In de zomer van 2017 testte ik positief. We waren net terug van vakantie en daar was ik niet ongesteld geworden. Thuis deed ik een test, en die loog er niet om. Zwanger! We waren blij, maar nog een beetje terughoudend door eerdere miskramen. De eerste echo was goed en de echo’s daarna ook. Ons kindje werd steeds meer een mensje dat vrolijk salto’s maakte in mijn buik. Ons kleine acrobaatje, een broertje of zusje voor onze dochter. We begonnen er langzaamaan in te geloven. Ook de gynaecoloog had er vertrouwen. Ik hoor haar nog zeggen: “De kans dat het nu nog mis gaat, is heel erg klein.” Maar toch bleef er iets in mij knagen. Het gevoel dat dit een meisje was, werd steeds sterker. Ik heb altijd eerder het gevoel gehad dat we een meisje en een jongen zouden krijgen. Dit ‘klopte’ niet met het gevoel dat er opnieuw een meisje in mijn buik groeide. Het maakte me bang, maar ik sprak mezelf streng toe. Ik moest niet zo raar doen. Alles was gewoon goed.
Op 21 oktober 2017 hadden wij de geslachtsbepalende echo. Nu zouden we horen of mijn, of eigenlijk ons, gevoel klopte en er inderdaad een meisje in mijn buik zat. We grapten nog tegen elkaar dat we wel thuis konden blijven, omdat we toch al wisten wat het werd. Maar we gingen toch en daar verscheen ons acrobaatje, ons altijd actieve kindje, doodstil op het echobeeld. Ik zag het meteen, maar ik durfde het niet uit te spreken. Ik staarde wat voor me uit terwijl de echoscopiste tevergeefs naar een hartslag zocht. Eindelijk vond ik de woorden: “Het is niet goed he?”. Nee, het was niet goed. Ons meisje leefde niet meer. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar nogmaals bevestigd werd dat ons zo gewenste tweede kindje niet meer leefde. Mijn eerste reactie was dat ik meteen wilde bevallen, maar er werd mij op het hart gedrukt eerst naar huis te gaan om alles te laten bezinken. Het was zaterdag en ze zouden me op maandag inplannen voor de inleiding. Thuis vertelden we onze dochter van bijna twee jaar oud dat de baby in mama’s buik een sterretje was geworden. We brachten vrienden en familie op de hoogte. Verslagenheid overheerste. Veel mensen kwamen langs. We hebben gepraat, gehuild, maar ondanks alles ook gelachen.
Op 23 oktober 2017 werd ik ingeleid. Liv is die avond om 23.25u geboren. De hele dag was ik verdrietig geweest. Boos, machteloos, verslagen, maar toen ze werd geboren voelde ik alleen maar liefde. Even, heel eventjes, deed het er niet eens toe dat ze niet meer leefde. Ze was er, en ze was van ons. Liv was met haar 16 weken al helemaal compleet, ze had alleen nog wat moeten groeien. Uit de onderzoeken is gebleken dat Liv kerngezond was. Ze is overleden doordat de placenta niet goed doorbloed was en ze dus te weinig zuurstof kreeg.
Als aandenken aan Liv hebben mijn man en ik beiden een tatoeage laten zetten van vier vogeltjes op een tak, waarbij er eentje wegvliegt. Zo zal Liv voor altijd bij ons zijn. Ze kon niet blijven, maar ze heeft wel ontzettend veel gebracht. Ze leerde me wat er echt toe doet in het leven, dat de liefde voor mijn gezin oneindig en het allerbelangrijkste is. Ze liet me zien wat een geweldige mensen wij om ons heen hebben. En ze bracht ons haar kleine broertje, onze regenboogbaby, die op 21 mei 2019 geboren werd. Voor het oog zijn wij een gezin van vier, maar in ons hart zullen we altijd met zijn vijven zijn. Livs foto’s staan in huis en er gaat geen dag voorbij waarop we haar naam niet noemen. Hoe verdrietig het ook was om haar te verliezen, de liefde is altijd sterker geweest dan het verdriet. Zoals Toon Hermans zo mooi verwoordde: Omdat er liefde is, is er geen voorbij. In alle eeuwigheid ben jij.
Liefde, leven, Liv ♡
NOORTJE
