Het is nu bijna 15 maanden geleden dat wij afscheid hebben genomen van onze geliefde zoon en broertje Daan. 15 Maanden, die voorbij zijn gegaan als een knip met je vingers. 15 Maanden na het overlijden. Hoe hoor je er nu voor te staan? Zo vaak heb ik me afgevraagd wanneer alles weer normaal zou worden, wanneer ik mij weer goed zou voelen. Het kan nooit meer zijn zoals het was. Wij zijn een deel van ons hart kwijt geraakt sinds de dag dat Daan is overleden. Eindelijk zie ik in dat dit mag! Het hoeft niet meer te worden zoals het was. Het is goed zo. Voor altijd draag ik Daan bij mij en hij zal nooit vergeten worden. Het grootste en vreselijkste drama uit ons leven is gebeurd en hier zullen wij altijd stil bij blijven staan.
Het leven gaat door en Mick en Evi gaan door. Je hebt geen tijd om stil te staan voor je gevoel aangezien er nog twee andere baby’s zijn. Het afgelopen jaar was een enorm heftige tijd. Ik wist slecht om te gaan met alle gevoelens die op mij af kwamen en daarvoor al aanwezig waren. Je wordt geleefd en dan in één keer sprong ik voor mijn gevoel in het diepe, zonder handleiding, als nieuwe mama, mama van drie, het overlijden van Daan, huishouden, werken, rouwen… Alles tegelijk.
Rouwen? Wat is rouwen? Ik heb daar nooit over nagedacht. Ik dacht alleen maar hoe moet ik dat doen? Iedereen om je heen heeft wel een mening, maar niemand kan jouw gevoel weten, wegnemen of begrijpen. Alles gebeurt op een eigen manier, omdat ieder persoon en iedere situatie zo verschillend is. Voor mij is rouwen het kunnen omgaan met het verdriet en het kunnen accepteren van de situatie.
Wij zijn nu ruim een jaar verder. Als ik terug kijk op het afgelopen jaar, dan zie ik een vrouw die in de war is, en door wilt voor iedereen en niet toegeeft aan haar eigen gevoelens. Zij stopt alles maar weg. Eindelijk had ik eind vorig jaar de stap gezet voor therapie en dit jaar begonnen met EMDR. Wow, waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Ik kan het stukje over Daan veel beter aan. Ik ben mentaal gegroeid. Het gaat nog tijd kosten om alles goed te verwerken en mij weer goed in mijn vel te voelen, maar die tijd neem ik. Ik merk al zo veel verschil. Ik weet nu dat iedereen dingen anders verwerkt en het één is niet beter dan het ander. Je gevoel wijst je de weg wel, hoelang het ook duurt. Kortom, er zijn geen regels, alles is goed, wat een ander ook vindt.
LEONIE
