Bevallen op mijn zeventiende. Of ik daar paniek bij voelde? Of ik gespannen was? Nee hoor. Integendeel. Ik ging dat gewoon even doen. Alle vrouwen deden dat toch gewoon? En toch, als ik nu terugdenk aan deze gevoelens kan ik alleen maar beamen dat je als 17- jarige toch echt wel anders in het leven staat. Je denkt minder na en bent veel minder bezig met oorzaak en gevolg. Want tja, 17 jaar. Mijn moeder zou aanwezig zijn bij de bevalling en samen gingen we dit klusje klaren. Ik zou uiteraard thuis bevallen met kaarslicht, geurkaarsen en tussen de weeën door zou ik gewoon een film kunnen kijken voor de afleiding. Haha. Ik dacht dit echt. Ik kan niet anders dan concluderen dat deze naïeve gedachtes prima passen bij een 17-jarige.
Op Eerste Paasdag verloor ik ‘s morgens de slijmprop. Ik weet nog dat mijn hart een sprongetje maakte. De bevalling zou nu echt niet lang meer op zich laten wachten. Gedurende de dag gebeurde er niet veel, maar in de nacht kreeg ik vanaf 05.00 om de tien minuten een wee. “Prima”, dacht ik nog. “Dit regel ik wel even”. Toen deze weeën niet doorzetten, heeft mijn moeder de verloskundige gebeld. Zij kwam langs en stelde voor de vliezen te breken met als doel dat de weeën hopelijk goed op gang zouden komen. Na het breken van de vliezen, bleek dat de baby in het vruchtwater had gepoept en helaas betekent dit dat je dan niet thuis mag bevallen. Tranen bij mij. Daar ging mijn romantische bevalling waarvan ik toen nog dacht dat dit daadwerkelijk zou gebeuren. Op weg naar het ziekenhuis stopten mijn weeën volledig. Er gebeurde helemaal niets meer.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd me al snel duidelijk dat de baby er op korte termijn uit moest. Er werd gesproken over een infuus met weeënopwekkers. Ik weet nog dat ik vroeg of ik niet even een uurtje onder de douche mocht om even zen te worden in de hoop dat de weeën toch weer zouden komen. Maar het keiharde antwoord was nee. Ik werd getoucheerd en had 4 centimeter ontsluiting, maar al uren geen weeën meer. Het infuus met weeënopwekkers ging om 14.00 uur aan en voor mijn gevoel zat ik binnen één minuut in een afschuwelijke weeënstorm. Het overviel me volledig! Dit had ik niet bedacht. Ik zou dit kunstje toch gewoon even klaren? Ik schreeuwde naar mijn moeder dat ze iemand moest halen die mij per direct een keizersnede moest geven. Mijn moeder liet natuurlijk doorschemeren dat zoiets niet zomaar kon. Ik verzocht haar vriendelijk om haar bek te houden. Arme moeder. Laten we het erop houden dat ik natuurlijk ook gewoon een barende puber was. De wijze verloskundige stelde voor om in plaats van een keizersnede een prik in mijn been te geven met pethidine. Slimme zet, want de prik deed al snel zijn werk. Ik kon de weeën beter opvangen en viel in slaap tussen de weeën door. Dit kwam door de pethidine. Ik weet nog dat mijn moeder semi-geïrriteerd tegen de verpleegster zei: “Kijk nou, mijn dochter slaapt gewoon tussen de weeën door”. Mijn moeder had zelf drie hele lange bevallingen. Met de nadruk op lang.
Veertig minuten later om 14.40 zei ik tegen mijn moeder dat ik moest plassen. “Nee”, riep ik, “ik moet poepen! Nee, mijn kind komt!” Mijn moeder rende naar me toe, deed mijn benen open en was lichtelijk in paniek! Ze rende naar de gang en zei dat ik voelde dat de baby kwam. Ik hoorde dat mijn moeder gerustgesteld werd op de gang. “Maar mevrouw, zo hard kan dat niet gaan”. Ik weet nog goed dat de verloskundige zei: “Meisje, ik denk dat je wat anders voelt”. Ik antwoorde: “Het maakt me allemaal niet uit wat ik voel, maar mijn kind komt NU!” 17 Jaar of niet, baren is gewoon iets heel natuurlijks. Ontzettend oer. Enorm dicht bij jezelf. Bij het toucheren bleek dat ik 10 centimeter ontsluiting had. In 40 minuten tijd was ik van 4 centimeter naar 10 centimeter gegaan. Ondanks dat zij zeiden dat ik geen volledige ontsluiting kon hebben, had ik dit toch. Dit stukje in mijn bevalling gaf me vertrouwen in mezelf. Ik was dan wel 17 jaar, maar wist prima wat ik voelde. Na 38 minuten persen werd ik moeder van een prachtige dochter: Amber. Toen zij op mijn borst werd gelegd, was ik compleet van de wereld. Ik moest echt even schakelen dat er zojuist een levend wezentje uit mij was gekomen. Zoveel geluk!
Over mijn laatste bevalling kan ik heel kort zijn. De bevallingen lijken bizar veel op elkaar. Ik kreeg weer weeënopwekkers. Het was opnieuw een enorme snelle bevalling. Dat is blijkbaar de manier hoe ik ontsluit. En een grappig aspect is dat ik bij beide meisjes exact 38 minuten heb geperst. Ditmaal was ik voorbereid op de enorme pijn tijdens de weeënstorm. Deze keer had ik geen kaarsen en geurkaarsen mee. Ik had wel verhalen gelezen over de bevalling en vlogs gekeken. Ik was dus meer voorbereid, maar voelde ook meer angst hierdoor voorafgaand aan de bevalling! Het één is niet beter dan het andere kan ik concluderen. Het past bij de leeftijd en de fase waarin ik zat als mens. Wel kan ik zeggen dat het voor mij persoonlijk helemaal geen verschil maakt op welke leeftijd ik ben bevallen. Bij beide bevallingen kon ik vertrouwen op mijn eigen lichaam, omdat je als vrouw iets heel oers doet. Dan maakt een leeftijd dus helemaal niet uit. Natuurlijk kon ik bij de laatste bevalling beter mijn eigen grens aangeven en beter zeggen hoe ik het wilde. En tegelijkertijd miste ik bij de laatste bevalling mijn totale relaxte vibe van toen ik 17 was. Zo zie je maar weer, elke fase heeft zijn charme! Bij beide bevallingen had ik het gevoel dat ik de bevalling tot een goed einde ging brengen en dat ik het kon. Dat is denk ik het belangrijkste! Vertrouwen in jezelf.
ABISH
