De voor mij moeilijke dagen waren in aantocht; op 10 mei werd ik 30 en zou één van mijn drie dochters, Romy, ook jarig zijn. Jarig op mijn verjaardag. Zou, want ze zal nooit meer verjaren. Ze is dood. Al veertien jaar. Toch went het niet en dat zal het ook nooit gaan doen. Toen Romy stierf, stierf een deel van mij met haar mee. Mijn moederdeel. Ik ben en zal altijd Romy’s moeder blijven, alleen onzichtbaar. Niet-uitvoerend. Non-actief. Harde en beladen woorden, maar wel de keiharde waarheid. Op 10 mei werd Romy geboren en was ze jarig, om vervolgens twee dagen later te overlijden.
Bovendien was het dit jaar op 10 mei ook nog eens moederdag, wat het nóg moeilijker maakte. Het contrast kon niet groter dan dit jaar; moederdag ‘vieren’ met maar één van mijn drie dochters tastbaar bij me. Een dag waar ik onwijs tegenop zag, omdat ik vrolijk wilde (en ergens ‘moest’) doen voor Lotte, omdat moederdag immers iets positiefs en liefdevols hoort te zijn. Aan de andere kant het missen van Romy en Lana (maar vooral nu dus Romy, omdat het ‘haar’ periode is), die me eerder al moeder maakten. Zowel zichtbaar als onzichtbaar moeder op die beladen dag. Een lach en een traan stonden toen naast elkaar, al liet ik mijn tranen pas de vrije loop laten toen Lotte die avond op bed lag.
Men zegt dat verdriet slijt en het elk jaar wel ‘ietsje beter’ zal gaan, maar verdriet slijt nooit. Het wordt niet per se minder, maar je leert er anders mee omgaan. Je leert het verdragen. Verdragen is het toverwoord van mijn psycholoog en ik haat dat woord, maar ze heeft wel gelijk. Verdragen is het enige dat ik kan, elke dag opnieuw. Romy en Lana komen niet meer terug. Nooit. Ik mis ze, heb verdriet om hun overlijden en ben tegelijkertijd vol van liefde naar en over hen, maar daar een invulling aan geven vind ik lastig. Ze zijn immers niet meer tastbaar aanwezig. Ook merk ik dat mensen, zowel wat verder van mij vandaan als mensen die echt heel dicht bij mij staan en meer details weten, het moeilijk vinden om over Romy en Lana te praten. Bang om me pijn te doen, me te laten huilen wellicht? Het is sowieso iets waar nog steeds een soort taboe op ligt; alsof erover praten het alleen maar erger maakt. Ik kan uit ervaring zeggen dat die pijn helaas niet erger kan dan wanneer je één of meerdere kinderen verliest, dus alsjeblieft: práát met me over Romy en Lana. Noem hun namen, vraag me naar ze, laat me delen. Delen is helen, want het verdriet voelt al zo alleen en draag ik al elke dag. Laat me weten dat ze hebben bestaan en dat ze dat, in herinnering, nog steeds doen. Hun namen verzwijgen, uit angst om nog meer pijn te veroorzaken of vanwege welke reden dan ook, geeft alleen maar meer het gevoel dat ze er niet (meer) mogen zijn. Als een soort doofpot. Dood, dus klaar. Zoiets.
Ongeveer twee jaar geleden, maar eigenlijk pas écht een jaar geleden, ben ik actief gaan (leren) rouwen om voornamelijk Romy’s dood, die ik veel bewuster heb meegemaakt. Lana is immers onder dwang (en een roesje) geaborteerd, waardoor die rouw heel anders voelt voor mij. Ik heb het verdriet en dus ook de rouw al die jaren opgekropt. Ik wilde er niet mee geconfronteerd worden, dat deed teveel pijn. Vorig jaar ben ik, wat dat betreft, al best wel diep door een stukje rouw heen gegaan. Hierdoor besefte ik me des te meer dat ik het mis om hun namen te noemen en ze ook te horen van mensen om mij heen. Ik was op zoek naar een manier om Romy (en ook Lana, uiteraard) een enigszins ‘tastbare’ plek te geven, waardoor ze op die manier toch een beetje zouden blijven bestaan. Deze plek vond ik bij Stichting ‘Het Sterrenboekje’. Zij versturen kosteloos (door middel van donaties in gelden en producten van mensen die dit vrijwillig willen doneren) op de jaardag van een overleden kindje een pakket (‘Sterrenpost’) met gepersonaliseerde producten om op die manier het zogenaamde ‘sterrenkindje’ de aandacht te geven die het verdient en de ouder(s) een hart onder de riem te steken op die moeilijke dag. Bovendien worden de namen van de overleden kindjes ook op hun website vermeld, waardoor ze op die manier dus voor altijd zullen voortleven. Dit was precies waar ik naar zocht, waar ik behoefte aan had; de (h)erkenning van het bestaan van mijn twee overleden meisjes. Vorig jaar heb ik mijn eerste Sterrenpost mogen ontvangen en hoewel het de lading van het gemis en verdriet natuurlijk niet wegnam, voelde ik me gezien, gehoord en vooral begrepen als rouwende ouder. Dit jaar, op 10 mei, zal ik voor de tweede keer Sterrenpost open mogen maken en het voelt echt als een speciaal moment temidden van al mijn verdriet.
De komende periode wordt moeilijk, net als ieder jaar, maar ik ben niet alleen. Jij, rouwende ouder die dit misschien ook leest omdat je op zoek bent naar die (h)erkenning, bent niet alleen. Samen komen we hier doorheen. Dag na dag en uiteindelijk jaar na jaar. Ook ik kom hier doorheen. Moeder van drie prachtige meiden: Romy, Lana en ons regenboogmeisje Lotte. Noem hun naam en ze zullen blijven bestaan.
ANNEMIEK
