Wat een heftige tijd en hard werk. Allereerst een applaus voordat je verder leest!
De volgende covid-19 patiënt werd aangemeld via de spoedeisende hulp (SEH) arts. Alle collega’s hadden de drukpunten en strepen nog in het gezicht staan door het dragen van de beschermende materialen bij de vorige patiënt. Ik moest nog even snel het bloed opsturen naar het laboratorium en weer snel de overjas, mondmasker, handschoenen en bril op zetten om de ambulance met de covid-19 verdachte patiënt op te gaan vangen in isolatie. Daar kwam de ambulanceverpleegkundige aan met de patiënt. Zelf had hij de zweetdruppels op zijn voorhoofd staan, want de afgelopen 10 uur heeft hij zijn beschermende outfit niet uit kunnen trekken. De patiënt werd overgedragen en ondertussen reinigde de ambulancechauffeur de ambulance, want zij moesten alweer naar de volgende covid-19 verdachte patiënt toe.
De overgedragen patiënt was erg benauwd en kreeg de maximale hoeveelheid zuurstof dat wij zonder intubatie konden geven. Snel bloed afnemen, infuus plaatsen, aansluiten aan de monitor om zo de patiënt te kunnen bewaken. We probeerden nog meer acties zo goed en snel mogelijk uit te voeren met druk op de schouders, want de bel ging bij de andere patiënt en de volgende ambulance kwam alweer aangereden. Omdat wij bij elke covid-19 verdachte patiënt moesten omkleden, in of uit isolatie outfit voor wij de kamer op of af gingen, moesten wij goed bedenken vooraf wat wij nodig hadden. Dit om zo efficiënt mogelijk te werken en materiaal te kunnen besparen. Buiten de lichamelijke druk en vermoeidheid was ook het geestelijke deel best pittig. Patiënten konden heel weinig en soms geen bezoek ontvangen als ze eenmaal waren opgenomen, hierdoor moest er op de SEH vaak afscheid genomen worden. Mensen waren bang, spraken hun angsten om dood te gaan uit en dit bracht emotionele momenten met zich mee.
Eenmaal de patiënt naar de covid- 19 verdachte afdeling te hebben gebracht, liep ik langs de covid-19 positief geteste afdeling. Zoals je al kunt raden lagen hier alleen maar patiënten die positief getest waren. De collega’s daar hadden hun hele dienst de beschermende outfit aan. Ze hadden blaren en wonden in het gezicht door het dragen van de brillen en mondmaskers. Maar om zichzelf, familie en andere patiënten te beschermen droegen ze het toch. Nog even een duim omhoog naar elkaar om succes te wensen, want een lach was niet zichtbaar achter het mondmasker en we gingen weer door. Teamwork was voelbaar in het ziekenhuis. Iedereen hielp waar ze konden door extra uren te werken, werkten op een andere afdeling of deden zelfs klusjes zoals aanvullen en spullen aangeven. De schoonmaak was 24 uur per dag in huis, omdat kamers die gebruikt waren door covid-19 verdachte patiënten speciaal gereinigd moesten worden en alleen op de SEH al waren dit een flink aantal kamers per dag. Aan het einde van mijn dienst stond de radio in de auto aan en hoorde ik op het nieuws dat mensen massaal een boswandeling maakten, naar het strand gingen en gezellig samen kwamen op een markt.
Waar ging het mis!? In zoveel beroepen werkten mensen hard om besmetting te voorkomen of mensen te behandelen en hopelijk een leven te redden. De samenscholing op diverse plekken voelde als een middelvinger naar onder andere de zorg. Het waren namelijk weer onder andere artsen en verpleegkundigen die extra moesten werken, mensen intuberen, mensen dood zagen gaan en emotionele momenten samen met familie doormaakten door onder andere zulke acties. Eenmaal thuis aangekomen wachtten mijn man Jeffrey en twee kindjes op mij die aandacht vroegen en die aandacht verdienden. Eerst even douchen, want ook ik wilde geen risicofactor in huis zijn. Gelukkig kon ik heerlijk aanschuiven bij het eten en legde mijn man de kindjes op bed. Ik wist dat er collega’s waren die geen partner hadden die hielp met kinderen, huishouden of eten. Waardoor een momentje voor jezelf of ontspanning niet haalbaar was. Heftig…
Jeffrey en ik hebben ervaren hoe lastig afscheid nemen van een dierbare in deze bizarre tijd was. De oma van Jeffrey was overleden aan de gevolgen van covid-19. Hierdoor was afscheid nemen zoals de familie zelf wilde niet altijd mogelijk. Niet iedereen kon bij de uitvaart zijn, een knuffel of een troostende arm was niet mogelijk. Wat mij het meeste raakte, was dat opa de uitvaart van zijn vrouw niet heeft kunnen meemaken, maar via een tablet mee heeft gekregen. Dit omdat hij zelf ziek was. Zo waren er ook ouders die niet bij hun kinderen konden zijn in het ziekenhuis of instelling waar hun kinderen woonden.
Samen zullen we er in Nederland wat van moeten maken en ons moeten houden aan de regels van het RIVM. Ook nu! Afstand houden van elkaar, soms ook van dierbaren juist om ze te beschermen. Nog een shout out naar mijn collega’s in heel Nederland en speciaal de collega’s waar ik wekelijks mee samenwerk. Jullie zijn toppers. Hou vol hoor. Samen gaan wij het zeker redden.
DAISY
