Ik ben Zoë, 20 jaar oud en moeder van mijn zoontje Daley. Daley is 5 dagen na mijn 18e verjaardag geboren en is momenteel twee jaar en 2 maanden. Hij is mijn allermooiste verjaardagscadeautje die ik me maar had kunnen wensen. Ik woon momenteel nog thuis, maar ga over een maand op mezelf met mijn zoontje en m’n vriend. Ik ben 20 weken in verwachting van ons tweede kindje. Mijn ouders zijn de meest geweldige opa en oma voor mijn zoon en ik ben ze ook onwijs dankbaar voor alles wat zij voor ons doen en gedaan hebben.
Ik kwam er achter dat ik zwanger was van mijn eerste kindje toen ik vijf weken in verwachting was. Ik had al een tijdje buikpijn en rugpijn. Ik dacht dat het kwam door stress, maar een vriendin van mij raadde me aan om een zwangerschapstest te doen en ik verklaarde haar nog voor gek. Ze bleef aandringen dat ik een test moest halen en toen besloten we naar de winkel te gaan. Ik de test op de wc van een winkel gedaan. “Positief? Nee, dit is onmogelijk. Het komt vast doordat dit van die goedkope testen zijn”, was wat er als eerste in mij opkwam. Ik besloot een Clear Blue test te halen. Toen ik die test ook had gedaan, durfde ik niet te kijken. Ik gaf de test aan mijn vriendin. Ja hoor, ook deze test was dik positief.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik niet heel veel last gehad van kwaaltjes op maagzuur en bandenpijn na. Ik zat op dat moment in het eerste leerjaar van de opleiding pedagogisch medewerker. Ik ben naar school gegaan tot ik 36 weken was en daarna ben ik met verlof gegaan. Tijdens mijn verlof heb ik me vooral bezig gehouden met me inlezen over de bevalling, heb ik een borstvoedings- en bevallingscursus gevolgd en heb ik de babykamer klaargemaakt zodat alles klaar was voor de baby en de kleine man kon komen.
Op zaterdag 31 maart rond een uur of 19:30 kreeg ik hele erge buikpijn alsof ik ongesteld moest worden, maar ik dacht dat het weer stomme oefenweeën waren. De pijn werd steeds erger en ik besloot om mijn verloskundige in te lichten. Zij vroeg meteen of ze even kon komen kijken. Mijn baarmoedermond was al helemaal verweekt en ik bleek al 2 centimeter ontsluiting te hebben. Nadat de verloskundige weg was werd de pijn steeds erger. Ik heb een stuk of 15 keer overgegeven. Om 08:15 kwam de verloskundige weer mijn ontsluiting meten en ik was van de 2 centimeter naar de 4 centimeter gegaan. Ze vroeg me of ik wilde dat ze mijn vliezen zou breken, zodat het allemaal wat sneller zou gaan. Dat wilde ik wel. Vanaf dat moment ging het allemaal heel snel. Ik kreeg continu weeën en om 09:50 kreeg ik ineens een soort drukgevoel, alsof ik heel nodig moest poepen. Mijn moeder zag zijn hoofd al deels met wat donkere haartjes. Ze belde de verloskundige. Ze kwam er meteen aan. Voor mij voelde het alsof ze er uren over deed aangezien ik een hele grote persdrang had, maar toen ze er was mocht ik meteen gaan persen. Ik heb in totaal een uur geperst. Ik ben inwendig en uitwendig uitgescheurd, een stukje ingeknipt maar daar was hij dan: mijn prachtige zoon, Daley Delano van der Want.
Hij werd tijdens de gewichtsschatting ongeveer op 3500 gram geschat, maar hij heeft ons allemaal verbaasd met zijn 4300 gram en 53 centimeter. Hij hapte meteen goed aan tijdens de borstvoeding en heeft uiteindelijk 14 maanden borstvoeding gehad. Daley is inmiddels al weer twee jaar en wordt rond 24 oktober 2020 grote broer. Hij is een hele eigenzinnige, nieuwsgierige en ondernemende peuter die graag met water, zand, modder en alles speelt waar je vies en nat van wordt. Ik geniet van elke ontwikkeling die hij doormaakt en merk dat hij steeds beter begint te praten. Hij is heel sociaal en zwaait naar iedereen die hij tegenkomt, ook naar mensen die hij niet kent en dat vinden de mensen vaak helemaal geweldig.
ZOE
