”Je gaat toch zeker niet in bad bevallen?! Dan komt je baby ter wereld in een bloedbad en als je pech hebt tussen wat drijvende drollen.” Een typisch antwoord dat ik geregeld naar m’n hoofd kreeg als ik op een verjaardag of gelegenheid aan mensen vertelde dat we graag voor een badbevalling wilde gaan. Toen ik tijdens de zwangerschapscursus in het ziekenhuis de informatie te horen kreeg over een badbevalling waren zowel ik als mijn vriend gelijk verkocht. De vele voordelen spraken me direct aan en het leek me heerlijk om de weeën in het water op te vangen. In eerste instantie zag ik mezelf dan wel in een ziekenhuisbad liggen, maar ook deze wens was snel van de baan. Zo stuitte ik tijdens mijn zwangerschap op een ervaringsverhaal van iemand die een ”hypnobirthing” cursus had gevolgd en zag ik een filmpje voorbij komen van een thuisbevalling in bad. Wauw… Ik weet nog goed dat de tranen over m’n wangen rolden. In principe huilde ik in die fase al als ik een lammetje op tv zag, maar nee echt, dit was zo ontzettend puur en bijzonder.
Ik was inmiddels al een tijdje gestart met zwangerschapsyoga, maar toch bleef ik veel aan de hypnobirthing denken. Ik besloot om mezelf en mijn vriend op te geven voor een cursus. Al na de eerste bijeenkomst was mijn vriend om. Ik weet nog goed dat hij tegen me zei: ”Mop, ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik wil onze dochter thuis ontmoeten, samen, in bad!” Samen, daar staat hypnobirthing namelijk ook voor. Samen als een team je kindje geboren laten worden. Prachtig vond ik deze insteek en na iedere bijeenkomst voelde het ook echt alsof we steeds meer als een team naar de bevalling toe werkten. Thuis oefende we de affirmaties en ontspanningsoefeningen dagelijks en het vertrouwen in mijn eigen lichaam groeide iedere dag. Het zou een feestje worden. Aangezien ik een behoorlijke control freak kan zijn, gaf het me op een bepaalde manier rust dat ik me zo goed mogelijk op de bevalling probeerde voor te bereiden. Ook al kreeg ik 2713 keer per dag naar mijn hoofd dat een bevalling niet voor te bereiden is en dat het altijd anders loopt, bleef ik me vast houden aan onze wens een ”badbevalling”, in onze eigen, vertrouwde omgeving. Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos en alles wees er naar dat onze wens ook in vervulling zou gaan… Tot dat ene moment…
Op donderdagavond 17 oktober om 19:00 uur braken mijn vliezen. Thank god, op de wc. Ik had die weken ervoor al meerdere scenario’s in mijn hoofd voorbij zien komen dat ik weer de gelukkige zou zijn waarbij het midden in de Albert Heijn zou gebeuren, en zag mezelf al met een heel slakkenspoor de winkel door gaan. Nee, gelukkig had ik dit waterspektakel thuis. Mijn vriend had ik inmiddels ingelicht en die kwam met gierende banden naar huis vanaf de sportschool. Een half uur na het breken van mijn vliezen begonnen de weeën al en ben ik op de yogabal gaan zitten. Toen mijn vriend thuis kwam zag hij direct aan me dat het was begonnen! Hij bleef erg relaxt en ging het bad in de woonkamer klaarzetten. We hadden toevallig die dag ervoor nog ons geboorteplan doorgenomen, dus hij wist precies wat ik prettig vond en hoe hij me kon ondersteunen. In eerste instantie wilden we zo lang mogelijk samen het eerste proces doormaken, maar iets in me zei dat ik de verloskundige moest bellen. Om 21:00 uur kwam de verloskundige. ”Ik denk dat het goed is om niet al te lang te wachten met het bad vullen. Het ziet er naar uit dat het nog wel eens snel kan gaan”. Deze woorden zorgden er voor dat m’n hart een sprongetje maakte. Het gaat eindelijk gebeuren. Hetgeen waar we al die maanden naar toe hebben geleefd en naar toe hebben gewerkt. De weeën waren intens, buikweeën wisselden zich af met been- en rugweeën en ik vond het prettig om zoveel mogelijk in beweging te blijven. Tussen de weeën door was ik goed in contact en kon ik bij mijn vriend aangeven waar ik behoefte aan had. Zo wilde ik ineens dat hij per direct de prullenbak zou legen, omdat deze geur echt te heftig was en heeft hij echt verkrampte handen gekregen door het geven van tegendruk in mijn onder rug. De verloskundige bleef erg op de achtergrond en liet ons als team de regie nemen. Op een gegeven moment wilde zij wel mijn ontsluiting checken om te kijken hoe het er voor stond. Vanuit de hypnobirthing cursus hadden we meegekregen dat deze informatie er niet toe doet. Je lichaam geeft vanzelf aan wanneer het er klaar voor is om te persen en een getal kan alleen maar onrust, stress of spanning opleveren. Achteraf ben ik blij dat ik me hier niet teveel aan vast heb gehouden, want tijdens het toucheren kregen we de onaangename verassing te horen dat onze Jazz in stuit lag. “Billen!?“, was het eerste wat ik riep. “Hoe dan?” Dit is onmogelijk. En op het moment dat ik de paniek door mijn lijf voelde schieten lukte het mijn vriend om me zo rustig mogelijk te houden. Want we hadden uiteraard in ons geboorteplan ook een plan B opgenomen voor het geval we wel naar het ziekenhuis moesten gaan. Maar dat we naar het ziekenhuis moesten om deze reden dat had nooit iemand zien aankomen. Er spookten miljoenen vragen door mijn hoofd, maar er was geen tijd om na te denken. Ik moest alweer de volgende wee opvangen, in de auto.
In het ziekenhuis aangekomen had ik inmiddels al 8 centimeter ontsluiting. Er werd een echo gemaakt en we zagen inderdaad dat we te maken hadden met een stuitligging. De weeën zaten op z’n piek en toen werd me de brandende vraag gesteld of ik voor een keizersnede wilde gaan of voor een natuurlijke stuitbevalling. M’n reptielenbrein was al een tijdje terug geactiveerd dus hoe was het mogelijk om zo’n beslissing te maken als bevallende vrouw, die totaal niet voorbereid was op een horrorsituatie als deze en die ver weg in haar bubbel zat?! In principe hadden we van te voren afgesproken dat mijn vriend de regie mocht overnemen in het maken van beslissingen op het moment dat mij zelf dat niet meer lukte, maar dan ging het meer over de navelstreng doorknippen of iets dergelijks… Niet dit! Omdat mijn ontsluiting snel ging en ik het liefst op een natuurlijke manier wilde bevallen koos ik voor de stuitbevalling. Ik kreeg voor de zekerheid een infuus ingebracht voor als de situatie stagneerde er een kans zou bestaan dat ik alsnog naar de OK zou moeten voor een spoedkeizersnede. In de uren die vorderden werden de rugweeën enorm heftig. Ik lag voor mijn gevoel echt als een krioelend mormel op het ziekenhuis bed, linker zij, rechter zij, zitten. Niks was prettig en even was ik bang dat ik uit de ontspanning zou raken en in paniek zou schieten. Mijn vriend zag dit en speelde hier op in. Hij tilde me uit bed en we begonnen samen te wiegen en te knuffelen. Dit was precies wat ik nodig had. Ode aan de hypnobirthing!
(Oh, even tussendoor voor de mede control freaks: niks, maar dan ook niks was nog aan de orde gekomen vanuit ons geboorteplan. Zo stond er een ontspannen muziekje op de achtergrond aan, maar door de vele artsen in de kamer was dit onhoorbaar. Ook mocht het licht niet gedimd worden, had ik vrijwel geen bewegingsruimte door de CTG-band en het infuus, stelden alle artsen zich voor en kwam er ook nog een stagiaire in m’n kijkdoos gluren. Zoals je wellicht begrijpt, stond dit niet in mijn plan…)
Rond 01:00 uur had ik volledige ontsluiting en begonnen de persweeën licht op te komen. Het is bij een stuitbevalling van belang dat wanneer het persen van start gaat, het proces snel verloopt, omdat de kans bestaat dat het hoofdje blijft hangen en er dan zuurstoftekort ontstaat. Dit laatste gebeurde helaas ook. Mijn persdrang viel weg op het moment dat er echt geperst moest worden. Ik was direct uit mijn bubbel en probeerde er alles aan te doen om relaxt te blijven. Er ontstond paniek onder de artsen en even ging er door m’n hoofd heen dat dit helemaal mis zou gaan. Er werd zelfs overleg gepleegd of ik alsnog naar de OK moest gaan en dat terwijl ik al zo ver was gekomen. “Mop, je gaat nu alles geven, anders heb je dit allemaal voor niets gedaan. Jij kan dit!”, waren de woorden die mijn vriend me toeriep. Alles in mij wilde zo graag alles geven. Met alle oerkracht die ik had probeerde ik Jazz naar beneden te krijgen en heb ik gevoelsmatig het hele ziekenhuis bij elkaar geblèrd. Het lijfje van Jazz werd door al mijn inspanning geboren, maar haar hoofdje leek met geen mogelijkheid te dalen. Diverse handgrepen werden gedaan en uiteindelijk moest ik een knip en is Jazz geboren middels een tangverlossing. Even vervloekte ik alle hypnobirthing goeroes die zeggen dat een bevalling pijnloos kan zijn zonder pijnmedicatie. De pijn was intens, maar het maakte me niet uit. Als ik mijn dochter maar levend in mijn armen zou krijgen. Al zou ik van voren naar achteren open geknipt moeten worden. Op zo’n cruciaal moment is het enige verlangen wat je hebt je kind kunnen voelen, ruiken, knuffelen. Door het zuurstoftekort huilde Jazz niet meteen. Dit betekende dat ze maar kort huid op huid contact met mij kon hebben en daarna direct door moest naar de behandeltafel. Als ik nu terugkijk naar de bevalling vond ik dit misschien wel het meest heftige moment. Uitkijken naar de ontmoeting met je dochter en dit nauwelijks kunnen hebben door de omstandigheden. Gelukkig herstelde ze snel en konden we vanaf toen echt gaan genieten en oneindig knuffelen. Al met al heb ik het proces niet alleen maar negatief ervaren. De onaangename omschakeling van de bevalling was heftig en het eind van de bevalling heftig met hoofdletters en in het kwadraat, maar tussendoor heeft de bevalling ook hele mooie momenten gehad, zoals het samen opvangen van de weeën met mijn vriend .
Ik krijg achteraf veel de vraag: ”Had je niet beter een keizersnede kunnen kiezen?” Nee, zeker niet. Ik heb uiteindelijk een natuurlijke bevalling gehad wat ik graag wilde, op zo goed als mijn eigen kracht. De hypnobirthing heeft ervoor gezorgd dat ik gedurende het proces zo relaxt mogelijk ben gebleven en zo veel mogelijk als een team heb samen gewerkt. Doordat ik geen keizersnede heb gehad, is het nog steeds mogelijk om bij een volgende bevalling thuis en in bad te bevallen. Het was deze keer misschien geen hypnobirthing bevalling, maar we hebben gelukkig een kerngezonde en mega relaxte baby en dat maakt alles goed.
JOY
