Na een ontzettend fijne en voorspoedige zwangerschap begon de nieuwsgierigheid met 40+5 weken toch echt zijn top te bereiken. Ik was er van overtuigd dat onze dochter met 38 weken geboren zou worden, dus dan is 40+5 weken voor een nieuwsgierig aagje als ik behoorlijk lang. Alle lijstjes op internet met tips die de bevalling zouden kunnen opwekken had ik zorgvuldig afgewerkt: (liters) tonic drinken, pikant eten, acupunctuur … And so on!
23:30 uur, 5 januari
Na ’s avonds het zoveelste “Nee, het is nog niet begonnen”-appje te hebben verstuurd, besloot ik maar te gaan slapen. Ik hoopte dat het deze nacht zou beginnen. Ik had het licht nog niet uitgedaan toen er plots een gigantische pijnscheut door mijn lijf trok. Nog geen paar minuten later volgde er weer één. Ik had al snel door dat dit ‘’The real deal’’ was. Na een kwartier timen bleken de weeën al om de 3 à 4 minuten te komen en hielden ze al één minuut aan. Lichtelijk in paniek belden we de verloskundige, want dit ging allemaal wel heel snel. Met het gegeven dat ik in een zogeheten weeënstorm was beland vertrokken we direct naar het ziekenhuis.
Na een helse tocht in de auto was het lachen me toch echt vergaan. De intense rugweeën maakten het zeer oncomfortabel om te zitten en de 20 kilometer leken er wel 100. Bij aankomst troffen we die nacht een lege parking aan. Mijn man dacht de auto nog op een plekje ergens achteraf te zetten. ‘’Voor de deur!’’, riep ik. Toen hij eenmaal met een rolstoel bij de auto kwam aangesneld, riep ik: “Je hebt twee minuten om mij op de afdeling te krijgen!’’. De weeën kwamen met een hoge frequentie en ik was echt niet te genieten.
+/- 01:00 uur, 6 januari
De verloskundige stond mij al bij de deur op te wachten, zag mijn gezicht en piepte toen gelijk de anesthesist op voor een ruggenprik. Bij aankomst in de controlekamer werd ik getoucheerd en bleek ik al ruim 5 centimeter ontsluiting te hebben. Paniek bij mij! Ik had van tevoren aangegeven ontzettend graag een ruggenprik te willen, maar aangezien de anesthesist wakker gebeld moest worden en ik vooraf nog een half uur aan de monitor moest, werd mijn hoop op een epiduraal steeds kleiner. Deze wordt namelijk vanaf ongeveer 7 centimeter niet meer geven. Na aan iedereen die de kamer binnen kwam hoopvol te hebben gevraagd of hij of zij de anesthesist was, was ze daar dan eindelijk: mijn ‘’redder in nood’’. Nadat de ruggenprik gezet was riep ik letterlijk dat ik de dame in kwestie wel een zoen kon geven en begon ik al snel wat meer praatjes te krijgen.
+/- 02:00 uur, 6 januari
Helaas was dit alles van korte duur. Nog geen half uur later kwam de pijn weer terug… En hoe! Been- en rugweeën wisselden zich om de minuut af. Tijd om tot adem te komen was er amper tot niet. De verloskundige ging mij opnieuw toucheren en ik bleek volledige ontsluiting te hebben. De verdoving kon zijn werk niet goed doen, omdat ik al ‘’te ver’’ was. Hier was ik al bang voor. Buiten de pijn om was ik natuurlijk super blij dat ons meisje er echt aan zat te komen en ze ontzettend goed ging op mama haar powerweeën. Ze lag, wat de verloskundige op de monitor aan haar hartslag af kon lezen, gewoon te slapen… Omdat ik nog geen persdrang voelde moest ik van de verloskundige, ondanks dat ik volledige ontsluiting had, wachten tot deze zouden komen. Ze verdween naar een andere bevalling en ik bleef voor mijn gevoel hulpeloos achter.
+/- 04:30 uur, 6 januari
Omdat alles zo snel ging, had ik moeite om in die zogenoemde ‘’bubbel’’ te komen en werd ik door de adrenaline heel vinnig. Mijn man moest vooral heel ver uit mijn buurt blijven en ik irriteerde me mateloos aan alles en iedereen om me heen. De weeën bleven komen, maar de persdrang bleef helaas uit. Na een uur kwam de verloskundige terug en mocht ik toch beginnen met persen.
05:30 uur, 6 januari
Na 50 minuten proberen nam de verloskundige de beslissing om een knip te zetten en een minuut later lag onze kerngezonde dochter, Estelle, met een gewicht van 3650 gram op mijn borst. Ze was het mooiste wat wij ooit hadden gezien en we waren zo ontzettend trots.
Mijn ingepakte vluchtkoffer bleef ongeopend en mijn secuur uitgezochte ‘’beval pyjama’’, tijdschriften, make-upjes en alle andere onzinnigheden onaangetast. We waren diezelfde middag namelijk alweer terug thuis.
Ik kijk erg positief en dankbaar terug op mijn bevalling. Alles is zeer vlot en goed verlopen. Ik was vooral overrompeld door het feit dat alles zo snel ging. Dit had ik van tevoren totaal niet verwacht. Je kan een bevalling – zoals ze ook allemaal zeggen – echt totaal niet inschatten. Ook had ik de kraamdagen erna zwaar onderschat. Ik had gedacht (lichtelijk naïef) huppelend in een leuke set kleding het ziekenhuis uit te gaan met een Maxi-Cosi onder mijn arm. In tegenstelling tot dit beeld had ik veel bloed verloren en waren mijn ijzerwaarden zeer laag. Ik viel de eerste dagen flauw en was zo slap als een vaatdoek. Zelfs Estelle in het badje doen ging gewoon niet. Maar hè, alles geneest en het is echt ongekend hoe snel je lichaam zichzelf weer herpakt. After all zou ik het zo weer doen en heeft het mij juist heel veel vertrouwen gegeven in mijn lichaam, want wauw… Ook ik kan een kind baren!
Nu bijna 15 maanden later genieten we nog elke dag van ons meisje. Ze is lief, grappig en ontzettend avontuurlijk. We zijn het eerste jaar naar Curaçao, de Canarische eilanden en Kaapstad afgereisd met z’n drietjes en dit is ons ontzettend goed bevallen!
Hierover volgende keer meer!
XXX
NIKKI
