‘Wait, what?! Jij schaamt je dat je vier dagen in de week werkt? Maar waarom?’ Met grote ogen kijk ik de vrouw aan die tegenover mij zit. ‘Ik schaam me juist dat ik niet werk!’ Al die tijd dacht ik dat andere moeders mij neerbuigend aankeken omdat ik een huismoeder ben. Hoewel ik het niet wilde en me liever niks van anderen aantrek, vrat het aan me. Maar ik had nooit verwacht dat andere moeders zich schaamden omdat zij juist weer te veel werken! We doen het ook niet snel goed he?
Ik ben al jong zwanger geworden. Mijn studie moest ik daarom verruilen voor een thuisstudie zodat ik het kon combineren met mijn zwangerschap en later een baby. Gelukkig ging me dat goed af, maar op het moment dat ik zou moeten stagelopen, moest ik weer afhaken. Mijn man had een hele drukke baan en was veel in het buitenland. Dat betekende dat het huishouden, maar vooral de zorg voor de kinderen voornamelijk aankwam op mij. Ik werkte in een aantal van onze bedrijven maar als ik zelf een vergadering plande, moest ik vaak op het laatste moment afzeggen omdat mijn man voor een spoedklus weer het vliegtuig in was gesprongen. Hoe goed ik het ook probeerde te plannen, het lukte ons niet om een goede balans te vinden tussen ons werk en het gezin. Met pijn in mijn hart besloot ik om te stoppen met mijn studie en mijn werk. Als ik niet twee dagen in de week kon werken, zou ik helemaal niet vier dagen in de week stage kunnen lopen. En hoewel ik wist dat het het beste was voor de rust in ons gezin, liep ik tegen twee dingen aan wat deze keuze ontzettend moeilijk maakte voor mij:
1. Ik voelde me een verschrikkelijke niksnut en schaamde me dat ik thuis zat. Er heerst zo’n stereotyperend beeld van huismoeders! Opeens voelde ik me een moeder die de hele dag thuis lang uit op de bank tv moest kijken met een bak koekjes voor mijn neus. Zo was ik niet! Ik vermeed andere moeders omdat ik bang was voor de vraag wat ik deed. Waarom vragen mensen dat überhaupt meteen? Moet je persé een baan hebben? Is moeder zijn niet genoeg? Als ik moest zeggen dat ik geen baan had, voelde ik me dom. Alsof ik het niet kon of dat ik niet genoeg geëmancipeerd was en zielig thuis zat.
2. Niet werken betekende voor mij ook dat mijn sociale contacten meteen een stuk minder werden. Ten eerste had ik hele fijne collega’s en miste ik de volwassen gesprekken. Ten tweede werken andere mensen wel. Mijn ritme kwam er dus heel anders uit te zien dan veel mensen om mij heen. Ik voelde me daarom in het begin erg eenzaam en leefde voornamelijk in babyworld.
Mijn omslagpunt kwam toen ik een programma keek op tv waarin een oudere vrouw werd gevraagd of ze wel eens eenzaam was. Zij antwoordde daarop dat eenzaamheid een keuze is. Je kan zelf kiezen om erop uit te gaan en nieuwe mensen te leren kennen. Ik vond dat ze gelijk had en sprak mezelf even goed aan. Ik zou meer mijn best gaan doen om andere moeders te leren kennen. Het probleem was dat ik me nog steeds schaamde. Maar waarom eigenlijk? Zodra ik thuis was, had ik dat gevoel niet meer. Vond ik het dan misschien juist wel lekker dat ik me nu kon focussen op de kinderen? Dat ik niet om half 7 ‘s avonds nog moest bedenken wat we gingen eten? Dat het huis gewoon netjes was? Ik begon het eigenlijk wel te waarderen dat ik zoveel tijd had met mijn twee prachtige kinderen.
Het heeft een aantal maanden geduurd voor ik echt genoot van de tijd die ik had met de kinderen. Omdat ik ervoor koos om meer onder de mensen te komen, leerde ik heel veel inspirerende en krachtige vrouwen kennen. Vrouwen die ook jonge kinderen hadden, maar zorgden dat ze thuis hun dingen konden doen en vanuit huis werkten. Mijn sociale netwerk werd langzaam weer groter en ik was drukker dan ooit. En vrouwen, ik blijf het zeggen hoor: Wees niet te streng voor je zelf. Alles is goed. Werk je vier dagen? Dan heb ik alleen maar respect voor je. Zit je thuis en probeer je te roeien met de riemen die je hebt? Ook dan heb ik alleen maar respect voor je. We doen allemaal maar wat. Maar we doen het in ieder geval! Laten we elkaar steunen en laten we samen groeien! Together we are strong!
JOELLE
amen