Twee keer waren mijn bevallingen niet gegaan zoals ik wilde. Ik wilde graag in bad vallen, zonder medicatie. We hebben in Harderwijk een heel mooi geboortehuis aan het ziekenhuis vast zitten waar ik me erg op me gemak voelde. Dicht bij het ziekenhuis dus waardoor er meteen ingegrepen kon worden als er iets mis zou gaan en met een groot bad waardoor ik geen gekke opblaasbadjes moest huren om mijn wens van een bad bevalling in vervulling te laten gaan. Helaas bepaalde moeder natuur anders en bleef ik na urenlang heftige weeën hangen op een schamele 3 centimeter ontsluiting. De verloskundige gaf aan dat het toch beter zou zijn om misschien over te gaan op een ruggenprik, zodat ik even mijn rust kon pakken. Ik was echt uitgeput. Alle dingen die ik niet wilde, gebeurde: medicatie, poepen, kotsen, scheuren van voor naar achter… Het was één grote hel.
Toen ik zwanger werd van frummeltje drie besloot ik dat ik het anders ging doen. Ik ging research doen naar bevallen. Waarom kon mijn lichaam dit niet zelf? Overal op de hele wereld zijn er vrouwen die zelf bevallen en die geen medicatie of ziekenhuisopname nodig hebben, toch? Waarom faalde mijn lichaam dan? Ik vond een boek over natuurlijk bevallen. De schrijfster van het boek was zelf een paar keer bevallen en alle keren was het gemakkelijk gegaan. Volgens haar kwam dat omdat ze niet luisterde naar wat de westerse gewoonten van haar wilden zoals liggend in bed bevallen, maar dat ze vooral keek naar wat haar lichaam logisch vond: rechtop bevallen. De zwaartekracht zou hierdoor het meeste werk van je overnemen. Ze beschreef hoe ze dansend met haar man de kamer door ging, terwijl ze rustig de weeën opving. Hoe dan?! Ik nam me voor ditzelfde te gaan proberen. Dit zou de perfecte bevalling worden.
Zogezegd zo gedaan. Ik maakte een afspeellijst waarop ik wilde bevallen. Deed een onlinecursus hypnobirthing en schreef me in bij de sportschool. De schrijfster van het boek was erg duidelijk in haar standpunt dat bevallen hetzelfde was als een marathon lopen, dus ik moest gaan werken aan mijn conditie. Met bijna vier maanden zwangerschap dacht ik er klaar voor te zijn. Nog een paar maandjes knallen in de sportschool en dan zou ik deze marathon met twee vingers in mijn neus uitlopen. Voordat ik zou gaan bevallen leek het me fijn om te weten of we een meisje of een jongen aan ons team konden toevoegen. We planden een pretecho met 16 weken om het geslacht te bepalen. Op dat moment stortte onze wereld in. Onze dochter was niet gezond. Onderzoek na onderzoek volgde en uiteindelijk namen we het moeilijkste en pijnlijkste besluit ooit: ik zou met bijna 24 weken gaan bevallen van ons derde kindje. Mijn bevalling zou niet zo mooi worden zoals ik had gepland. Sterker nog, ik zou gaan bevallen van mijn kindje, wat ik zo levendig in mijn buik voelde, maar waar ik meteen afscheid van zou moeten nemen zodra ze mijn buik uitkwam. Schreeuwend en compleet overstuur heb ik de medicatie genomen die de bevalling op gang zou brengen. Ik schaam me er diep voor dat ik dit heb gedaan ook al weet ik dat we haar een hoop ellende bespaard hebben.
Ik werd opgenomen in het Isala Ziekenhuis in Zwolle. Het ergste van bevallen van een ziek kindje is dat je gewoon bevalt op de verlosafdeling tussen alle welhuilende, gezonde pasgeboren baby’s. Bij mijn andere bevallingen maakte ik een mooi bedje klaar met een kruikje en legde ik de eerste kleertjes klaar. Nu stond er een mandje in het bedje. Haar eerste en laatste slaapplekje. De weeën kwamen rustig en ik probeerde ze staand op te vangen. Zo had ik toch nog iets aan mijn goede voorbereiding. Natuurlijk werden ze steeds sterker en ik moest dat kleine beetje houvast van mijn plan ook gaan loslaten. Ik begon in paniek te raken. Wat was ik in godsnaam aan het doen? Dit was niet oké! Net zoals mijn andere bevallingen begon ik verschrikkelijk over te geven. Dit keer niet van de pijn in mijn lichaam, maar van de intense pijn in mijn hart.
Ik beviel ‘s nachts van een prachtig, volmaakt meisje. Ik heb gehuild, maar was tegelijkertijd intens trots. Dit meisje was mijn enige dochter en wat was ze mooi. We hebben nog twee uurtjes met haar mogen knuffelen en daarna is ze in haar mandje voor altijd in slaap gevallen. Over de verlosafdeling, waar beschuit met muisjes werd uitgedeeld in de kamer naast ons, werd ik in een rolstoel met mijn kind in een mandje in plaats van in mijn armen, naar de uitgang gereden. In de kraamweek heb ik mijn kind koud gehouden in plaats van warm. Verwisselde ik de koelelementjes in plaats van warme kruiken. Wilde ik niet dat mijn kind de nacht zoveel mogelijk doorsliep, maar heb ik urenlang naar haar ogen gestaard in de hoop dat ze opeens opengingen.
Bij de bevalling van mijn dochter beviel ik van een enorm groot schuldgevoel en een intense pijn in mijn hart, maar beviel ik ook van het meest prachtige meisje wat ik ooit heb gezien en voor altijd zal liefhebben: onze Jackie.
JOELLE
