Ik ben Irene en een kersverse moeder van 32 jaar oud. In februari 2019 hebben wij een prachtige zoon gekregen. We genieten vol van het jonge gezinsleven met alles er op en er aan! Het was heerlijk om thuis te keutelen met de kleine, ik had er zelfs langer verlof voor op genomen. Maar eenmaal weer op het werk, iets voor jezelf kunnen doen of voor een ander, is toch ook erg prettig. Even geen moeder zijn en niet alleen maar moeten verzorgen en luiers verschonen. Althans niet zorgen voor een baby, want het zorgen houdt niet op als je ook nog eens in de zorg werkt. Ik werk met mannen en vrouwen met meerdere problematieken zoals psychiatrisch gedrag en verslavingsproblematiek met daarnaast, om het allemaal nog lastiger te maken, een licht verstandelijke beperking. Een doelgroep die vaak tussen wal en schip valt in onze maatschappij. Ik werk daar als persoonlijk begeleider op een 24-uurs beschermde woonvoorziening en probeer ze zoveel mogelijk te ondersteunen en te helpen waar dit zich toe laat. Kortom een intensieve baan, maar wel een mooi beroep waar je ondanks de kleine stappen die je soms maakt, wel een hoop voldoening uit kan halen.
Toen ik eenmaal gewend was om de kleine achter te laten bij de oppas en mij volledig weer op het werk kon storten, begon het. Het is best pittig om alle ballen weer hoog te moeten houden en dan bedoel ik na je verlof weer aan het werk gaan, je draai vinden met onregelmatig werken en daarnaast je gezin en een huishouden runnen. Kortom een drukke nieuwe periode waar ik mijn handen aan vol had. Ik voelde al een tijdje iets in mijn borst, maar dacht dat het misschien nog een verstopte melkklier was van de tijd dat ik borstvoeding gaf. Dat hoopte ik vooral. “We wachten het even af. Het gaat vast vanzelf over. Ik ben nu te druk met anderen dingen!”, dacht ik. Eenmaal alles onder controle op het werk en thuis, mijn draai gevonden te hebben, zat het me toch niet lekker dat de bobbel in mijn borst nog steeds aanwezig was. Het voelde keihard en leek zelfs wel groter te zijn geworden. Mijn man bleef ook maar aan mijn hoofd zeuren: “Ga nou naar de huisarts toe”. Waarop ik elke keer zei: “Ja, dat komt wel!” Je wordt tegengehouden door angst en verandert in een koppige drol. Je grijpt je vast aan naïeve gedachten, maar diep van binnen weet je beter. Het struisvogeleffect: we stoppen lekker onze kop in het zand en blijven zoeken naar slappe excuses. Maar op den duur kreeg ik last van irreële angsten, gedachtes over wat als er iets met mij zou gebeuren. Alsof je lichaam uit zich zelf signalen af geeft. Op dat moment besloot ik dat ik echt naar de huisarts moest gaan. Met angst belde ik op of ik langs kon komen voor een borstcontrole. Ik kon gelijk komen.
Eerste stap gezet: ik ging naar de huisarts. Ze voelde even aan mijn borst en voelde inderdaad een harde bobbel. Ze vroeg of ik voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis wilde gaan om een mammografie te laten maken. We konden het beter uitsluiten. Ook diezelfde middag kon ik terecht in het ziekenhuis, wat fijn was, want de oppas had ik toch al geregeld. Daar zat ik in de wachtkamer, vol spanning tussen allemaal andere vrouwen die net zo gespannen waren als ik. We keken elkaar af en toe wat ongemakkelijk aan en keken daarna weer gauw weg. Vrouwen die ouder zijn en mij af en toe aankeken met een blik van “wat doe jij hier”. Tjah, dat dacht ik zelf ook. “Wat doe ik hier!? Het zal toch niet…”
Toen mijn naam geroepen werd en ik aan de beurt was, ging mijn hart tekeer. De verpleegkundige zag mij en zei al gelijk: “Je zit hier verkeerd. We gaan een echo maken. Je bent een jonge dame en daar doen we eerst echo’s bij”. “Ok”, zei ik en volgde haar netjes. Het was wachten op de radioloog die moest komen en ondertussen lig ik daar op het bed te wachten vol van spanning. Ik was alleen gegaan, want mijn man was aan het werk en ik dacht: “Dit doe ik wel even snel zelf”. Nooit doen dames! Het blijven toch spannende dingen. Dat moet je niet alleen doen. Toen de radioloog er eenmaal was en hij het echoapparaat op mijn borst zette, zag ik een witte vlek in het beeld en niet zo klein ook. De beste man keek heel serieus naar het scherm. De verpleegkundige was stil. Ik was erg gefocust op zijn gezicht. Het is tenslotte mijn werk om mensen te lezen. Dit vertelde ik hem ook, waarop hij zei dat er inderdaad iets atypisch in mijn borst zat wat geen cyste, vet of verkalking was. Daarna keek hij mijn oksel na en ook daar werd iets atypisch gevonden. Meer mocht de man niet zeggen. Mijn hart ging tekeer. Ik wist al lang hoe laat het was. Ik had kanker.
Daarna ging het snel. Ik werd doorgestuurd om alsnog een mammografie te laten maken en er waren allemaal biopten afgenomen van zowel het ‘’atypische’’ onderdeel in mijn borst als oksel. Het was helaas vrijdag einde van de middag wat het einde van de werkweek betekende. De biopten waren te laat om nog met de patholoog mee te sturen. Dit zou dus pas maandagochtend gaan gebeuren. Ik mocht naar huis en het hele weekend wachten, want ik kreeg de week erop pas de uitslag. “Sterkte”, werd wer gezegd!
De officiële uitslag
Na het hele weekend gespannen rond te hebben gelopen, was het zo ver. We mochten komen bij de oncologisch chirurg. De naam zelf voorspelt al niet veel goeds. En dan krijg je te horen; “Mevrouw u heeft borstkanker met uitzaaiingen in uw lymfe. Voor nu is onbekend of u nog verder uitzaaiingen heeft. Hiervoor moet u eerst onder de PET-scan. Zodra we meer weten, zien we of we u nog kunnen behandelen. Maar als we u kunnen behandelen, dan wordt het wél het totale pakket met chemo, operatie en bestralen. En dan stort je hele wereld in! Je hebt net te horen gekregen dat je kanker hebt met uitzaaiingen. Het is nog onzeker of je überhaupt behandeld kan worden om te genezen. Maar ik heb een baby, ga ik die wel zien opgroeien? Ga ik hier aan dood? Wat als dat zo is en de uitzaaiingen ook op andere plekken zitten en ik niet meer behandeld kan worden? Mijn familie heeft helaas al veel verlies gehad de afgelopen jaren, ben ik de volgende? Blinde paniek!
Een beetje hoop
Het wachten op de uitslag van de PET-scan was slopend… Allerlei gedachten blijven door je hoofd gaan. Gelukkig was de kleine man een positieve afleiding, maar tegelijkertijd riep hij ook angst op. Wat als zijn moeder er straks niet meer is en ik alles ga missen en mijn man het alleen moet doen? Mijn broer was op bezoek voor een bak koffie toen mijn telefoon ging. Het was een anoniem nummer. Normaal gesproken neem ik deze nooit op, maar nu kon dit best het ziekenhuis zijn. En ja hoor, het was de specialistisch verpleegkundige. Allemaal luisterden we met spanning naar wat zij mij te zeggen had. Ze belde omdat ze het goede nieuws zo snel mogelijk wilde vertellen, want officieel hoor je dit soort dingen niet door de telefoon. Maar ze wilde me uit de slopende spanning halen. De uitslag van de PET-scan was binnen en positief; er zijn verder geen uitzaaiingen gevonden! Een kleine overwinning in deze moeilijke tijd. Wat een enorme opluchting. Er is hoop! Het is natuurlijk nog steeds verschrikkelijk om borstkanker te hebben met uitzaaiingen in je lymfe, maar op de één of ander manier werd dit een stuk luchter na de uitslag van de PET-scan. Ik wist gewoon: “Die k*zooi ga ik verslaan!”
En dan start het circus met ziekenhuisbezoeken. Je kan behandeld worden, maar voorafgaand moet er zoveel gebeuren. Wat logisch is, ze willen weten waarmee ze moeten dealen om zo een goed mogelijk behandelplan op te stellen. Ik heb een MRI gekregen om een nog beter beeld te schetsen van de tumor (3D). Nog meer biopten zijn er af genomen om uit te zoeken wat voor soort tumor ik heb. Want hier zijn blijkbaar verschillende varianten in. We hebben daarnaast ook een gesprek gehad met een gynaecoloog over wat de opties zijn voor eventueel de toekomst mochten we nog een kinderwens hebben (want ja, chemo kan je helaas onvruchtbaar maken). Omdat wij al een zoon hebben waar we super blij mee zijn en hij al meer is dan we durfden te dromen, hebben we er niet voor gekozen om een versneld IVF traject in te gaan. We lieten geen eitjes of eierstokken in vriezen. We gaan wel zien of het ons na dit allemaal nogmaals gegund is. Dat traject leek mij zo heftig en mijn lijf kreeg al genoeg te verduren, daar wilde ik alle kracht voor sparen. Wel heb ik er voor gekozen om een injectie te nemen zodat ik ‘tijdelijk’ in de overgang werd gebracht tijdens de chemo, met de hoop dat alles bespaard bleef. Maar ook dat mijn lijf niet de energie gebruikte om nieuwe eitjes te maken, wat vervolgens door de chemo zou worden afgebroken. Ook is er een afspraak geweest bij de klinisch geneticus om te laten onderzoeken of ik een erfelijke vorm van borstkanker heb, dit doen ze overigens alleen bij jonge dames of als het familiair vaker voorkomt. Maar aangezien ik de enige in de familie ben (tot nu toe) moest dit uitgezocht worden. Kortom, er kwam zoveel op mij af in een week. Ik moest veel ondergaan, nadenken en beslissingen nemen. En dat terwijl alles voorbij ging in een roes. Ik werd geleefd.
WORDT VERVOLGD…
IRENE
