Pittig, zoals een rood pepertje met alle pitjes er nog in, meteen in één keer opeten en vervolgens herhalen. Zo is het ongeveer. Op de meeste dagen!
‘s Ochtends moet ik iedereen wassen en aankleden, iedereen moet eten, twee moet ik naar school brengen én ophalen, verder moet ik ze alle 5 (!) douchen en in leven houden en daarbij moet ik ze een leuke jeugd bezorgen. Tel daarbij het huishouden, boodschappen, koken, zelf douchen, opruimen, stofzuigen en dweilen op. Tegen zondag rond een uur of 23.00 uur zit ik op de bank. De was puilt altijd uit tot aan de andere kant van ‘s-Hertogenbosch. En de droger staat hier 24/7 aan. Maar man, man, wat een rijkdom aan de keukentafel. Vooral als ze allemaal huilen dat de één van de ander een aardappeltje steelt. En de ander de vork afpakt van die ene. Hou je het nog bij? Ikzelf nauwelijks. Maar heerlijk die chaos. Van de enkele sokken die op magische manieren verdwijnen tot het terugvinden van een Spidermanpop in mijn tas. Ik zou niet zonder kunnen, echt niet. Ze zijn altijd bij me. En hier zullen ze me ook aan herinneren! Oh, zeker. 102.525.828,837262 keer hoor ik ‘mama’ op een dag.
Ook mijn telefoongeheugen heeft het druk en is chaotisch! Ik heb 9.387 foto’s en 396 filmpjes. Probeer maar eens vijf kinderen allemaal goed op de foto te krijgen! Lukt je niet. Weet ik zeker. Ik heb er geen één of ja misschien eentje. Ze zijn in ieder geval schaars. En bij deze foto’s heb ik ze allemaal omgekocht, of bedreigt dat ze nooit meer op de Ipad mogen.
Ik heb altijd geklets om me heen. Negen van de tien keer is dit tegenspraak of een grote mond. Maar saai is het nooit. De eeuwige discussies en de strijd. Ik ben er zeker 10 jaar ouder door. Per kind. Dus doe dit keer vijf, of in ieder geval vier. Sayf is 8 maanden. Maar geloof me, zodra hij kan, gaat ook hij tekeer. Ik heb schema’s in mijn hoofd en in de notitie’s van mijn telefoon. Ze zijn eindeloos. De lijstjes helpen me. Hier moet ik mezelf aan houden anders kom ik in tijdnood of loopt alles door elkaar. En dan probeer ik ook zelf een sociaal leven te hebben. Ik red het soms om nog even te facetimen met een vriendin. Tot nu heb ik een sociaal leven vanaf 21.30 tot 06.30 uur in mijn bed.
Even met z’n allen weg. Het is een ware overwinning als we met z’n allen in de auto zitten en niets zijn vergeten. Maar vooral als we op tijd zijn. Zo’n groot gezin is trouwens ook een bezienswaardigheid. Wist je dat!? Ik krijg ook eindeloze vragen. Mensen durven echt alles. En dit terwijl je ene kind op je aan het klimmen is en de ander op de grond ligt te schreeuwen. Ohja, ik heb ook nog een relatie. We zijn elkaar negen van de tien keer kwijt in alle chaos. Maar we zijn een team. Hij meestal team bank en ik team huishouden, toch ben ik blij dat ik hem heb. We hebben afgesproken om meer samen te gaan doen (of dit te realiseren is, valt nog te zien). De liefde zit er en mensen de liefde zit diep. Heel diep! Ik hou zoveel van hem en de kinderen. Ik ben verliefd. Echt waar, oprecht. Wanneer ik moe ben, iets minder. En toch dan zelfs nog steeds heel veel. Die snotkusjes en die lieve handjes. De heerlijke verhalen van de meiden. De zinnetjes “ik hou van jou” en “ik vind jou de liefste, mama”. Mijn hart smelt. Ik zou serieus niet kunnen leven zonder ze. En echt alle vijf staan ze op de eerste plek. Lekker krap, net zoals thuis. Maar altijd zo gezellig en vol. Nooit stil (soms is dat klote). Meestal is het fijn. Allemaal een eigen karakter, stem, uiterlijk en allemaal een ding gemeen: Ik heb ze allemaal gedragen. MET liefde!
KAY
