hart goed bleef. Ik denk dat Nani twee minuten bij mij heeft gelegen. Hierna werd ze al in haar bakje gelegd. Mijn moeder bleef zoals afgesproken bij haar staan, terwijl Joen met mij de volgende bevalling in ging. “Ik voel geen weeën meer”, zei ik versuft tegen Joenoes. Dit was niet omdat ik pijnstilling had gekregen, want dat had ik niet. Ik was nog high en stond letterlijk open van de eerste bevalling. De klinisch verloskundige voelde inwendig en ze zei ineens: “Je hebt een perswee. Probeer maar te persen”. Dus zonder de perswee te voelen perste ik op commando. En daar waren de billen van Pasina-Rua, nog in de zak. Terwijl hij voor de helft uit mij hing, werden zijn vliezen gebroken. Ik perste twee keer en om 14:10 kwam onze prachtige zoon Pasina-Rua op de wereld.
Ik hoorde twee baby’s huilen. Ik had het gewoon gedaan! Ze waren beide kerngezond en konden zich op eigen kracht redden. Wat een ontlading na deze spannende zwangerschap die met geen woord te beschrijven is. Ze werden samen op mijn borst gelegd en ze waren direct stil. Ik heb zojuist in minder dan vier uur twee kindjes op de wereld gezet! Hierna beviel ik van hun gigantische placenta’s. In de Molukse cultuur wordt dat “kaka”, oftewel grote broer of zus genoemd, aangezien de placenta de hele zwangerschap voor hun heeft gezorgd. Ik werd nog de rest van de dag aan de weeënopwekkers gekoppeld, omdat de wond door de reusachtige placenta ook groot was. Om 18:00 liet de klinisch verloskundige weten dat we naar huis mochten als we dat zouden willen. Dat voelde niet goed, gelukkig ook maar, want de baby’s konden nog wel wat hulp gebruiken bij hun temperatuur reguleren en ik kon op deze manier wat slapen. Mijn zusje heb ik moeten vertellen dat echt niet elke bevalling zo snel en moeiteloos ging, maar dat het dus blijkbaar kon, ook met een tweeling. Op 21 juni 2019 kwamen mijn ouders, broer en oudste zoontje ons ophalen. We gingen naar huis. Gezond en wel.
IDA
