Het is al heel wat jaren geleden (mijn dochters zijn inmiddels 33, 32, 29 en mijn zoon is 27) , maar als de dag van gisteren herinner ik mij mijn zwangerschappen en bevallingen. Vanaf jongs af aan wist ik dat ik moeder wilde worden, het liefst van een soort ‘Sound-of-Music’ gezin. Veel kinderen die het huis zouden vullen met muziek, gezang en dans en ik zou vrolijk meedoen.
Ons eerste kindje
September 1985
Ik raakte voor het eerst zwanger, net getrouwd, 23 jaar jong. Yes, het was de eerste keer gelijk raak na het stoppen met de pil. Na het eerste trimester wilde ik het bekend maken. Zover kwam het niet… Na 9 weken kreeg ik enorme buikkrampen en verloor ik bloed én het vruchtje op de wc. Ik viste het uit de pot en belde huilend mijn man op. In het ziekenhuis werd alles gecontroleerd, ja het was een miskraam. Het bleek een ongezond vruchtje, dus de natuur had zijn werk gedaan, zoals dat dan heette. Ik sprak er met niemand over, want dat deed je toen niet. Ik voelde mij alleen en bang. Ik was bang dat ik nooit meer zwanger kon worden of blijven. Máár, na 6 weken was ik weer zwanger. Ik was angstig en blij. Met 14 weken bloedverlies gingen wij weer naar het ziekenhuis. Maar alles was prima en dat bleef het de hele zwangerschap.
7 augustus 1986
Precies op de uitgerekende datum beviel ik in 25 uur hel van aaneensluitende weeën – middels een flinke knip en heftige tangverlossing na 1.5 uur persen – van een prachtige gezonde dochter. Bij de eerste controle na de bevalling bleek dat ik te strak was gehecht en moest de knip opnieuw.
Ons tweede kindje
Het moederschap beviel zo goed dat we snel voor een tweede wilden gaan. En wéér waren wij gezegend, dat de eerste poging raak was. Met 9 weken zwangerschap had ik een voedselvergiftiging en was ik bang voor de gezonde ontwikkeling van mijn baby. Maar alles bleef goed, tot…
December 1987
Ik was 26 weken zwanger. Opeens had ik een volledig natte onderbroek. Ik was bij mijn moeder thuis en die zei mij te gaan liggen op bed. Zij belde het ziekenhuis en voor ik het wist lag ik in de ambulance met weeën. Baby’s werden toen met 26 weken nauwelijks gered, dus met angst en beven wachtten wij af. Er bleek een hoogvliesscheur als oorzaak van het verlies van vruchtwater. Een verpleegster gaf mij een injectie om de weeën tegen te gaan en dat werkte. Ik bleef vier weken lang in het ziekenhuis platliggen met volledige rust mét weeënremmers én hartkloppingen. Met 30 weken mocht ik naar huis. Als de baby zich vanaf dan zou aankondigen, zouden ze mijn kind gaan redden.
26 februari 1988
Ik 38 was weken zwanger. Ja, ze zat er nog (ik wist inmiddels dat het een dochter zou zijn). Ik kreeg een zwangerschapsvergiftiging en de gynaecoloog besloot de bevalling in te leiden. Pas toen bleek dat ik al 5 centimeter ontsluiting had en ging het lekker snel. Het persen ging wat minder handig op een stellage op het bed en vanuit de hoogte. En na bijna een uur persen was daar mijn mooie tweede dochter, mager, weinig vet, maar ze deed het goed. De placenta kwam niet los. Na slaan en duwen op mijn buik kwam het er eindelijk uit. Inmiddels had ik behoorlijk wat bloed verloren – mijn HB zat op 3. Hierdoor moest ik een paar dagen blijven. Toen mocht ik naar huis genieten van mijn twee dochters.
Ons derde kindje
Augustus 1989
Wij besloten voor kind nummer 3 te gaan en in september was ik zwanger. Helaas niet voor lang (5 weken), want in de herfstvakantie op Vlieland kreeg ik een miskraam. Pech. Kan gebeuren, zeiden ze. Het was bij mij wel de tweede keer, dus dubbel pech? In november was ik weer zwanger en kreeg ik weer na 5 weken een miskraam. Ik wist niet wat ik moest denken. Tartten wij misschien het lot? We hadden immers al twee prachtige dochters. We lieten het los, ik verlangde naar rust – in buik en hoofd – en genoot van mijn meisjes.
Februari 1990
En toen werd ik – zonder dat wij dit keer er echt voor waren gegaan – voor de zesde keer zwanger. Een fantastische zwangerschap, waarbij ik wat sneller vermoeid was, maar dit, vond ik logisch met werk en twee kleine meisjes. Ik kreeg een galstenenaanval met 37 weken. Eigen schuld, dikke bult. Ik had veel te veel chocolade met patat en mayo gegeten. Mijn lichaam kon dat niet verwerken.
30 oktober 1990
Ik was 38 weken zwanger. Mijn lichaam was wel op. Ik had ook nog een bijholteontsteking, dus werd de bevalling ingeleid. Dit keer zat ik op de baarkruk met manlief achter mij. Een prachtige ervaring en bevalling; binnen één uur was onze mooie derde dochter daar. Wow!
HADASSA
