Ik ben Floortje, mama van Daan en momenteel zwanger van ons tweede zoontje. Uitgerekend in juni 2020. Ik woon in Oss, vlakbij Uden. De plek waar één van de eerste brandhaarden van Corona zijn ontstaan.
Onze eerste zoon kwam na 35 weken zwangerschap te vroeg op de wereld. Dit heeft de nodige zorgen met zich meegebracht waardoor ik het een hele tijd niet aandurfde om weer zwanger te worden. Ik kreeg een postnatale depressie. Na vele gesprekken en behandelingen bij de psycholoog werd ik steeds meer mezelf. Het was een lang traject wat zijn sporen heeft nagelaten, maar ik geniet intens van onze zoon en de wens voor een groot gezin is altijd aanwezig geweest. Ik durfde het een hele lang tijd gewoon niet aan. Uiteindelijk de stap gezet om voor een tweede te gaan. Na een vroege miskraam was het daarna raak. Zo blij dat we waren, na de eerste echo een mooi kloppend hartje. Wat hadden we weer een geluk. Ik ben heel lang misselijk geweest en niet alleen ’s ochtends, maar de hele dag door. Bij de eerste zwangerschap had ik helemaal geen kwaaltjes. Bij deze zoveel. Na ruim 18 weken kreeg ik last van enorme bekkenpijn en met heel veel bezoeken aan de fysio is het stabiel. Ondertussen ook nog last van maagzuur gekregen, maar het mag de pret niet drukken. Dit jongetje is zo gewenst.
Alles ging goed met mij, tot de 20-weken echo. Ik maakte me nergens druk. Maar toen begon het: de angst om te vroeg te bevallen tegelijkertijd met het nieuws dat er een corona virus was gevonden in China. Corona was niet mijn eerste angst, dat was de angst om te vroeg te bevallen. Het was eind januari en het virus was alleen nog in China gesignaleerd. Een ver van mijn bed show dus. Ik vertelde over mijn angst bij de verloskundige. Zij begreep dit heel goed en ik werd doorgestuurd naar de POP-poli. Hier kreeg ik wat extra hulp om met mijn angst om te gaan. Na carnaval brak het virus uit. Nog steeds voelde dit als een ver van mijn bed show, maar dit werd binnen no time iets wat hier om de hoek gebeurde. Het ziekenhuis waar ik onder controle sta, kreeg een strenger deurbeleid. Ik moest met 27 weken nog bloed prikken hier, en het voelde heel gek dat ik daar liep. Er stond op dat moment alleen nog overal desinfectiemiddel. Twee weken later moest ik er weer zijn voor de POP-poli. Ik werd gebeld van te voren of ik angstig was om naar het ziekenhuis te komen. Ik antwoordde “nee”, maar de vraag bleef in mijn hoofd spoken. Waarom vroegen ze dit? Had ik het twee weken geleden verkeerd begrepen?
Ik kwam aan bij het ziekenhuis en snapte ineens waarom de vraag was gesteld. De parkeerplaats heb ik nog nooit zo leeg gezien. Bezoek mocht alleen tussen een bepaalde tijd komen en enkel één persoon per patient. Bij de deur stond ineens beveiliging en die vroegen of ik een afspraak had. Ik had de brief bij me, gelukkig aan gedacht om mee te nemen, en mocht door naar binnen. Daar stond een tafel met twee personen en één vroeg mij waar ik moest zijn, of ik klachten had als koorts, hoesten en of niezen. Ik moest de gynaecologie afdeling hebben. Mij werd verteld welke route ik moest gaan lopen. Ook moest ik mijn handen ontsmetten. Het voelde ineens heel raar om hier te zijn. De plek waar ik twee jaar geleden twee weken zowat fulltime ben geweest. Waar ik mij begrepen voelde en waar Daan ter wereld is gekomen, voelde ineens koud en kil aan. Op de afdeling waar ik moest zijn merkte ik er verder niks van. Ik zag geen mensen lopen in pakken. Je komt niet langs patienten. Maar overal werd nadrukkelijk gemeld om afstand te houden en er was tape op de grond geplakt. De afspraak verder verliep gewoon goed. De gynaecoloog was ontzettend lief, begripvol en ik kreeg zelfs een echo. Ook werd mijn baarmoedermond gecheckt. Wat was ik ontzettend blij en opgelucht toen ik de deur weer uit liep.
Vanuit de verloskundigen kwamen ook steeds meer berichten. Alle ingeplande afspraken zouden verzet worden en er werden geen echo’s meer gemaakt. Met uitzondering van de termijn echo en de 20 weken echo. Ook hier werd het verboden om je partner mee te nemen. Ik baalde ontzettend. Ik had de laatste echo bij Daan niet meer gehad, omdat hij toen al was geboren. Dus hoopte ik dat ik deze keer gewoon alle controles en echo’s zou krijgen die gepland stonden. Terwijl ik zo baalde zei ik tegen mezelf dat ik me niet zo moest aanstellen. Er zijn nu ergere dingen dan een echo niet krijgen. De verloskundige belde om mijn uit te leggen wat er ging gebeuren bij mijn volgende afspraak. Ik werd opnieuw ingepland, er zou alleen even naar het hartje geluisterd worden en mijn buik werd opgemeten. Ook kreeg ik een belafspraak om vragen te stellen. Ik moest alleen komen, ook mijn zoontje mocht niet meer mee. Dit klonk voor mij weer koud en kil. Ik ben bij deze zwangerschap bewust overgestapt naar een andere praktijk omdat ik bij de eerste niet helemaal fijn voelde. En nu gebeurde er dit. Zo koud en kil als het klonk aan de telefoon, bleek het achteraf mee te vallen. Het was wel anders, maar ik kreeg wel de ruimte om gewoon live mijn vraag te stellen. Ik voelde mij hier goed bij en dat nam mijn angst weg.
Nu krijg ik regelmatig de vraag of ik nog durf te bevallen. De wens was bij Daan al, om thuis te bevallen. Die wens heb ik nu weer, maar ik wil mijn hoop hier niet teveel op vestigen. De vorige keer was het mij namelijk ook niet gelukt om thuis te bevallen. De wens om minstens 37 weken zwanger te zijn is momenteel belangrijker dan mijn ideale bevallingsplek. Ik durf nog te bevallen, ook in het ziekenhuis als dit moet. We worden op de hoogte gesteld wat er allemaal nog kan in het ziekenhuis. En zolang de verloskundige en het RIVM zeggen dat het kan en mag, vertrouw ik daar op. Wel hebben we aangegeven dat als ons kindje weer te vroeg komt, dat we uitwijken naar een ander ziekenhuis. Iets in mijn hoofd zegt mij dat ik dit moet doen. Het voelt fijner. Mijn vriend vond dit in eerste instantie raar, maar zei: “Als jij je hier goed bij voelt, moet jij dit doen.” Ik hoop dat ons tweede zoontje gewoon blijft zitten tot minstens 37 weken, al zou ik er voor tekenen als het 41 mag zijn. Zeker in deze tijd. Ik zie het bij vriendinnen ook die nu bevallen, het voelt zo gek om niet langs te gaan en te knuffelen. Ik wil mijn naasten gewoon kunnen zien, vertellen hoe het is gegaan en dat voelt zo gek voor een raam. Mailtjes van de kraamzorg over instructies wat er straks allemaal wel en niet mag als de kraamhulp bij ons is. Ook dat vind ik lastig. Ik ben wel de persoon die het gezellig vind om de deur uit te gaan, om visite over de vloer te hebben en vooral trots te vertellen over mijn kind. Dat dit straks niet mag, vind ik lastig. Begrijpelijk, maar niet leuk. Ik wil gewoon mijn moeder kunnen knuffelen na de bevalling en haar haar kleinzoon aangeven. Ik wil de blik van mijn trotse papa zien dat het zijn dochter weer is gelukt om een kind op de wereld te zetten. Ik hoop dat het tegen die tijd allemaal wat versoepeld is, maar in mijn achterhoofd hou ik er rekening mee dat het niet zo is. En ook al maakt het mij verdrietig, boos of angstig. Of allemaal tegelijk. Ik weet dat gezondheid voor gaat, voor alles. Maar ik vind ook dat ik even mag balen van de situatie. Dat ik misschien straks gewoon een top zwangerschap heb gehad, die is voldragen en dan dit is super klote.
Voor nu hoop ik dat iedereen in goede gezondheid blijft, dat ik straks een voldragen baby op de wereld mag zetten. Dat het virus weer een ver van ons bed dingetje wordt. De tijd zal het leren. Voor nu kan ik, met behulp van de verloskundige nog enigszins genieten van de zwangerschap. En ik hoop dat mijn afspraak voor eind april in het ziekenhuis door kan en mag gaan.
Stay Safe!
FLOORTJE
