Toen wij bijna 9 jaar samen waren besloten we te stoppen met anticonceptie in augustus 2019. In de hoop het jaar erop zwanger te worden. Eerst even ontpillen dacht ik. Maar 10 september had ik al een positieve test in mijn handen. Nooit verwacht (zo snel), maar oh zo blij met dit wonder. Pittige weken volgden waarin ik veel last had van misselijkheid. Maar telkens zei ik tegen mijzelf: “Ik doe het voor dit kindje”.
Eigenlijk was ik uitgerekend op 20 mei 2020. Helaas is deze zin in de verleden tijd geschreven, omdat het anders is gelopen dan ik had gehoopt. Ik denk nog vaak, hoe was het gelopen als… Ik ben bang dat ik dat altijd blijf doen.
Alle controles waren goed tot de 20 weken echo. Op 2 januari 2020 liepen we met gezonde spanning naar binnen. We kregen uitleg en de echo begon. Als allerlaatste werd zijn hartje gecheckt en laat dat nou het enige zijn wat mis was. Helaas heel erg mis. Ze gaf meteen aan dat we rekening moesten houden met het allerslechtste scenario en eigenlijk ook geen hoop moesten houden. Die woorden spoken soms nog steeds door mijn hoofd. Mijn wereld stortte letterlijk in. Ik heb gehuild en geschreeuwd dat dat niet mocht. Ik ging mijn baby verliezen. Ik zal het nooit meer vergeten. Alles wat vanzelfsprekend was, kostte opeens moeite. Ik wist letterlijk niet hoe ik die kamer uit moest lopen. Mijn vriend heeft mij moeten ondersteunen.
We werden doorgestuurd naar het LUMC. Helaas konden we pas vier dagen later terecht. Vier dagen in de hel noem ik ze. Je weet dat je kindje ernstig ziek is, maar niet precies wat. Na het bezoek in het LUMC kregen we al snel een diagnose. Een hypoplastisch linkerhart syndroom. Oftewel een half hartje. Hierbij is de levensverwachting niet goed. We kregen een keuze. Het eerste wat ik dacht was: “Wat er ook gebeurt, ik zal alles doen om dit kindje bij ons te houden”. Maar daarna drong tot mij door wat hij daar allemaal voor moest doorstaan. Als hij het al zou redden, want die kans was namelijk klein. Wij besloten uit pure liefde om hem te laten gaan. Wij wilden hem geen seconde pijn laten lijden.
Vanaf dat moment ging alles heel snel. We maakten een afspraak om de bevalling te starten. Doodsbang was ik. “Hij is nog maar 22 weken, hoe ziet hij er dan uit? Ga ik het eng vinden?” De gynaecoloog stelde mij gerust. “Er is geen een ouder die zijn kind eng vindt”, zei ze. “Zodra je bent bevallen komen er enorm sterke gevoelens vrij”. Ze had gelijk.
Voor ik het wist, lag ik te bevallen van mijn zoon. In de tussentijd heb ik mijzelf bijeen geraapt. Het enige wat ik nog voor hem kon doen, was hem een waardig afscheid geven en hem omringen met alle liefde die ik had. Het voelde ergens fijn om hem nog iets te kunnen geven. Hij was zo welkom. Alle voorbereidingen werden getroffen voor de bevalling en begrafenis. Op 15 januari 2020 om 13.33 uur werd hij geboren. Een compleet prachtig mannetje van 22 weken. Zijn naam is Clay Jackson. Voor altijd mijn eerste zoon. Wat was hij prachtig. Uren lang hebben we hem vasthouden en bewonderd. Het was een pittige bevalling van 27 uur, maar dat was ik zo weer vergeten. We hebben hem mee naar huis genomen en nog een dagje van hem kunnen genieten door middel van de watermethode. Hij is twee dagen na zijn geboorte begraven op het terrein bij zijn opa en oma. Dit voelde voor ons erg goed. Zo was hij nooit alleen. Toen alles achter de rug was, kwam er rust en leegte. Die leegte was heel pijnlijk. Iedereen ging weer aan het werk en verder met het leven. Natuurlijk heel normaal, maar mijn leven stond stil. Ik ben diep gegaan. Maar ik ben het aangegaan. Ik heb mijn tijd genomen en de pijn bewust over mij heen laten komen. Ik zei tegen mijzelf: “Je gaat dit niet uit de weg, want je krijgt het hoe dan ook ooit een keer terug”. Ik wilde het nu aangaan. Ik ben heel blij dat dit is gelukt. Ik accepteerde de allerdonkerste dagen en alle gevoelens die daarbij kwamen. Dit was echt moeilijk en er waren zeker dagen dat het niet lukte. Ik heb uiteindelijk hulp gezocht en dit heeft mij echt geholpen.
Het is nu bijna vier maanden geleden dat hij is geboren en overleden. Wat heeft hij veel gegeven en wat ben ik trots op hem. Mijn gevoelens voor hem zijn enorm sterk en ik voel hem altijd om mij heen. Geen twijfel: hij is er. Dit is een onwijs fijn gevoel. Ja, ik mis hem met elke vezel van mij lichaam. Maar ik ben ook heel dankbaar voor wat hij mij allemaal heeft gegeven. Hij is niet weg. Hij is er altijd en hij hoort voor altijd bij ons. Mijn vriend en ik hebben onwijs veel aan elkaar gehad en elkaar er door heen gesleept. We hebben anders gerouwd, maar elkaar altijd vrij gelaten. Ik hou nog meer van hem dan ik al deed. Met zijn drieën gaan wij hopelijk een mooie toekomst tegemoet. Waarbij hopelijk ooit een kindje in onze handen, maar altijd één in ons hart.
Tekst op geboortekaartje van Clay:
In ons hart dragen wij jou dichtbij,
Want jij bent voor altijd onderdeel van wij.
ESMEE
