Allereerst wil ik iedereen bedanken die mijn eerste blog heeft gelezen. Alle reacties die ik heb mogen ontvangen overdonderden mij echt! Zo lief, zorgzaam, behulpzaam, oprecht en vooral veel positiviteit. Dit had ik echt even nodig. Nadat de blog online was gezet voelde het alsof er iets van me schouders afviel en merkte ik dat ik weer 100% kon genieten van mijn zwangerschap. Op dit moment ben ik 36 weken zwanger en ben ik erg benieuwd wanneer de kleine meid zal komen. Of zoals mijn lieve moeder zegt: “Wanneer zal ze jarig zijn?” Erg spannend allemaal, maar ook erg leuk.
De afgelopen 10 weken is mijn buik flink gegroeid en ben ik er achter gekomen dat dik worden niks voor mij is, haha. Mijn buik zit vooral in de weg en mijn fijne t-shirts en truien zijn naveltruitjes geworden. Ook hebben we meerdere ziekenhuisbezoeken gehad, waardoor we veel wijzer zijn geworden en ons heel goed kunnen voorbereiden op de komst van ons dochtertje. Allereerst hebben we verschillende echo’s gehad en naast haar hartafwijking zijn er geen andere afwijkingen gevonden, waar wij heel blij en dankbaar voor zijn! Het hartje klopt goed en dit vind ik echt zo bijzonder. Ondanks dat er wat mist en niet helemaal werkt zoals het zou moeten, blijft haar hartje regelmatig kloppen en alles regelen in haar mooie lijfje. Een paar dagen of weken na haar geboorte zal er een echo van haar hartje gemaakt worden en zoals het hartje er nu uitziet zal ze er in september aan geopereerd worden.
Haar beentjes zitten qua groei iets onder het gemiddelde, haar buik iets boven het gemiddelde en haar hoofdomtrek zit precies op het gemiddelde. Ondanks dat haar beentjes misschien onder het gemiddelde zitten, kan ze er krachtig me schoppen. De zijkanten van mijn buik hebben al aardig wat te verduren gehad en soms nog steeds. We zijn er ook achter gekomen dat ze al lekker eigenwijs is. De arts heeft tijdens de echo’s meerdere keren geprobeerd een 3D-foto van haar gezichtje te maken, maar telkens weer hield ze precies haar handje voor haar gezicht. Ze wil het allemaal nog geheim houden! Ook heb ik een gesprek gehad met de lactatie-kundige over wat ik kan verwachten. Ik merk dat ik gelukkig veel positiever in mijn zwangerschap sta en kan genieten samen met Daniël. Tuurlijk heb ik soms nog wel een momentje dat ik het toch beangstigend vind en weer te lang ga nadenken over bepaalde dingen. Soms twijfel ik gewoon aan mezelf: “Kan ik dit aan? Gaat het me lukken? Zal ik wel een goede mama zijn?” Dit komt natuurlijk ook omdat het steeds dichter bij haar geboorte komt. Maar ook omdat ik met mijn gevoel in de knoop zit. Mijn gevoel zegt namelijk dat ze geen down-syndroom heeft, terwijl ik er zelf met mijn ratio er wel vanuit ga dat ze het wél heeft. Hoe krom is dat!? Misschien dat ik dit gevoel heb omdat ik het al geaccepteerd heb en ze voor mij gewoon een “normaal” meisje is of dat ik ongelovige Tomas ben en het eerst echt moet zien, dan geloven. Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik al heel veel van ons meisje hou!
Eigenlijk zag ik niet op tegen de bevalling, maar sinds het Corona virus er is, krijg ik toch wel steeds meer spanning. Ik wilde heel graag in bad bevallen. Ik ben zelf namelijk werkzaam in een zwembad en in het water zijn hoort gewoon bij mij. Maar helaas is dit op het moment niet mogelijk vanwege het virus en hier baal ik echt wel van. Het leek mij z’n mooie ervaring. Bij de laatste twee echo’s mocht Daniël helaas ook niet mee naar binnen om de kleine meid te zien. Dat voelde echt heel raar. Je reed wel samen naar het ziekenhuis, maar hij bleef dan buiten wachten en ik ging alleen naar binnen. Een paar weken geleden was het ook nog de vraag of Daniël wel bij de bevalling aanwezig mocht zijn. Dit vond ik zo’n eng idee! Ik dacht meteen: “Ik kan dat niet alleen hoor!” Maar gelukkig mag hij er wel bij zijn. Mocht hij ziek worden, dan wordt hij helemaal ingepakt zodat er geen besmettingsgevaar is voor het personeel en voor de kleine meid. Onze kraamweek zal er ook heel anders uit gaan zien. Geen knuffelende en zoenende opa’s, oma’s, ooms en tantes. Ze mogen zeker komen kijken, maar ook wij doen aan raamvisite. Hoe graag wij onze eigen ouders ook binnen zouden laten, we nemen het risico gewoon niet. Ik probeer ook het positieve hiervan in te zien: je bent echt met z’n drieën en de band met je dochter kan je heel sterk maken. Maar realistisch, ze heeft een hartafwijking, downsyndroom en is nog maar een kleine baby, wat als ze het virus ook zal krijgen? Hier moet je natuurlijk niet te lang over nadenken. Het speelt wel in onze achterhoofden,“wat als”. Hopelijk is het virus snel onder controle en kan ik weer met mijn papa en mama knuffelen en kunnen opa en oma met hun kleindochter kunnen knuffelen.
12 Mei ben ik uitgerekend. Dat is wel geteld over 27 dagen! Nog maar 27 dagen. Nu het nog kan, geniet ik van haar getrappel in mijn buik, maar ik kan niet wachten om haar te zien en vast te pakken en echt mama te worden! Het is nu al een heel avontuur voor ons. Ook kan niet wachten om nog meer avonturen met onze kleine meid te beleven en te zien wat er allemaal op ons pad gaat komen. Of het nu hele fijne dingen zijn of dingen die je liever zou ontwijken, Daniël en ik zijn er klaar voor. Kom maar op!
ROSIEN
