Ik heb drie kinderen verloren door vroeggeboorte en mocht twee meiden mee naar huis nemen door de abdominale cerclage die ik heb. Moet ik mijn zegeningen tellen? Er een punt achter zetten? Of er voor gaan?
De abdominale cerclage, mijn alles, mijn reden dat ik nu mama mag zijn en niet alleen moeder. Ik heb twee meiden door deze ‘simpele’ oplossing en wauw, wat ben ik hier dankbaar voor. De cerclage hebben ze laten zitten voor het geval dat. En nu rijst de vraag: Willen we dit nog een keer? De meesten zullen denken dat ik compleet gek geworden ben. Hoe vaak ik wel niet hoor: ‘Je moet je zegeningen tellen’. En ja, zeker tel ik deze, maar moet ik mij laten leiden door de hobbels van het leven en angst? De meesten verklaarden ons vroeger ook voor gek dat we het nog aandurfden na het verlies van drie kinderen. En kijk ons nou zitten. Met twee meiden thuis!
Een tijd geleden had ik een afspraak met mijn gynaecoloog, gewoon omdat ik voor mijzelf de opties wilde bespreken. Stel dat ze zou zeggen: “Gaby doe dit niet, want de risico’s zijn veel te hoog”, dan was het goed zo. Maar shit, dit zei ze niet, maar tegelijk misschien wel niet shit. Later had ik een afspraak bij diegene die ook deze cerclage had geplaatst. Hij ging kijken of de abdominale cerclage überhaupt nog wel goed om de baarmoedermond zat. Daar lig je dan lekker ongemakkelijk met je benden in de spreidstand. “Ontspan maar”. God, hoe dan? Ik heb de afgelopen zes jaar heel veel zo gelegen, maar ik kan je zeggen: Het went nooit. De conclusie is dat de cerclage nog ‘goed genoeg’ om mijn baarmoedermond heen zit. Het is van materiaal dat niet kan uitlubberen, ook niet na twee zwangerschappen. De cerclage is belangrijk. Djazz is uiteindelijk geboren met 36 weken en Mexx met 33 weken. Voor ons dikke peanuts na Gyan met 27 weken en Ruby en Djulian met 24 weken. Natuurlijk heb ik ze nóg liever met 36 of later. Maargoed, je hebt het niet voor het uitkiezen.
Wat zijn de kansen? Wat zijn de risico’s? Allemaal vragen waar geen duidelijk antwoord op is, althans geen klipklaar antwoord. Net zoals deze er ook niet waren bij de eerste zwangerschap met cerclage als bij de tweede. Eigenlijk is bij elk andere zwangerschap ook niets zeker. Elke zwangerschap is echt een wonder, maar onzeker. Het is natuurlijk ook een wonder als alles goed mag gaan. Buiten het feit dat nu duidelijk is dat de abdominale cerclage goed zit, blijft de vraag of we wel voor een kindje willlen gaan. Hoe weet je dat nou? Wat is compleet zijn of voelen? Heel eerlijk weet ik voor mijzelf niet zo goed of het echt een wens is of dat ik het heel moeilijk vind om het af te sluiten. Met de beslissing eindigt ook een hoofdstuk of liever gezegd een vrij dik boek. En jeetje, kan ik dit? Eigenlijk zijn het twee verschillende dingen waar ik het nu over heb en tegelijk zo verbonden met elkaar. Stel, de zwangerschappen waren makkelijk, zonder slag of stoot. Geen verlies, geen gekke dingen, zouden we dan nog een keer gaan voor een kindje?
Toen we elkaar leerden kennen, werd al vrij snel duidelijk dat we beiden een grote kinderwens hadden. Het liefst wilden we er wel vier. Beiden zagen we ons zelf zitten aan een lange grote tafel met onze kinderen. Een droom… En deze droom is werkelijkheid geworden. Vijf kinderen, alleen drie stoelen blijven altijd onzichtbaar gevuld, maar oh zo gevuld in ons hart. Ik heb nog geen duidelijk antwoord voor mijzelf: wens ik nog een kindje of kan ik dit boek nog niet sluiten. Dat boek ‘kinderen’ dat zes jaar geleden begon, is een boek met zoveel hoofdstukken. Maar de hoofdstukken van de afgelopen jaren speelden zich veel af in het AMC. Een plek met zo veel herinneringen. De plek waar alle vijf onze kinderen geboren zijn. De plek waar drie kinderen geknokt hebben. De plek van vele gesprekken. De plek van afscheid nemen, maar ook de plek van nieuw leven en hoop. De plek van zes jaar (inmiddels) bekende gevoelens, angst, verdriet, blijdschap. Eigenlijk een hele veilige plek. Hoe gek klinkt dat? Maar er ligt zoveel van ons op die plek. Als we een punt zetten, betekent het ook een punt bij deze plek. De plek dat een stukje ‘van ons’ is, de plek van onze kinderen.
GABY
