Na de bevalling van mijn eerste dochter, bleef ik achter met een prachtige baby en wat complicaties. Het herstel verliep moeizaam en het duurde lang voordat ontdekt werd wat er nou eigenlijk speelde. Ik bleek verkeerd gehecht en dat kon niet meer operatief hersteld worden. Veel bekkenbodemfysiotherapie volgde. De wens voor een tweede kindje groeide echter ook. De gynaecoloog met wie ik dit besprak, was hier nuchter over. Ik vroeg of ik ooit weer zou kunnen bevallen. Zijn antwoord: Laten we eerst maar zorgen dat je weer een kindje kan maken. Dat lukte. Na twee jaar konden we het gaan proberen en ik werd opnieuw zwanger. Vanaf een week of 12 begon het litteken van de verkeerd gehechte knip weer op te spelen. Ik voelde het met lopen, fietsen. Niet vervelend, maar wel aanwezig. Er kwam steeds meer druk op. Naarmate de zwangerschap vorderde en we over de gezondheid van het kindje de nodige zorgen hadden, verdween mijn zorgeloze gevoel over bevallen. Bij een nazorg-gesprek in het ziekenhuis, na de eerste bevalling, werd een keizersnede al genoemd als optie. Ook de bekkenbodemtherapeut en de gynaecoloog die me begeleidde met het herstel vonden dit een goede keuze. Door het litteken wordt de uitgang toch anders, mijn oudste dochter lag al dwars met haar hoofd, wat als dat weer zo was? Een beknelde baby wil niemand. En een moeder die achterblijft met een nog groter litteken ook niet. Ze konden niet garanderen dat het daarna nog te herstellen was of dat er geen grotere complicaties op zouden treden.
Toen ik op een avond enorme krampen had en na een controle even aan de monitor moest, kreeg ik een inwendig onderzoek. Dit ging amper. De verloskundige schrok en gaf aan dat dit niet hoorde. Natuurlijk kan het pijnlijk zijn, maar ze voelde duidelijk een blokkade op de plek van het litteken. Ze ging een collega vragen het echo apparaat erbij te pakken om te kijken of ik al ontsluiting had, wat gelukkig niet zo was. Ze raadde me aan met mijn verloskundige in gesprek te gaan over de bevalling. Haar mannelijke collega die het echoapparaat bediende, vond het nodig nog even te melden dat hij niet dacht ‘dat ik het voor elkaar zou krijgen’, doelende op een keizersnede. Alsof het iets is, waar je blij mee moet zijn. Tuurlijk is het fijn dat het kan, als het nodig is. Maar ik had liever géén litteken gehad en gewoon nog een vaginale bevalling. En daarbij, als man sta je al 10-0 achter als je tegen een zwangere vrouw praat en denkt dat je het beter weet. Al heb je nog zoveel vagina’s gezien in je carrière als verloskundige, je bent en blijft een man. Probeer jij maar eens een watermeloen door een sleutelgat te krijgen. Ik ben het gaan bespreken met mijn verloskundige. Onze verloskundige werkt in het kinderziekenhuis in de stad waar wij wonen. Dat is fijn, er is veel overleg met de gynaecoloog en andere professionals. De verloskundige wilde mij graag doorsturen naar een gynaecoloog die uitleg kon geven over de voor- en nadelen van een keizersnede. Daar gingen we heen. Na uitleg over de gehele situatie, zou ik besproken worden in een multidisciplinair overleg. Meerdere professionals kijken dan mee of het inderdaad de juiste keuze is.
Na een week werden we weer uitgenodigd. We kregen een volmondig ja. De keizersnede werd ingepland en ze zouden alles doen om het litteken te ontzien. Yes! Wat fijn om gehoord te worden. Wel werden we gewezen op de risico’s en nadelen. Maar omdat onze kinderwens vervuld is na deze bevalling, zo staan we er tenminste nu in, vonden ze het goed. En zo kwam het dat wij zelf een geboortedatum mochten kiezen voor onze dochter. We lazen ons in over het herstel, ik huurde een ziekenhuisbed voor thuis, regelde een volle koelkast, oppas voor onze oudste dochter en genoot met volle teugen van de zwangerschap.
Op 19-09-19 is onze prachtige dochter geboren. In de ochtend moesten wij ons om 6 uur melden. Heerlijk relaxed, in tegenstelling tot onze eerste bevalling waarbij we met gierende banden om twee uur s ’nachts door de stad heen reden. Na het installeren op een ziekenhuisbed kreeg ik een katheter en een infuus. Het infuus prikken ging mis. Andere hand dan maar. De katheter zat niet lekker. Krampen, pffff, wat een krampen. Ik lag aan de CTG, zodat ze konden zien hoe de baby het deed. En ja hoor. De verpleegkundige zag wat. Die krampen waren geen krampen. Die vreselijke rugpijn was geen rugpijn. Weeën. Duidelijke weeën, elke 5 minuten. Nou had ik al maanden harde buiken en oefenweeën. En ik had ze écht niet herkend als weeën. Bij mijn eerste bevalling had ik wel weeën gehad. En hoe. Daarbij vergeleken was dit (nog) een eitje. Maar de gynaecoloog die onze dochter zou halen, was er niet gerust op. Met een geplande keizersnede wil je niet ineens toch een natuurlijke bevalling gaan moeten doen, dus hup: katheter eruit, naar de OK. Daar ging de ruggenprik ook niet de eerste keer goed. Het prikken deed bij de eerste poging enorm zeer. Aangezien ik al eerder een ruggenprik had gehad, voelde ik direct dat dit niet goed was. Gelukkige luisterde de anesthesist meteen en zette ze de prik opnieuw. Toen deze werkte, mocht ik lekker gaan liggen en werd de katheter opnieuw ingebracht. Ditmaal pijnloos.
Mijn man mocht bij mijn hoofd gaan zitten, de anesthesist hield mijn hand vast en zat aan de andere kant. Een hele lieve kraamverzorgster die onze dochter zou opvangen maakte foto’s en legde alles aan mijn man uit. Net toen ik zei: ‘Oh, ik lig echt heerlijk ontspannen’, prikte de gynaecoloog met een scherp instrument in mijn buik. Hij lachte. ‘Als je dat niet hebt gevoeld, dan kunnen we.’ Na een paar minuten en wat medische termen die de gynaecologen met elkaar bespraken, werd er gezegd: ‘Je buik gaat nu open’. Ik voelde honger en zei dat. ‘Dat kan, ik ben in je buik aan het rommelen’. Oef. Ik kreeg het wat benauwd, wat druk op de borst. De anesthesist greep meteen in en voerde de morfine wat op. Fijn, het ontspannen gevoel was er weer. ‘Je kind wordt zo geboren. Ik ga je hoofd een beetje optillen’.
Dit is het, het moment dat mijn dochter geboren gaat worden. Geen urenlange weeënstorm, geen knip, niet twee uur lang persen. Gewoon ontspannen liggen en rust, enorm veel rust. ‘Kijk maar, daar is ze!’. En ja, daar is ze. Onze prachtige dochter kijkt door plastic naar mij. Ze huilt, hard. En is helemaal gezond. Dat laatste was nogal een onzekere factor tijdens de hele zwangerschap en wat zijn we opgelucht. Mijn man mag de navelstreng doorknippen, door het plastic heen houdt hij de schaar vast. Ze wordt onderzocht door de kinderarts, daarna mag mijn man mee wegen en schoonmaken. Met een luiertje en in een cape gewikkeld wordt ze bij me gelegd. Wat een prachtig moment.
Het herstel de dagen erna gaat goed. Het is moeilijk, maar het gaat prima. Op dag 1 gaat de katheter en het infuus eruit. Daarna voorzichtig stukjes lopen. Dan steeds meer zelf doen. Optrekken is lastig, jezelf omhoog hijsen in bed gaat niet. Een kussen wat beter leggen gaat niet, op je zij slapen gaat niet, laat staan op je buik. Maar het is het allemaal waard. Wat een heerlijke rustige bevalling was dit. Het herstel bij mijn keizersnede was wat heftiger, maar het herstel na mijn eerste duurde velen malen langer. Ik heb het als heel rustig en fijn ervaren. Geen enkel moment had ik geen controle over de bevalling, terwijl ik mijn eerste bevalling volledig overvallen werd door de pijn en de heftigheid. En het allerbelangrijkste, een gezonde dochter, aan het einde van een turbulente zwangerschap. Wat een geluk.
KELLY
