Ik was 26 jaar en zwanger van mijn eerste dochter. Ik was op 01-01-2015 uitgerekend, dus met Oud en Nieuw waren mijn vriend en ik behoorlijk nieuwsgierig of het die dag zou gaan gebeuren. Helaas! De kleine meid liet nog vijf dagen op zich wachten. Op 06-01-2015 was het eindelijk zover. De hele nacht was ik al wat onrustig. Ik had die dag ervoor mijn slijmprop verloren en had last van mijn onderrug. Ook in de avond en nacht had ik wat rugpijn. Rond 03:30 ging ik toch maar eens naar beneden. Met een weeën-timer-app begon ik te timen. Ja, dit waren echt weeën. Om de vijf minuten al! Ik besloot mijn vriend wakker te maken. De weeën kwamen steeds sneller achter elkaar. Het vervelende was, dat het rug- en beenweeën waren. Die kon ik lastig opvangen. Ook tijdens de zwangerschapsgym hebben we het maar kort over dit soort weeën gehad. Lichtelijk raakte ik in paniek. Ik had hier geen zin in, maar ik moest er toch echt door heen! Gelukkig was mijn vriend een grote steun en hij bleef zeggen dat ik het kon. De verloskundige kwam en zei dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Ik mocht naar het ziekenhuis als ik wilde. Aangezien het ons eerste kindje was en wij niet zo goed wisten wat ons te wachten stond, besloten we naar het ziekenhuis te gaan. De verloskundige ging naar een andere bevalling in een ander ziekenhuis, maar we zouden worden opgewacht in het Diaconessenhuis in Leiden. Onderweg moest mijn vriend wel drie keer stoppen om op mijn onderrug te duwen tijdens een wee. Ook in de gang van het ziekenhuis moest ik even op de grond zitten om een wee op te vangen. Wat was dit pittig!
Eenmaal op de juiste kamer gearriveerd, wilde de verpleegkundige de hartslag van de baby meten. Hiervoor moest ik op mijn rug liggen. Dit was alles behalve prettig tijdens een rug- en beenwee. Ik bleek gelukkig al 8 centimeter ontsluiting te hebben. Vandaar dat het zo’n hels ritje was geweest naar het ziekenhuis! Ik was nog steeds aan het worstelen. Hoe moest ik de weeën nou opvangen? Staand? Op mijn knieën? Liggend? Het hielp iets wanneer mijn vriend op mijn rug duwde. Toen de persweeën begonnen, werd de druk iets verlicht in mijn onderrug. Mijn vliezen braken pas tijdens het persen. De baby had in het vruchtwater gepoept, dus gelukkig waren wij al in het ziekenhuis voor de controles. Helaas duurde het persen erg lang, zo’n 1.5 uur. Bijna moest de vacuümpomp erbij gehaald worden, omdat de baby het persen niet zo leuk vond. Gelukkig vond ik de kracht om de baby er toch op eigen kracht uit te persen. Daar was ze! Om 08:14 is onze eerste dochter Evi geboren. Na 4.5 uur! Dit was zo anders gegaan dan wij hadden “geleerd” en “gelezen”! Mijn vriend had de Ipad opgeladen, liedjes uitgezocht en de camera ingepakt. Hier hebben we helemaal geen tijd voor gehad. Gelukkig hadden we een telefoon mee om foto’s te maken.
De placenta moest nog geboren worden en vervolgens kreeg ik een prik voor de hechtingen. Gelukkig had ik nog zoveel adrenaline, dat dit allemaal niets meer uitmaakte. Ik had een dochter! Wat waren wij gelukkig. Het was een klein meisje van 2890 gram. Gelukkig was ze helemaal gezond. Omdat ze in het vruchtwater had gepoept en klein van stuk was, mochten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik vond dit wel prettig, want we werden zo goed op weg geholpen met het geven van borstvoeding, verschonen en dergelijke. De volgende dag gingen we lekker naar huis en kwam de kraamverzorgster al snel om ons thuis te ondersteunen. Ik had de hele week nog last van mijn stuitje. Het kon best zo zijn dat die gekneusd was door het persen. Wat was dit een rollercoaster geweest! Zo onwerkelijk dat er een heel minimensje in je groeit en je pas tot na de geboorte weet hoe hij of zij eruit ziet. Het grappige was dat ik meteen zei dat we ons volgende kind wel zouden adopteren, want dit wilde ik niet meer.
Uiteindelijk bleek dit niet helemaal waar… Vergeet je de pijn echt zo snel? Ja, want toen onze dochter zo’n 1.5 jaar was, ontstond de wens om nóg een kindje op te voeden.
Maar dit tweede geboorteverhaal lees je in een volgende blog!
IRIS
