Stel je jezelf even voor papa!
Mijn naam is Niek Schoonbrood, geboren en getogen in Limburg. Ik ben als storemanager werkzaam bij een van de grote telecomproviders van Nederland. In 2011 kwam ik tijdens Carnaval een hele leuke meid (Kylie) tegen. Toen dacht ik: “Yes, iemand die Carnaval ook leuk vindt!”. Helaas bleek het iets eenmaligs te zijn en is ze allergisch voor Carnaval. Toch was de liefde voor elkaar veel sterker en zijn we in 2016 getrouwd. Mijn vrije tijd spendeer ik graag aan het verzamelen en bouwen van bepaalde LEGO sets. Lekker om even niet te denken aan de dagelijkse drukte. Verder struin ik het internet af, op zoek naar informatie van bepaalde gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Van deze helden heb ik een graf geadopteerd op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten. Tot slot knutsel ik graag met domotica en het huis slimmer maken. Overal iets ophangen, programmeren en de vrouw uitleggen. Zij wordt soms gek van mij. We hebben sinds 17 april 2019 een vechter als zoon, welke 11 weken te vroeg is geboren. Hiermee zijn we nog met regelmaat in het ziekenhuis, maar wellicht is dat iets voor een andere keer.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je papa werd?
Eerlijk gezegd was ik een botte boer. Maar dat leg ik graag even uit. We waren al geruime tijd bezig om zwanger te worden, maar het leek maar steeds niet te lukken. Maanden werden jaren en toen bleek er opeens twee streepjes te staan op een test. Woohoo, tranen van geluk en blijdschap! Toch bleek het een valse positive te zijn. Maanden later kwam Kylie weer van de wc en ze keek stil naar het teststaafje. Ik kreeg het in mijn handen geduwd en het eerste wat mij opviel waren de waterdruppels. Ik geloofde het niet en durfde ergens ook niet weer te reageren als de eerste keer.
Hoe ervaarde jij de zwangerschap van Kylie?
De zwangerschap ging grotendeels goed. Veel beter dan dat ik zelf had voorgesteld. Ik ging mij namelijk inlezen en voorbereiden op van alles. Ik ben op twee afspraken na, overal bij geweest. Het voelde als mijn taak om voor het vrouwtje en de kleine te zorgen. Na een controle bij de verloskundige bleek de bloeddruk te hoog, waardoor het ziekenhuis de behandeling overnam. Dit was minder leuk nieuws voor ons, omdat wij juist een kleine en persoonlijke verloskundige hadden gekozen. We accepteerden het wel, omdat er nou eenmaal meer medische aandacht nodig was.
Hoe verliep de bevalling!?
De bevalling, jaaa was het maar een bevalling, want Dex werd dus plots “geboren” toen hij 29 weken oud was. Kylie voelde Dex wat minder goed. Hij was minder actief in de buik en ze ging voor een controle naar het ziekenhuis. Ik was gewoon aan het werk toen ik plots een gemiste oproep had en meerdere berichtjes dat ik “even” naar het ziekenhuis moest komen. Ik ben de winkel uitgelopen, ik heb een taxi gepakt en ik ben naar het ziekenhuis gegaan. Binnen 15 minuten stond ik bij de balie van het geboortecentrum te zoeken naar en wachten op mijn vrouw. Eenmaal op de triagekamer moest ik helpen om kleren en sieraden van Kylie uit te doen. Ze kreeg een OK schort aan en toen werd ons verteld dat ze de kleine man moesten gaan halen. Een spoedsectio werd er gezegd, want de placenta was los aan het laten waardoor hij minder zuurstof kreeg. Het moest per direct, geen twijfel mogelijk, anders zou ik alleen overblijven. Zo werden we de lift in gestuurd richting de OK. Als papa mocht ik in de opvangkamer wachten, die inmiddels werd opgestookt tot tropische temperaturen. Ontelbaar veel mensen liepen in en uit om alles voor te bereiden. Het was voor mij niet te bevatten wat er allemaal gebeurde. Een arm stuurde mij naar de OK waar ik de opengesneden buik van Kylie al zag. Ik ging naast haar hoofd zitten en probeerde haar gerust te stellen. Ze was een beetje zweverig door de ruggenprik en de hele plotselinge situatie. Alarmbellen klonken en het hoofd van Kylie zakte weg. En daar kwam weer een arm die mij wegstuurde, achter Dex aan. Het ongeloof was er nog altijd. Op de opvangtafel lag iets wat op een baby moest lijken. De medici gingen aan de slag met zuurstof, medicatie en onderzoekjes. Ik stapte steeds verder terug naar een stoel in de hoek van de kamer. Ik zag van alles gebeuren, maar het besef kwam maar niet. Weer ging de deur open en kwamen nog meer medici de kamer in. Dit bleek het NICU team van het Maastricht Universitair Medisch Centrum te zijn. Zij kwamen Dex ophalen om de juiste intensieve zorg te kunnen geven die hij nodig had. Met Dex in de transportcouveuse en een polonaise van medici en ikzelf liepen we een kort stukje de OK in waar Kylie nog lag. Zij was gelukkig weer bijgekomen en daar was ons eerste moment als gezinnetje. Tussen de plassen bloed op de grond, infusen en apparatuur, 12 medici en één gevulde transportcouveuse. Dex vertrok met hoge spoed naar Maastricht en wij werden naar de recovery verplaatst. We kregen allebei een raketijsje en toen was het tijd om (schoon)ouders en naasten te bellen…
Hoe zijn jullie op de naam gekomen van jullie kindje?
Al enkele jaren waren we bezig met namen en hadden een hele lijst meisjesnamen en nog maar een paar jongensnamen. Toen bleek dat we een jongen kregen, was het wel even van “uhh shit”. Vanuit mijn werk hadden wij een groot personeelsfeest in Utrecht en hadden daarom daar een hotel geboekt. Verschillende namen passeerden de revue waarbij we ook de combinatie met de achternaam bekeken. Toen bleek Dex echt geweldig te zijn! Ik heb ook direct een e-mailadres aangemaakt. Het klopte gewoon.
Wat is de mooiste gebeurtenis tot nu toe in het vaderschap voor jou? Wat is jou het meest bijgebleven?
Hetgeen wat mij het meest is bijgebleven is helaas niet het mooiste. De eerste dagen op de NICU staan mij op het netvlies gebrand. De machteloosheid die ik voelde was verschrikkelijk. Je ziet als vader een baby liggen en aan de andere kant van de couveuse zie je mama helemaal uitgeput van het kolven en slecht slapen, huilen en boos zijn. Je wilt dan zoveel voor beide betekenen, maar je kunt eigenlijk niets. NICU staat voor Neonatale Intensive Care Unit waar (premature) pasgeboren baby’s liggen die intensieve zorg nodig hebben. Ik beschrijf het altijd als de hel op aarde waar leven en dood elkaars buren waren.
De mooiste gebeurtenis wat ik tot nu toe heb meegemaakt is de eerste keer dat ik met Dex mocht kangaroeën. Dit was na zes lange dagen en het gevoel toen hij op me lag, was magnifiek. Toen begon ik te beseffen dat ik een zoon had.
Heb je al een keer iets gênants of hilarisch meegemaakt met jouw kindje?
Poeh, wat is gênant en hilarisch. Ik denk dat het bij veel ouders te maken heeft met plas, poep en luiers.
-
Zo heeft Dex heel vaak tegen één specifiek hemd met bloemetjes geplast.
-
Ik had poep aan de vinger en had het niet gezien toen ik mijn vinger in de mond stopte.
-
Ik had een testbeeld gemaakt om voor de babywatch camera te leggen. Zo konden we de verpleging op de post laten weten dat wij hem vast hadden. In eerste instantie kwam de verpleging een paar keer checken of de camera het wel deed, voordat ze door hadden dat het een geprint blad was.
Wat heb je voor tips aan andere vaders-to-be?
Ik wil niet dramatisch klinken, maar vergeet niet dat de zwangerschapsduur ook korter kan duren en geniet van elk moment met z’n tweeën. Maak foto’s, foto’s en foto’s. Ook als je het eigenlijk even niet wilt of denkt dat het niet nodig is. Neem de tijdelijke nukken van je vrouw voor lief. Het is allemaal niet niks wat er in haar lichaam gebeurd voor de kleine.
Als je vrouw ergens iets voelt of denkt dat er iets aan de hand is, stel haar dan niet gerust om het af te wimpelen of denk niets iets in de trant van: “Oh komt zij weer!” Dat moederinstinct begint echt vroeg vorm te krijgen, vertrouw haar hierin en geef ook aan dat zij daar in mag vertrouwen en geloven!
Ik kan het interview nog langer maken, maar dan gaat de essentie weg. Pas geleden heb ik ook een blog mogen schrijven rondom de geboorte van Dex. Die blog is ook op de website van Kids en Kurken te vinden.
NIEK
