Al van jongs af aan was ik extreem bang voor bevallingen. Ik weet niet of ik ooit een horror verhaal ofzo gehoord hebt, of een uitzending van een bevalling gezien, maar de angst was er. Mijn baby of ikzelf zou vast dood gaan tijdens de bevalling, dat was altijd mijn gedachte. En dat terwijl ik echt een positief en opgewekt mens ben! Zouden de vrouwen uit de oertijd ook zo bang zijn geweest? Of zijn wij hoogopgeleide vrouwen zo door de evolutie veranderd, dat we het contact met ons oerinstinct zijn verloren. Ik weet het niet….
Ik heb tot mijn 30e nooit aan kinderen gedacht. Mijn vriend wilde heel graag een gezin en toen moest ik wel voor mezelf beslissen of ik aan het avontuur wilde beginnen. Doodgaan zonder kinderen leek me nou ook niet heel gezellig, dus ik heb groen licht gegeven. Alhoewel ik geloof dat je zonder kids ook een mooi leven kan hebben. En dan moet kinderen krijgen maar lukken… Ik denk dat elke vrouw die zwanger wil worden in het begin denkt: “Zul je zien, gaat het bij mij niet lukken”. Na een paar maanden met de pil gestopt te zijn, was ik nog niet steeds zwanger. Bij een doktersbezoekje vroeg ik ernaar en de arts zei heel geruststellend: “90% van de vrouwen is na een jaar gewoon zwanger”. Ah, dat gaf hoop! Na een jaar en 1 maand was ik zwanger! Ik was zo blij en zo dankbaar dat ik niet dacht aan de bevalling. Dat kwam later…
Ik had mij twee dingen voorgenomen:
1) Ik ga proberen niet te klagen tijdens mijn zwangerschap. Klagen doe je vaak omdat je gewoon iets wil zeggen, maar als je bewust tegen jezelf zegt dat je niet mag klagen dan lukt dat. En dat helpt! Echt probeer het maar eens. Beter voor jezelf, de baby, je partner, je collega’s, en ga zo maar door. Ik heb bijna geen kwaaltjes gehad! Positive Spirit.
2) Ik wil niet meer dan 15 kilo aankomen. Ik ben lang en heb een slank figuur. Ik had geen zin om na de bevalling maanden nodig te hebben om weer een beetje mezelf te worden. Er verandert al genoeg in je leven! Ik heb me elke week gewogen en dat op een lijstje aan de binnenkant van de kast gehangen. Zo hield ik mijn gewicht in de gaten en trok ik af en toe aan de rem en liet ik mij af en toe gaan (liters warme chocolademelk). Bij beide bevallingen ben ik niet meer de 15 kilo aangekomen.
Tot dusver ging alles op rolletjes. Niet klagen, lekker op gewicht, beetje yoga en zwangerschapszwemmen. Top, zou je zeggen. Maar na een maand of 6 begon de bevalling in zicht te komen en werd ik stiller en stiller. Mijn moeder en vriendinnen zagen het aan mij: de angst voor de bevalling. De angst voor de pijn. De angst dat het mis zou gaan. Mijn man en ik zijn naar een voorlichtingsavond in het ziekenhuis geweest, waar ook de ruggenprik besproken werd. Dat klonk als muziek in mijn oren! De halve wereld bevalt met een ruggenprik, behalve wij in Nederland. Dat was de oplossing: een ruggenprik. Ik heb het met de verloskundigen besproken en we hebben afgesproken dat zodra mijn weeën zouden beginnen ik naar het ziekenhuis zou gaan en aan hun overgedragen zou worden.
De dag voor de bevalling
Mijn vader was jarig en ik zat ’s avond met al mijn tantes gezellig te kletsen. Hoogzwanger en toch nog wel heel angstig voor de bevalling. Ik weet niet wat mijn tantes aan opbeurende woorden gezegd hebben, maar ’s nachts braken mijn vliezen! Het ging beginnen.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, verliep het niet zoals we afgesproken hadden. Ze lieten mij liggen en op de vraag waar de ruggenprik bleef, kreeg ik een beetje een vaag antwoord. Het kon niet, we moesten nog even wachten, er moest nog een hartfilmpje gemaakt worden, ga zo maar door. Ik kreeg het gevoel dat ze aan het rekken waren, tot het moment dat een ruggenprik niet meer mogelijk was. Dus dames, als je een ruggenprik wil, snel aan te bel trekken als ze lopen te rekken. Ik kreeg uiteindelijk dus geen ruggenprik, paniek! Na urenlang weeën moest ik bijna twee uur persen. Doordat ik zo in mijn hoofd bezig was, kwam de baby er natuurlijk nooit uit. Toen de gynaecoloog kwam en boos zei dat ik moest luisteren, heb ik het losgelaten. Uiteindelijk is mijn zoon met alle toeters en bellen eruit gehaald. Ik durfde niet te kijken…. Leefde hij? Toen ze mijn zoon lieten zien (hij leek op mijn opa, hihi) kon ik alleen maar stamelen: “Hij leeft, hij leeft…” De weken erna heb ik de bevalling nog vele malen opnieuw beleefd. Ze zeggen wel eens dat zodra je kindje er is je het vergeten bent, nou dat had ik niet echt. Een klein trauma zal je bedoelen!
Na een jaar was ik zwanger van de tweede. Ik was nog steeds bang, maar de liefde voor mijn zoon was groter. Ik vond het belangrijk dat hij een broertje of zusje kreeg in het leven en negeerde mijn angst. De weken voor de bevalling was ik weer extreem bang. Ik heb het op een gegeven moment maar geaccepteerd. Ik vertelde steeds aan mijzelf dat de weg gebaand was… De bevalling ging gelukkig goed en mijn tweede zoon kwam na drie keer persen ter wereld.
Nu achteraf denk ik wel eens: “Waarom ben ik nooit met iemand gaan praten?”. Het was veel fijner geweest als ik niet die angst had gehad. Ik was ook wel een beetje in de veronderstelling dat iedereen bang is, dat het erbij hoort. Maar het blijkt dat 1 op de 5 vrouwen extreem bang is voor bevallen en dat dit vaak de 35+ perfectionisten zijn…. Mijn verloskundige zei na de geboorte van mijn tweede zoon: “Waarom ben je nou zo bang geweest? Je weet niet hoeveel kracht wij vrouwen hebben. Je weet niet hoeveel kracht jij hebt! Je hebt veel meer kracht dan je denkt!”. Misschien had ze dat wat vaker moeten zeggen tijdens mijn zwangerschap. Achteraf praten is natuurlijk altijd makkelijk. Ik weet niet of het geholpen zou hebben. Voor iedereen die zwanger is en erg bang is, adviseer ik om het aan te geven bij de verloskundigen en op internet op zoek te gaan naar hulptroepen!
GONDA
Bron: Volkskrant
