Het was 16 augustus en de hele dag was het al aan het rommelen in mijn buik, maar dat was al vaker zo geweest, dus ik dacht niet gelijk dat het voortekenen waren. De vader van de kids was aan het werk en ik had wel al bij hem aangegeven dat ik me niet helemaal top voelde. Ik woonde nog thuis, dus ik was gelukkig niet alleen. Ik weet nog dat ik die avond voordat ik ging slapen perse snoep moest halen op de hoek en dat wilde opeten. Rond een uur of 23:00u ging ik mijn bed in. Om 01:00u werd ik wakker van menstruatieachtige krampen. Het leek alsof ik de hele nacht wakker was, maar ik heb tussendoor wel stukjes geslapen. Ik werd elk uur of misschien wel vaker wakker en maakte haar vader wakker om te “timen”. Toen om 06:00u de weeën vaker achter elkaar kwamen en er iets van 3 minuten tussen zat, belden we de verloskundige. Rond 07:00u kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik weet nog goed dat de verloskundige zei: “Zo, dit is een bijzonder moment. Je komt samen binnen en gaat straks met ze drieën weg”. Vervolgens werden we naar de kamer gebracht waar ik werd gecontroleerd in de veronderstelling dat de ontsluiting al flink was opgeschoten. Niets was minder waar: Ik had pas 5 centimeter ontsluiting! Waar ik in het begin nog kon grappen en grollen, veranderde dat al snel in helse pijn. Inmiddels was iedereen geïnformeerd en arriveerde langzaam familie in het ziekenhuis. De pijn was niet te houden. Ik wist niet waar ik het moest zoeken, maar ik wilde absoluut geen ruggenprik. Ik moest dit zelf doen. Uhm, van wie eingelijk?! Ja, van mezelf! Dit was een slecht en niet haalbaar plan.
Ruim zes uur verder had ik de verloskundige nog maar één keer gezien. Mijn zus kwam binnen en sprak met mij. Ze zei: “Felice, het is echt oké als je nu overgaat op een ruggenprik. Je hebt je best gedaan”. Ik was namelijk op het punt aangekomen dat ik weg viel van vermoeidheid. Ik zakte niet in slaap, maar het was een soort van flauwvallen. Ik besloot rond 13.30u dat ik de ruggenprik tòch wilde. De arts die hierover ging, zat in een operatie! Toen ik die ruggenprik uiteindelijk kreeg was het dus al 16.00u. Ik kon niet meer. Ik was dood en dood op. Ik kon na de prik echt chillen. Ik ging zelfs nog bellen met een vriendin en lachen alsof er niks aan de hand. Eindelijk mocht ik om 16.30 gaan persen en dat was heel heftig. Die druk aan het einde als het hoofdje eruit komt… Alles trekt nog samen als ik eraan terug denk. Om 17.08u werd dan de kleine spruit Chievenie geboren. Ingeknipt en wel kwam ze uiteindelijk gezond ter wereld. Mama bleef achter met 12 hechtingen en het gevoel alsof het nooit meer goed zou komen daaronder, maar hey, Ik had het wel gedaan, haha.
Dit was voor mij zo een heftige, zeg gerust traumatische bevalling. Ik was blij dat ons meisje er was en tegelijkertijd wist ik helemaal niet goed wat ik ermee moest. Borstvoeding wilde ik niet geven door nare ervaringen in mijn jeugd en ik me er helemaal niet goed bij voelde, maar dit zorgde ook voor schuldgevoel. De eerste avond en dag ging prima, maar al snel veranderde Chievenie in een huilbaby. Met een huilbaby bedoel ik ongeveer 19 uur op een dag huilen, tenzij ze bij mij of haar vader lag. Dit maakte het voor mij allemaal nog heftiger, ondanks dat ik heel veel, maar dan ook echt heel veel, had gelezen, was ik hier niet op voorbereid. Ik was in de veronderstelling dat een baby werd geboren en de hele dag sliep, dronk, schone luiers en liefde nodig had. Ik belandde in een postnatale depressie. Er was helaas niemand die dit aan mij zag en me hierin begeleidde. Het ging echt heel slecht en daardoor is een groot deel van de eerste periode een waas voor mij. Het is heel frustrerend als je merkt dat er iets is met je kind, maar niemand je serieus neemt. Dat maakte alles nóg een stukje erger. Gelukkig heb ik de foto’s waardoor ik herinneringen terug krijg. Ikzelf heb voornamelijk veel negatieve dingen opgeslagen door hoe ik me voelde.
Met de wetenschap die ik nu heb en uit ervaring met mijn derde en vierde kindje, zou ik haar veel meer gedragen hebben. Ook zou ik het af en toe meer losgelaten hebben en meer begrip hebben voor de baby. Al met al was het natuurlijk een hele bijzondere ervaring, het heeft me wel jaren gekost om eroverheen te komen en ik moest ook echt werken aan de band met mijn eerste kindje, want dat ging allemaal niet vanzelf. Nu is ze een vrolijke grote meid en kan ik schrijven en praten over die periode. De angst die ik had voor de tweede bevalling, was helemaal niet nodig. Deze eerste ervaring leerde wél wat ik absoluut NIET wilde bij de tweede bevalling.
Tiener zijn en bevallen is een heftige gebeurtenis in je leven als jonge meid, maar wat ben ik ontzettend dankbaar dat ik het heb mogen meemaken!
FELICIA
