Ik ben zwanger van een regenboogmeisje. Veel mensen vragen aan mij: wat is een regenboogkindje? Gelukkig, want mensen zouden deze term ook helemaal niet mogen kennen. Al spreekt het wel IMMENS veel geluk uit. Een regenboogzwangerschap betekent namelijk dat je zwanger bent na het verlies van een eerder kindje. Er komen weer wat zonnestralen door bij een donkere hemel met vele regenwolken. Deze regenwolken zijn niet weg, want het verdriet om het verlies en het gemis zal altijd blijven bestaan. Maar er is weer ruimte voor een nieuwe zwangerschap, een nieuw kindje. De zon gaat weer wat schijnen en er ontstaat een regenboog! Het verdriet en het nieuwe geluk bestaan naast elkaar.
Wij zijn ons zoontje Joep (na 30 weken zwangerschap) één dag na zijn geboorte verloren in december 2018. We konden niet langer voor ons tweede kindje zorgen, dus onze intense kinderwens bleef bestaan. Bijna een jaar later had ik weer een positieve test in handen. Was ik blij? Ja, ik was absoluut blij dat een nieuwe zwangerschap gelukt was, maar het was voor ons vooral ook weer het begin van een enorm angstige periode. Er breken 9 maanden aan waarin je continu bang bent dat je dat moois wat in je buik groeit, kunt verliezen.
Het eerste trimester
De eerste 12 weken zijn voor alle zwangere vrouwen enorm spannend, omdat je weet dat er een reële kans bestaat dat er iets misgaat in de aanleg van een embryo. Nu is dit een ander verlies, dan een bijna voldragen baby verliezen die levend in je armen heeft gelegen en je zelfs aangekeken heeft. Maar ik weet ook hoe een miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap voelen, en ook daarvan wil je dat dit aan jou voorbij gaat. Dus ook bij mij heerste die angst enorm de eerste weken. Zit het vruchtje wel in de baarmoeder? Want nóg een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou direct kunnen betekenen dat ik niet meer via de natuurlijke weg (door het ontbreken van twee eileiders) zwanger zou kunnen raken. Daarnaast zou ik het zowel lichamelijk als emotioneel niet meer trekken. Is er hartactiviteit bij het vruchtje?
Gelukkig bleek al snel dat het vruchtje goed groeide in mijn baarmoeder en dat er bij de zes weken al hartactiviteit zichtbaar was. Ook kwam ik voor het eerst zonder bloedverlies het eerste trimester door. Was ik opgelucht? Ja, het begin was er en de start was goed. Maar dit betekende in ons geval nog niets wat betreft het verdere verloop van de zwangerschap.
Het tweede trimester
Het tweede trimester is aangebroken. Volgens alle apps, boeken en websites de meest leuke periode, want je voelt je minder moe, je buikje gaat groeien en je misselijkheid en andere klachten nemen af. Maar voor ons is dit ook de meest angstige periode. Een periode waarin je inderdaad verder in je zwangerschap komt, maar als er iets mis gaat, je nog steeds met lege handen staat. Ondertussen geniet ik wel oprecht van mijn groeiende buikje en de bewegingen daar binnen. Een nieuw leventje! En ik weet zeker dat de genietmomenten die ik heb veel bewuster en intenser zijn. Het gevoel van een trappelend mensje in je buik is gewoon magisch en dat zou ik voor geen goud willen missen. Echter heerst er altijd een ‘ja maar’- en een ‘wat als’-gevoel. Want hoe lang mag ik dit getrappel nog voelen? En hoe lang gaat dit kleine meisje het volhouden in mijn buik? En vooral… Blijven mijn vliezen dit keer wel mooi in tact? Joep had bijna geen kans. Hij zat met ruim 22 weken al zonder vruchtwater. Hij kon er niets aan doen en wilde dolgraag gezond ter wereld komen, maar mijn vliezen braken veel te vroeg.
Paniekaanvallen
Ná een goede 20 weken echo, waar ik natuurlijk heel blij en opgelucht vandaan kwam, sloeg bij mij de paniek toe. Er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan mijn zwangerschap(pen) denk. Continu staat mijn radar aan. Als ik in een openbare omgeving ben, denk ik direct: ‘Wat ga ik doen als mijn vliezen nu breken?’, ‘Heb ik opvang voor ons oudste zoontje?’, ‘Wie ga ik bellen?’ en ‘Hoe kom ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis?’. Is de vermoeidheid voorbij in het tweede trimester? Nee, ik ben enorm moe door de angst die ik continu bij me draag. Natuurlijk geeft de 24 weken grens die ik nu heb aangetikt ergens wel een gerust gevoel. Want ik heb toch weer een mijlpaal bereikt. Ons kindje is levensvatbaar. En ik merk dat de meeste zwangeren niet eens met deze termijn of met levensvatbaarheid bezig zijn. Gelukkig maar. Dit deed ik in mijn eerste zwangerschap ook niet. En zo hoort het ook gewoon te zijn. Maar helaas kunnen wij onze zware rugtas niet af doen. En er zit geen knop waarmee ik mijn angst uit kan zetten. En echt niemand, ook geen enkele arts of onderzoek, kan dit wél voor mij doen. En ook niemand geeft mij bevestiging of garantie dat het deze keer wel goed af loopt. Het is geen roze wolk en dit had ik ook echt niet verwacht. De wolk is ook niet zwart of grijs. Maar natuurlijk geniet ik niet enorm of continu van deze zwangerschap. Al zeggen veel mensen wel tegen mij dat ik dit móet doen. Nee, dit hoeft ook helemaal niet. Voor ons is het nu eenmaal een weg die je móet afleggen om een kindje te mogen krijgen. En ik heb er alles voor over om die weg nog éénmaal te bewandelen. Maar ik wens wel een hele lange én saaie wandeling, zonder gaten en hobbels in de weg. Dit kindje is zo verschrikkelijk gewenst. Geloof mij, die momenten waar ik wel even van kan genieten, zijn direct ook heel intens en overweldigend. Omdat ik als geen ander weet wat voor wonder een groeiend mensje in je buik is. En omdat ik me heel goed besef dat dit echt de állerlaatste keer is dat we dit zowel psychisch als lichamelijk aan kunnen. Maar ze moet wel eerst huilend uit mijn buik komen (het liefst zo hard mogelijk) en lekker warm (zonder slangetjes) in mijn armen worden gelegd. Ze moet eerst in die maxicosi met ons mee naar huis. En niet eerder dan na een zwangerschap van 36 weken graag. Dan gaan wij pas echt GENIETEN, met hele dikke hoofdletters! Samen met grote broer Noud (die net als ons ook niet kan wachten) en Joep voor altijd in ons hart.
RIANNE
