Onze Joep is 18/06/19 geboren. Het mooiste mannetje ooit. Onze Joep is alleen geboren met een schisis en heeft in zijn leventje meerdere operaties nodig. Afgelopen oktober heeft hij zijn lipsluiting gehad. Hier heb ik een blog over geschreven, want “ze kunnen het zo mooi maken”. Jep, iets wat stuk is kun je maken. Inmiddels zie je er bijna niks meer van en hebben ze hem heel mooi gemaakt. Van de buitenkant.
Afgelopen donderdag, 11/06 was de binnenkant aan de beurt. Allang blij dat dit niet was uitgesteld vanwege mevrouw Corona. Wij gingen naar het ziekenhuis. Dinsdag de 9e een gehoortest en Covid screening en de 10e de opnamegesprekken. Bepakt met twee trolleys, rugtas en een kinderwagen werd ik door mijn buurman afgezet bij de ingang van het academische ziekenhuis. Bij binnenkomst kreeg ik een groen bandje en toegang tot het ziekenhuis, omdat wij geen klachten hadden. Door de lange hal met mijn koffers en kinderwagen voelde het alsof ik lekker een weekendje weg ga. Seychellen leek me enig. “Mind your step”, was nog het enige dat ontbrak in deze hal. Op de afdeling sport van het Emma kinderziekenhuis stond ik met mijn bagage en vroeg de verpleegkundige waar ik de gate kon vinden. Ik werd warm onthaald en mocht naar binnen. Mijn bagage kon ik in het ruim zetten (kamer 228) en daarna hadden wij de opnamegesprekken. Na een rommelige nacht mag Joepie om 8:00 de OK. op. Onze toffe zuster Lonny verpleegt ons drie dagen lang. Een feestje met deze vrouw.
De ingreep van Joep is geslaagd en om 11:10 zat ik bij Joep op de verkoever. De kleine woelmuis was onrustig, maar prima. Hij had zelfs wat glucosewater op. Terug op de afdeling was het DRAMA met een hoofdletter D. Nog nooit is Joep zo overstuur geweest. Ik heb hem op een gegeven moment aan Hans gegeven en ben eventjes cappuccino gaan drinken op de gang en in mijn eentje gaan janken. Ik ben zo niet gemaakt voor babyverdriet.
De morfine werd opgehoogd en Joep werd wat gelukkiger. Flessen waren echter nog de duivel en hij werd al boos als hij ze zag. Uiteindelijk wilde hij met een lepeltje wel appelmoes en yoghurt. Mooi! Om 23:00 ging Joep lekker slapen en om 04:30 werd hij wakker gemaakt door een zuster omdat ze dacht dat er een plakkertje los zat. Het enige dat los ging was ik, want hoe durfde ze Joep wakker te maken?! (oke, ik was misschien over emotioneel en heb achteraf na twee bakken koffie en nog een uurtje slaap mijn excuses aangeboden. Eerlijk is eerlijk, ik was onredelijk).
Ons nieuwe kamergenootje waar we sinds gisterenmiddag mee samen lagen, kreeg ’s morgens vroeg koorts. Super vervelend en zij bleek een urineweginfectie te hebben. ’s Avonds kreeg Joep ook koorts. NEE! De diendstdoende zaalarts wilde kijken of Joep eventueel een oorontsteking had, maar toen bleek dat ons kamergenootje van de dag ervoor óók koorts en een snottebel had gekregen. Daarna ging alles snel. Joep en ik waren, jawel VERDENKING Corona. Dinsdag was Joep getest en dit was negatief. Dit gaf ik aan, waarop de verpleegkundige zei dat die test maar 48 uur geldig is, dus dat ze het hele COVID-19 protocol in werking ging zetten. Dat wilde zeggen; iedereen een pak aan en mijn spullen werden met handschoenen uit de kamer gehaald. Er ging een laken over mijn spullen heen. We werden in een kamer gezet en mochten er niet meer uit. Ondertussen werd het kamergenootje van gisteren getest op Corona, en voor Joep werd de plastische chirurg gebeld of ze bij hem een Covid screening konden doen. Dit antwoord was negatief omdat ze niet met een wattenstaafje in zijn keeltje mochten, gezien dit net allemaal gemaakt was. Logisch. De arts kwam bij ons om dit te vertellen en ik vroeg of het niet gewoon een RS-virus of iets anders kon zijn. Ze gaf aan dat hier niet op getest werd omdat ze RS niet behandelden (Maar ehh…. stel dat het RS is, dan weet je toch ook dat dat het is en dat het niet een oorontsteking of corona is. Maar goed, ik ben hier de leek, dus wat u zegt).
Anyways. Samenvatting: Joep is gisteren geopereerd, heeft om exact te zijn 0 flessen melk gedronken en krijgt nu koorts en we weten niet waarvan. Stel op sprong zitten we in quarantaine, want ons kamermeisje van gisteren heeft ook koorts en snot. Ik lees op dokter Google dat de incubatietijd van Corona 2 tot 14 dagen is. Dus, hoe ook alweer zouden ons kamergenootje en Joep elkaar binnen 24 aangestoken kunnen hebben met Corona? Exactemundo…. Niet. Toch is er paniek! Paniek! Er is koorts, snot en hoest. De arts komt, gekleed in blauw pak, kekke bril en mondkapje binnen en geeft aan dat Joep geen morfine meer nodig heeft en dat zijn infuus eruit kan en dat we wat haar betreft beter in thuisquarantaine kunnen.
Om 22:00 uur stapt Hans in de auto en is hij met 1,5 uur bij ons om ons op te halen, want we moeten in thuisquarantaine. Eenmaal thuis hebben er een rommelig nachtje. Joep is zo verkouden en wordt wakker met nog steeds koorts. Ik bel de afdeling dat hij nog steeds koorts heeft en vraag wat we verder moeten doen. Hij drinkt nog steeds niet uit de fles. De verpleegkundige vraagt of de arts ons even moet bellen. Ja, dat lijkt me een goed plan. Inmiddels hoor ik van een andere moeder (via messenger opgezocht) dat het geteste meisje geen Corona heeft. Ik het herhaal nog even: Geen Corona. Maar het ziekenhuis laat ons nog steeds in de waan dat wij dus mogelijk wél Corona hebben. Na contact met de arts geeft zij aan dat er een belafspraak over zes dagen staat. Dus kort even samengevat: ‘Joep heeft een ingrijpende operatie gehad waarbij zijn gehemelte is gesloten. Hij drinkt nog steeds niets, krijgt zijn vocht via een lepeltje binnen. Omdat hij koorts kreeg en verdenking Covid moesten we naar huis. Nu hoorden we dat het geen Covid bleek (wat logisch is, want die incubatietijd bij die twee kinderen is te kort) en we horen niets meer. Maar even terugkomend op Joep: waarom heeft mij lieve kleine Joep koorts nu dan? Er is niet meer in zijn oren gekeken en niet onderzocht wat er aan de hand is met hem. De arts gaf wel aan dat we terug mochten komen naar de spoedeisende hulp als we graag zouden willen dat zijn oortjes nog worden nagekeken. Hoe kan het zijn dat een kind dat ziek wordt, acuut naar huis wordt gestuurd en niet goed bekeken of onderzocht wordt, terwijl ons kamergenootje nog lang niet naar huis mag omdat ze eerst alles gaan onderzoeken waar de koorts en ontstekingswaarden vandaan komen? Buiten dit om, wel hulde voor onze plastische chirurg en de lieve verpleging, maar menn…. PANIEK CORONA! PANIEK!
LAURA
