Ik ben een vrouw van 31, getrouwd, (redelijk) goed gezond en mama van drie prachtige jongens (7 jaar, 5 jaar en 9 maanden) en zelf verpleegkundige. Sinds mijn 16e ben ik gediagnosticeerd met astma. Hier heb ik praktisch nooit last van, alleen als er weer een golf van verkoudheid door Nederland raast ben ik wat extra benauwd en heb ik extra medicijnen nodig (antibiotica of prednison). Verder ben ik zo kwiek als wat! Mijn man werkt in de beveiliging en deze is nu maximaal. Hij werkt minimaal 60 uur per week en dat betekent dat de zorg voor onze drie mannen bij mij ligt. Geen probleem, dat fikst deze mama prima! Ons uitje is rondjes lopen buiten. De oudste twee gaan dan lekker fietsen en ik ren er achteraan met de kinderwagen. Totdat ik ineens benauwd werd tijdens het dagelijkse rondje. Ik dacht nog aan de pollen in de lucht. Ik nam thuis een pilletje en een pufje en ik was er weer. Dit was op maandag. Dinsdag voelde ik mij niet lekker. Hangerig, koud, snel geïrriteerd en wat benauwd. Ik dacht totaal niet aan Corona. Woensdag voelde ik mij nog slechter. Ik zag er tegenop dat mijn man aan het werk ging en keek continu op de klok hoe lang het nog duurde voor hij thuis kwam. De baby de trap op en af tillen was heftig! Toen heb ik toch de huisarts gebeld. “Misschien kan ik een kuurtje krijgen en dan gaat het vast beter”, dacht ik. Mijn huisarts was bezorgd aan de telefoon. Hij benoemde meerdere malen hoe slecht hij mij vond klinken. Toen de vraag: “Heb je ook koorts?”. Uhm, ik had geen idee? Hij beloofde de volgende dag terug te bellen en zorgde dat er antibiotica, prednison en sterkere medicijnen voor mijn knallende hoofdpijn klaar zouden liggen bij de apotheek in de kluis. Mijn man heeft deze opgehaald en ik ben gelijk begonnen met de medicatie. ‘s Avonds zijn wij op tijd naar bed gegaan. Bij mijn man is slapen het remedie voor alle ziektes. Dus ik luisterde! Ik kon slecht slapen, werd benauwd van het liggen en ben uit bed gegaan. De volgende ochtend belde de huisarts weer. Hij maakte zich zorgen en wilde dat ik naar de “Corona arts” ging. Maar hoe? Ik zat met drie kindjes thuis. Ik heb direct mijn man gebeld en hij is thuis gekomen van zijn klus. Hij schrok wat hij thuis aantrof. Ik had het écht zwaar. Met zijn vijven gingen we op weg naar de Corona arts. Mijn gezin bleef in de auto wachten en ik ging naar binnen. Mijn saturatie (zuurstof in het bloed) en temperaruur werden gemeten. Mijn longen werden beluisterd en hij luisterde naar mijn verhaal. Mijn saturatie was te laag. Fuck! Ik wilde absoluut niet naar het ziekenhuis. Dit gaf ik duidelijk aan. “Ik wil best een foto laten maken, die test doen en bloed prikken, maar deze dame slaapt thuis vannacht”, dacht ik. Toen werd ik teruggestuurd naar de auto en moest mijn man naar binnen. De arts heeft hem echt ontzettend bang gemaakt. Daar ben ik nog steeds boos over. Ik weet zelf echt wel wanneer ik te benauwd ben en het niet meer trek. Maar manlief was zo geschrokken van het feit dat de dokter zei dat ik kon stikken in mijn slaap, dat hij er op stond dat ik naar het ziekenhuis ging. De adem voor een discussie of huilen had ik niet, dus ik knikte. We gingen wel langs huis voor een tasje voor in het ziekenhuis en mijn telefoonoplader. Het ziekenhuis waar ik mij moest melden was 40 minuten rijden. In ons dorp is namelijk geen ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik verwacht in de “witte tent”. Daar stond ik dan met mijn vier prachtige mannen. Ik liet hun achter en moest het nu alleen doen. Dit vond ik zo ongelooflijk moeilijk. Mijn oudste zoon huilde zonder geluid. De tranen rolden over zijn wangen en hij zei: “Tot straks mam”. Mijn hart brak. Ik stapte dapper uit en gaf iedereen een dikke kus. Ik moest op de bel drukken en de deur werd open gedaan. Dan door de sluis, mondkapje op, handen desinfecteren en door naar de volgende sluis. Daar werd mij verzocht om de kamer in te gaan. Ik was ongelooflijk benauwd van dat stukje lopen en hijgde als een wild paard. Toen kwam de lieve verpleegkundige, volledig in pak. Ik mocht mijn mondkapje af doen. Fijn! Dat gaf iets meer lucht! Toen gebeurde er van alles: er werd een infuus geprikt, ik kwam aan de hartmonitor, ik kreeg een saturatiemeter om, men maakte een hartfilmpje en longfoto. En vanaf toen was het wachten. Je lag alleen, ontzettend eenzaam. Zo’n opname wil je gewoon niet. Mijn man is altijd mijn veilige haven. Met hem kan ik alles aan. En hij was er niet, ik was alleen.
De longarts kwam, luisterde nogmaals naar mijn longen en stelde wat vragen. Over een uurtje waren de uitslagen bekend behalve de Corona test. Dit duurde ongeveer 24 uur. De bloeduitslagen op de ontstekingswaarden na waren prima. De longfoto liet geen afwijkingen zien. Ik werd aan de vernevelaar gezet en kreeg een infuus met prednison. Na een aantal uur was het infuus klaar. Het vernevelen had iets geholpen en ik vroeg om de longarts. “Ik wil naar huis”, gaf ik aan. De longarts vond dit een slecht idee en deelde mijn mening niet. Ik heb moeten tekenen dat ik tegen medisch advies in naar huis ging. De aankomende 24 uur mocht ik geen enkel contact met anderen. De volgende dag zou ik worden gebeld met de uitslag. Ik appte naar manlief dat ik naar huis mocht. Hij is direct in de auto gestapt met de kindjes en mijn kant op gekomen. Ik werd afgekoppeld van alles, kreeg nieuwe medicijnen mee en maakte een afspraak bij de longarts. O, en ik kreeg een kopie van mijn weigering van behandeling. Bedankt…
De kamer moest leeg, ik werd er letterlijk uitgezet. Mijn man moest zeker nog 20 minuten rijden. Ik had geen jas mee, maar moest gaan. Daar stond ik dan, voor die witte tent, zonder jas en met koorts. Ik was zwak. Topactie, maar oké, ik weigerde zelf. Dan waren dit vast de consequenties? Bijzonder. Mijn man kwam aan. Ik vertelde dat ik naar huis mocht met medicijnen en dat we moesten wachten tot morgen voor de uitslag van de test. Ik heb hem pas twee dagen later verteld dat ik tegen medisch advies in ben weggegaan. Maar ik kon dit zelf! Hij was boos, begrijpelijk natuurlijk, maar ik kon daar niet blijven. Ik ben ontzettend eigenwijs en dat weet hij na 12 jaar inmiddels wel.
De volgende dag ging de telefoon. Het ziekenhuis met de uitslag. Ik scoorde positief op Corona. De verpleegkundige legde alles keurig uit, ook wat betreft de consequenties voor het gezin. Alles was duidelijk. Uiteindelijk ben ik redelijk snel opgeknapt. Ik ben donderdag positief getest en voelde mij ruim 1.5 week later weer goed. Het enige restverschijnsel wat ik nog heb, is dat ik best nog veel moe ben. Maar dat komt ook wel weer goed! Positief getest, positief zijn!
ANOUK
