Iedereen ervaart een zwangerschap anders. De één heeft nergens last van en de ander heeft allerlei kwalen. Mijn eerste zwangerschap eindige al vroegtijdig in een miskraam. Ondanks dat deze zwangerschap niet gepland was, hadden wij er ontzettend veel verdriet van. We hadden besloten om er samen voor te gaan. Ik kan je vertellen dat ik in die periode echt geen leuk mens was. Elke menstruatie was zo een klap in mijn gezicht. Ik legde enorm veel druk op mezelf. Het moest lukken! Ook voor mijn man was die periode echt niet tof. Zijn vrouw was omgetoverd in een gigantische heks. Daar voel ik mij soms nog wel eens schuldig over. Na drie maanden had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. De tranen van blijdschap rolden over mijn wangen. De eerste 12 weken hebben wij wel in angst geleefd, omdat ik als de dood was dat er weer wat mis zou gaan. Gelukkig is mijn man erg positief ingesteld en heeft hij mij er echt doorheen gesleept. Nadat de 12 weken voorbij waren, voelde ik mij zo onwijs lekker. Ik had nergens last van, natuurlijk zo nu en dan moe, maar dat was het ook. Ook de bevalling ging goed. Nu hebben we een prachtige dochter van 2 jaar.
Ja, en dan komt de vraag: “Wanneer ben je klaar voor een tweede kindje?” Zijn wij er überhaupt wel klaar voor en kunnen we het allemaal wel aan? Die gedachte vond ik erg beangstigend, maar aan de andere kant dacht ik ik: “Waarom proberen we het niet gewoon? Als het voor ons is weggelegd dan komt alles van zelf wel op zijn pootjes terecht”. Na een goed gesprek met mijn man besloten wij er voor te gaan en ook dit keer was ik na drie maanden in verwachting. Daar zit je dan op je knieën in de badkamer met een positieve test in je handen. Dikke tranen over mijn wangen. Mijn kind snapte er geen zak van wat er aan de hand was. Ik kon het gewoon niet geloven, maar ik was vreselijk dankbaar! Ergens sloeg ook weer de angst toe en leefde ik enorm uit naar die 12 weken. Daarmee wil ik niet zeggen dat het dan safe is, maar gevoelsmatig voelde dat wel zo. Alle echo’s waren goed en alles verliep netjes zoals het hoorde. Behalve bij mij. Ik voelde me zo slecht en ziek. Het heeft tot ongeveer de 21e week geduurd voor ik weer een beetje energie in mijn lijf voelde. Dit was ik helemaal niet gewend van mijn tweede zwangerschap. Nu pas begreep ik wat iedereen bedoelde met ‘’ elke zwangerschap is anders’’. Een aantal weken later voelde ik mij weer slap en moe. Ik had nergens zin in. Ja, alleen om in bed te liggen. Tja, dat gaat niet als je 36 uur werkt en al een peuter hebt rond lopen. Alles ging gewoon door en dat vond ik echt enorm pittig. Je kunt niet even zeggen: “Mama gaat even liggen. Tot over een uurtje.” Elke avond vroeg naar bed deed vaak wonderen.
Nu zijn we inmiddels bijna de 31 weken gepasseerd en krijg je met 30 weken een ijzer- en suikertest. Omdat ik niet helemaal Nederlands ben, is bij mij de kans wat groter op zwangerschapssuiker. Toen ze me dit vroeg en we begonnen aan de test zei ik ook heel nuchter: “Nee hoor, zal wel goed zijn, want ja bij mijn vorige zwangerschap was alles ook perfect”. Dat had ik dus even mooi verkeerd ingeschat, want het apparaat gaf toch echt wat anders aan. Mijn suiker was veel te hoog en mijn ijzerwaardes waren te laag. Het enige wat ik op dit moment dacht was en nu? Geen idee wat het allemaal inhield. Uiteindelijk moest ik mijn bloed laten testen op een nuchtere maag. Daarna kreeg ik een suikerdrankje en mocht ik twee uur lang in de wachtkamer gaan wachten, voordat ik weer opnieuw werd geprikt. Dit was om te kijken hoe mijn lichaam op die suikers reageerde. Ik kan je vertellen dat twee uur echt lang is, ook met je telefoon erbij! Die middag zou ik dan gebeld worden door mijn verloskundige met de uitslag.
De uitslag was helaas ook dit keer niet positief. Ik werd doorverwezen naar een diabetesverpleegkundige en een diëtiste. Ook krijgen wij extra groei echo’s om te kijken of de baby niet te groot is, want dit schijnt bij zwangerschapssuiker te horen. Maandag staat er een echo gepland. We zijn ontzettend benieuwd wat daar verder uit gaat komen. Dit hele verhaal is natuurlijk niet het einde van de wereld, maar het is gewoon niet leuk om te horen en om dan de laatste weken nog zo op alles te moeten letten. Toch is het enige wat op dit moment telt, dat de baby gezond is en blijft. Daar hebben wij natuurlijk alles voor over.
Hebben jullie hier ook tijdens jullie zwangerschap mee te maken gehad? En hoe hebben jullie dit ervaren? Ik ben heel erg nieuwsgierig naar jullie verhaal!
NEJLA
