Papa, wie ben jij?
Mijn naam is Gerard, 34 jaar, getrouwd met Gerda. Samen zijn we trotse ouders van onze zoon Boaz geboren op 28 september 2019. Ik ben werkzaam als ambulancechauffeur bij ambulancezorg Groningen. Verder hou ik erg van tuinieren, klussen en sporten.
Wauw, je hoorde dat je papa werd. Hoe ging dat?!
Het worden van papa is niet vanzelfsprekend. Na heel veel bezoekjes aan het ziekenhuis en elke keer weer een negatieve test, zakt de moed je soms in de schoenen. Maar daar was de positieve test op 15 januari 2019 om 6.30 uur. Een moment om nooit te vergeten. Het was een vroege dinsdagmorgen. Ik stond mijzelf klaar te maken om naar mijn werk te gaan. Ik was mijn brood aan het smeren. Gerda kwam naar beneden: ‘Ik mag vandaag een test doen’. Zo gezegd zo gedaan. Gerda was helemaal vrolijk en blij. Ik zei: “Klopt de test wel? Doe eens rustig!”. Het moest bij mij echt even landen, maar wat waren we dankbaar en blij! Vanaf dat moment hadden we samen een geheim dat we nog niet konden, mochten en wilden delen.
Hoe vond je de zwangerschap?
De zwangerschap begon heel onzeker. Ruim een week nadat wij wisten dat Gerda in verwachting was, kwamen er bloedingen. Het begon onschuldig, maar het ging van kwaad tot erger. We zijn vele keren bij de gynaecologen in het ziekenhuis geweest. Het enige wat we konden doen was afwachten én bidden. Het kon een dreigende miskraam zijn. Achteraf bleek dat Gerda naast het vruchtzakje een hematoom (bloeduitstorting) had zitten. Door middel van twee weken volledige rust was dit gelukkig helemaal opgelost! De zwangerschap van mijn vrouw was een hele bijzondere tijd. Ik zag een vrouw die zielsgelukkig was. We gingen ons oriënteren en inkopen doen voor de kleine. Zelf ben ik bij elke verloskundig bezoek en echo aanwezig geweest. Super wonderlijk hoe de ontwikkeling ging in haar buik. Het was een tijd om nog even bewust samen dingen te doen en te ondernemen. We zijn met z’n tweetjes nog twee weken op vakantie geweest. Dat was zo fijn!
Ohh, prachtig! We zijn wel benieuwd naar de uiteindelijke bevalling!
Op vrijdag 27 september 2019 braken de vliezen om 5.30 uur. Gerda voelde iets en dacht gelijk: “Ik moet nu naar de badkamer”. En inderdaad, de vliezen waren gebroken. ‘Het gaat beginnen’, zei Gerda. Mijn reactie was gelijk: ‘Ga nu eerst maar slapen, want het kan nog wel even duren’. Maar nee, Gerda ging uitgebreid douchen. Ze zat natuurlijk vol adrenaline. Ook begon ze nog met een rondje ‘huis schoonmaken’, alsof dat nog niet was gedaan, haha! Aan het einde van de middag kwam de verloskundige en constateerde ze een ontsluiting van nog maar 1 centimeter. De conclusie was dat het nog niet erg opschoot. In de avond kwam de verloskundige opnieuw. Er was nog steeds maar 1 centimeter ontsluiting. De weeën waren wel aanwezig, maar nog niet ontzettend heftig. Dat werd het pas de volgende morgen. We zijn op tijd naar bed gegaan met de veronderstelling dat het een lange nacht ging worden. Maar helaas, ondanks de weeën hebben we nog aardig kunnen slapen.
Op zaterdag 28 september 2019 hadden wij vroeg in de ochtend een berichtje van de verloskundige dat we ons om 10.00 mochten melden in het OZG ziekenhuis te Scheemda. Onderweg speculeerden we over hoever de ontsluiting zou zijn en hoe laat onze zoon geboren zou worden. Ondertussen deden de weeën goed hun werk. Het was van ons huis 25 minuten rijden naar het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis, wilde Gerda niet in een rolstoel. Ze wilde graag zelf lopen. Bij het binnenlopen kreeg Gerda een enorme weeën aanval, waardoor ze even moest pauzeren. Eenmaal aangekomen op de afdeling waren we ons vergeten in te schrijven, dus besloot ik maar om terug te gaan. Gerda ging naar haar kamer. De onderzoeken gingen daar gelijk van start. Er was slechts 1.5 centimeter ontsluiting. Het ziekenhuis besloot daarop te gaan starten met weeënopwekkers. Dit was van korte duur, omdat het vruchtwater verkleurde. Gerda lag aan de CTG en ze zagen dat de kleine het bij elke wee moeilijker kreeg. Zijn hartslag ging te ver naar beneden. Voor mij werd het al duidelijk dat er een keizersnede aan zat te komen. Toen kwam de gynaecoloog met de boodschap dat de O.K. werd klaar gemaakt. Onze zoon zou dit niet lang meer volhouden. Alles werd doorgesproken. Gerda kreeg haar verdoving via een ruggenprik. Dit bleek niet voldoende te zijn waardoor ze nog extra kreeg toegediend via het infuus. Tijdens de keizersnede zat ik bij Gerda aan het hoofdeind om haar bij te staan in deze hectische situatie. Het was 13.42 uur en daar was onze kleine man: Boaz. Wat een moment was dat! Tegelijkertijd kwam er een lucht uit de baarmoeder waaruit bleek dat er een ontsteking in de baarmoeder zat. Boaz had ook in het vruchtwater gepoept. Ik werd geroepen door de kinderarts. Ik schrok, omdat ik nog geen gehuil van Boaz had gehoord. Dat bleek ook uit de Apgarscore, want deze was maar een mager zesje. De reden dat ik geroepen werd was omdat ik nog een stukje navelstreng mocht afknippen en ik mocht zijn naam voor het eerst uitspreken in het bijzijn van andere mensen. We zijn gelijk naar de kinderafdeling gegaan voor verder onderzoek. Ondertussen werd Gerda gehecht. Gerda bleek nogal wat bloed te zijn verloren, waardoor ze nog even op de I.C terecht kwam. Om 16.00 uur werden wij als gezin herenigd. Toen Gerda binnen kwam, gaf ik Boaz net zijn eerste flesje. We moesten ruim 1.5 week in het ziekenhuis blijven. Boaz om zijn antibioticakuur af te maken die hij is opgelopen door de infectie in de baarmoeder en Gerda omdat ze nog heel veel complicaties gehad heeft na de bevalling.
Wat is de mooiste gebeurtenis tot nu toe met Boaz?
Het mooiste is dat je kind zich zo snel ontwikkelt. Ik vind het steeds leuker worden. Dat ik vader ben geworden is iets heel speciaals en ik besef mij elke dag dat het niet vanzelfsprekend is dat je dit mee mag maken.
Ook iets gênants ervaren met de kleine?
Ik vind het wel heel gênant dat hij bij een ander op schoot of in het bijzijn van anderen soms nog wel eens wat windjes kan laten, haha.
Wat is jouw gouden tip voor andere vaders?
Blijf bij alles betrokken als het om je kind gaat! Geniet!
GERARD
