Op 8 december 2019 kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons Frummeltje. Wat waren wij blij! De eerste echo zag er goed uit, de tweede echo kregen we te horen dat ik van Frummel op 6 augustus (drie dagen voor mijn verjaardag) was uitgerekend. De volgende controle vond plaats op 18 februari 2020, met 15+5 weken. Alles was weer goed en we kregen te horen om “vooral zo door te gaan”. Dat deden we. Carnaval stond voor de deur, ik ben geen carnavaller, hield me rustig en luisterde goed naar mijn lichaam. Het Coronavirus kwam al richting ons land, dus ik begon met temperatuur meten. Ik nam het zekere voor het, onzekere, maar ik heb nooit koorts gehad. En wat hadden we zin in de 20 weken echo! Eindelijk onze Frummel weer zien en hopen dat het niet weer verstoppertje zou spelen. Al was het bij de vorige echo supergrappig.
We gingen vol goede moed naar de 20 weken echo die plaats vond met 18+4 weken. Ik liet weten dat ik mij (nog steeds) goed voelde. Ik voelde me gezegend dat het mij zo “makkelijk” af ging. Tijdens het praten zette ze het echoapparaat op mijn buik. Ik scande meteen of ik het hartje zag kloppen en zag niet meteen iets. De verloskundige zei als vrij snel: “Hier is het hoofdje, maar ik zie geen hartje kloppen”. Scande ik nu meteen de echo omdat ik toch een voorgevoel had? “Oké wacht, rustig blijven, misschien zien ze het fout.” De verloskundige deed een aantal testjes en sloot de hartmonitor aan, die akelig stil bleef… Mijn moederhart wist zeker dat onze Frummel was overleden. Maar hoe dan? Alles ging toch zo goed? De verloskundige vertelde ons dat Frummel aan haar berekeningen te zien rond de 16 weken was overleden. Hoe en waaraan? Dat zouden ze in het ziekenhuis moeten uitzoeken, maar vaak is dit “domme pech” en krijg je hier niet echt een concreet antwoord op. Ik moest mij vooral geen schuldgevoel aanpraten, want ik had alles volgens het boekje gedaan en ik had zeker niks fout gedaan. Schuldig voelde ik me niet, maar de week na de laatste controle speelde continue de carnavaldagen door mijn hoofd heen. En af en toe nog steeds. Hoe kan het dat ik niks had gemerkt? Maar echt helemaal niks… Dat waren vragen voor het ziekenhuis.
De volgende dag werden wij in het ziekenhuis bij de gynaecoloog verwacht. Natuurlijk hadden wij ergens de hoop dat het toch nog goed zat en het gewoon een menselijk fout was. Maar helaas, de gynaecoloog kwam op dezelfde conclusie als de verloskundige, namelijk dat Frummel rond de 16 weken was overleden. Ook het vruchtwater was zich al om Frummel heen aan het trekken, wat aan gaf dat onze baby langer dan één week overleden in de baarmoeder zat. Omdat ik 2,5 week zo rondliep en niks heb gemerkt, werd er direct geadviseerd om de bevalling op gang te helpen. Daar was ik het mee eens. Het liefst zo snel mogelijk. Ik persoonlijk wilde niet nog langer “zwanger” rondlopen en zo snel mogelijk bevallen van een overleden baby.
De volgende ochtend om 9 uur werden we op de geboorte afdeling verwacht. Waar ik elke 6 uur een medicijn zou krijgen dat ik vaginaal in moest brengen. Dat medicijn zou ervoor zorgen dat mijn baarmoeder zou samenspannen en mijn baarmoedermond zou openen. Om zo op een “natuurlijke” manier een bevalling in gang te zetten. Ik beviel na zes doseringen, op 12 maart 2020 om 17.13 uur van onze dochter Faith Néva Rose. De bevalling ging heel snel. Ik kreeg mijn zesde dosering om 16.15 uur, kreeg kramp, om 17.00 uur verloor ik voor het eerst bloed en 13 minuten later was ze er. Mijn verloofde pakte haar meteen vast. Wij kregen de tip dat als hij dat wilde, hij dat meteen moest doen, want dat was dan het enige “warme” moment tussen vader en kind. En wat deed hij dat goed. Ik was echt een emotioneel wrak en kon amper iets meer. We belden meteen onze ouders om ze op de hoogte te stellen dat hun kleinkind was geboren, maar dat wij nog allerlei dingen moesten doen voor ze naar het ziekenhuis konden komen. We zouden bellen als het zover was. Mijn verloofde hing op en daar begon de echte ellende. Mijn placenta liet niet los. Voor een niet loslatende placenta waren we wel gewaarschuwd. Het was namelijk een worst-case scenario wat er kon gebeuren. De aantal weken zwangerschap en het feit dat Faith al 2,5 week overleden in mijn baarmoeder zat, maakte de kans groter dat de placenta niet zomaar los zou laten. En dat hebben we geweten… Vanaf daar weet ik niet meer zoveel, misschien maar beter ook. Ik weet dat een gynaecoloog kwam om het er proberen uit te duwen, wat niet lukte. En voor ik het wist werd ik wegreden voor een spoedoperatie om de placenta manueel te verwijderen onder narcose.
Wat was ik opgelucht toen ik werd wegreden en ik wist dat ik van die pijn af zou zijn. Maar wat vond ik het erg om mijn verloofde alleen te laten. Met al mijn kracht zei ik onderweg naar beneden dat hij moest beloven dat hij iemand ging bellen en dat hij dus niet alleen bleef. Hij zou dat doen, maar wilde nu vooral dat ik rustig in slaap zou vallen zodat ik ook weer rustig wakker zou worden. Als ik wakker werd zou hij weer bij me zijn. Ik liet het los en voor ik het wist kreeg ik al mijn narcose.
In mijn volgende blog vertel ik meer over de periode in het ziekenhuis en de eerste dagen thuis.
SHANNEN
