Vandaag begin ik naast het schrijven van mijn boek, ook met bloggen. Iets wat ik nu veel doe sinds alles wat ik heb meegemaakt. Het helpt me. Ik voel me vrij als ik schrijf. Maar waar ga ik beginnen? Ik zoek in de kast naar het bruine tasje waar alles in zit. Alles vanaf het begin van deze bijzondere zwangerschap. Het is nacht. Bij de eerste envelop voel ik meteen al een brok in mijn keel. Ik vind de dagticket voor het EMC Sophia in Rotterdam.
We hadden een afspraak om 09.45 uur met een arts
Er was namelijk veel mis met mijn hormonen. Begin juli 2013 kwamen we na een lange tijd niet zwanger kunnen worden, er in het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg achter dat ik vervroegd in de overgang terecht was gekomen. Ik was toen 35 jaar en dat was natuurlijk te vroeg. Mijn eicelvoorraad bleek zo goed al leeg te zijn. Een AMH van 0.2. Zelfs een IVF-behandeling gaven ze geen kans meer. Dan moesten ze me met zoveel hormonen overstimuleren. Dan zouden ze me zoveel leed aan doen. “Wie weet zit er wel een enorme engel op je schouders”, zei de fertiliteitsarts in Tilburg tegen me. Ik vergeet het nooit meer. Ik heb toen zo enorm gehuild en gesmeekt of ze alsjeblieft een IVF-behandeling wilden proberen. Want dan had ik er álles aan gedaan. Uiteindelijk wilden ze op basis van psychologische gronden eenmalig een IVF-behandeling starten. Het voelde voor mij als een half glas water. Ik wilde alle kansen benutten en daarom vroegen we de zorgverzekering of we naar het UZ in Gent mochten. Dat werd gelukkig vergoed. In september konden we gaan. Een week voordat het zover was, voelde ik me moe, menstrueerde weer veel te laat, maar had wel een raar gevoel onder in mijn buik. Ik besloot toch maar een test te kopen en wat bleek: positief. Ik kon het niet geloven. Dat kon toch niet.
De kans op een natuurlijke zwangerschap was tussen de 0 en 1%
Ik zou nog een jaar ovuleren en dan hield het op, had ik in Tilburg gehoord. De huisarts moest het maar aantonen. Dus met middagurine zou het zeker wel of niet duidelijk zijn. En ook bij de huisarts met middagurine kleurde de test positief. Nog steeds geloofde ik er niks van. Ze zouden mijn HcG prikken en dan konden ze wel duidelijk zien hoe hoog de spiegel was. Ik werd gebeld de volgende dag en ik had echt hoge waarden. Ik was ècht zwanger. Ik kon het UZ in Gent bellen dat ik spontaan zwanger was geworden en dat IVF niet meer nodig was en ook Tilburg hebben we nog gebeld. Ook al kozen we niet voor het ene IVF-traject op basis van psychologische gronden, ik wilde toch even laten weten dat ik zwanger was. De arts assistente aan de telefoon zei tegen me dat ik me maar moest realiseren wat een enorm wondertje dit was. Uiteindelijk is Chris in april 2014 geboren, ons derde kind.
We zijn weer vier jaar verder, het was 2018
Na de geboorte van Chris voelde ik me al snel slechter. Ik kreeg last van verzuring in mijn armen, benen en kaken. Ik voelde me emotioneel gezien echt slecht. Ik herkende mezelf totaal niet meer. Ik miste mijn oude ik. Mijn haren vielen uit en ik had steken in mijn handen. Mijn ontlasting ging van hard naar zacht en mijn menstruaties schommelden enorm. Ik ging weer terug naar het ziekenhuis om te kijken of er met hormonen iets te doen was waardoor ik me beter zou voelen. Iets minder overgang graag. Zeker als je moeder bent van drie kinderen en emotioneel gezien totaal nog niet toe bent aan de overgang. Maar ik wist natuurlijk ook wel dat de overgang zelf niet te remmen was.
Zo verrast als we waren in 2013, zo verrast werden we nu weer
Ik bleek zwanger te zijn. Mijn arts bracht de test naar me, hij zat te wachten op een telefoontje van het lab en het duurde allemaal maar lang. Dus hij besloot naar het lab te gaan en kwam terug met de test in zijn handen. Hij legde de test voor onze neus en zei: “Je bent zo zwanger als je maar kan zijn.” Ik lachte en Raoul ook. Dat kon toch niet! Ik ovuleerde niet meer, menstrueerde amper. Zwanger? Ik kreeg meteen een nieuwe afspraak voor 31 mei. Ik moest binnen een week bij een verloskundige kijken hoe lang ik al zwanger was.
Ik had zelf echt geen idee
Ik weet het nog zo goed, de terugweg. Ik zat met de zwangerschapstest in mijn hand en keek naar de twee blauwe streepjes. Ik kon het niet geloven. Ik was zwanger. Op 24 mei 2018 kon ik bij een verloskundige praktijk terecht om voor het eerst te bepalen bij welke termijn ik zat. Ik ging alleen naar die afspraak. Ik kreeg een inwendige echo, want dan zou ze veel meer en beter kunnen zien. Ze zag een vruchtzakje en het was gevuld. De lieve echoscopiste zei: “Helaas, ik zie wel een vruchtzakje, maar ik zie geen hartactiviteit. Sorry. Kom anders over een week nog een keer. Misschien is het zo pril en is het hartje nog niet gaan kloppen of deze zwangerschap eindigt niet goed”. Het kon twee kanten op gaan.
Wat overviel me die boodschap zeg
Ik was zwanger, tegen alle verwachtingen in. En aan de ene kant dachten we ook dat we compleet waren met Sem, Imke en Chris. Chris was al een enorm wonder. Dus waar was ik nu toch precies verdrietig over? Maar de hele weg terug in de auto huilde ik. Want nu ik wist dat ik zwanger was, wilde ik eigenlijk toch wel heel erg graag dat dit een goede zwangerschap zou zijn. Vier kinderen. Ik vond het stiekem zelfs heel mooi en aan de andere kant was ik bang wat de hele wereld ervan zou vinden. Ik wilde niet horen dat er geen hartje klopte en dat het geen goede zwangerschap zou zijn. De tranen overvielen me. Ik reed naar huis. Ik had een echo van een vruchtzakje zonder hartactiviteit.
Een week later werd er inwendig weer gekeken
Ik was zenuwachtig. Het vruchtzakje zat er nog. Ze zei dat er hartactiviteit te zien was, maar het was te langzaam voor bijna één week verder. Dit kon twee dingen betekenen: het hartje was nog maar net gaan kloppen of deze zwangerschap was toch geen goede zwangerschap. Ook zag ze een tweede vruchtzakje en wees het aan op het scherm. Maar daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Dat zakje was leeg en het verschil in grootte was substantieel te groot om er iets van te maken. En ook wees ze nog een derde zakje aan, maar dat was echt heel klein. Verward zat ik in de auto. Toch wel zwanger, een vruchtzakje gezien met hartactiviteit maar het ging te langzaam. En hoe zat het dan met het tweede vruchtzakje? En het derde vruchtzakje? Ze had het wel gezien. Maar leeg. Ik hoefde me er geen zorgen over te maken zei ze. Zorgen? Ik had geen idee wat er allemaal door mijn hoofd ging. Ik weet wel dat mijn allerliefste vriendin ‘s avonds langs kwam met haar man om naar ons nieuw gekochte huis te kijken.
Ik moest het delen met iemand
Dus ik besloot in een van de lege kamers het te vertellen. Ik was zwanger van een baby met een te langzame hartactiviteit en er was een tweede vruchtzakje, maar die was wel leeg en het verschil in grootte was duidelijk dat het niks kon zijn. Net als het derde zakje…..Mijn vriendin knuffelde me. “Je bent gewoon zwanger Carolien”. En zo liepen we verder door ons nieuwe, grote huis.
De volgende dag moest ik weer naar het Erasmus
Het was alweer een tijd na de eerste ontdekking van mijn zwangerschap. In mijn hoofd dacht ik aan vruchtzakje twee dat leeg was en te klein en mogelijk een derde vruchtzakje. Het was bijna 15 uur toen ik aan de beurt was. Ook hier een inwendige echo voor beter beeld en wat zag ik op het scherm?! “Ik zie twee knipperlichtjes, klopt dat?”, riep ik. “Ik focus eerst even hierop”, zei ze, “maar wat jij zegt, heb ik ook gezien.” Ze ging kijken. Op het beeld klopten inderdaad twee hartjes. Twee knipperlichtjes. Ik begon te huilen. Ik had geen idee waarom ik huilde. Was ik bang? Was ik blij? Dacht ik toch ineens aan het derde vruchtzakje? Dat nu ook misschien toch ging ontwikkelen? Ik dacht aan gisteren. Dat ze zei dat het tweede vruchtzakje substantieel te klein was ten opzichte van het andere vruchtzakje en nu dan dus tóch een tweeling? Ik weet dat de verloskundige tegen me zei dat meer moeders soms wel schrokken in het begin. Maar het was niet echt de schrik waarom ik toen huilde. Dat weet ik nog zo goed. Misschien voelde ik aan wat er allemaal zou gaan gebeuren….
Lees HIER het vervolg
CAROLIEN
