Het is 6 november half twee ’s nachts als ik in mijn slaap omdraai en iets geks voel. “Plaste ik nou zojuist in mijn broek?” Ik ben 39 weken zwanger en dit zou wel eens een teken kunnen zijn. Nee, ik heb het vast gedroomd, want maar in 10% van de gevallen begint een bevalling met gebroken vliezen… Ik draai me nog een keer om en weer heb ik het idee dat ik in mijn broek plas zonder dat ik daar enige controle over heb. Oké, nu moet ik echt uit bed. Zodra ik uit bed stap heb ik het idee dat ik helemaal leegloop. Snel ga ik naar de badkamer en eigenlijk zie ik het gelijk. Het is begonnen! Nadat ik “OH SHIT” heb geroepen zit mijn vriend gelijk rechtop in bed. Hij komt naar me toe en vraagt: “Oké en nu?”. Maar ik had ineens geen idee meer. Moest ik nu wel of niet al bellen naar de verloskundige? Heb ik echt alle spullen al bij elkaar voor als we moeten gaan? Ik heb zoveel gelezen, alle stappen doorlopen voor als dit zou gebeuren, maar ik klap helemaal dicht. Weeën voel ik nog niet, maar voor de zekerheid bel ik toch maar even de verloskundige. Ook download ik een weeëntimer op mijn telefoon.
De verloskundige komt tussen 8 uur en half 9. Mijn god, dat duurt nog lang! Ik moest nog maar even proberen te slapen (yeah right). Snel pak ik mijn toiletspullen en zet de tassen alvast klaar. Ik ga nog even terug in bed, maar mijn vriend doet ook geen oog meer dicht. Dan de tv aan. En wat heb je natuurlijk alleen maar op tv ’s nachts? Precies de “oh-ja-schatje-bel-mij” reclames. Voor de grap maken we een aantal snapchats. “Leuk voor later”, geinen we. Tv maar weer uit, ik op mijn zij en mijn vriend naar beneden, aangezien ik aangeef dat hij niks voor me kan doen nu. Dus die start de Playstation op, gaat zitten gamen en komt elk kwartier even kijken.
Een paar uur later beginnen langzaam de weeën te komen en is het inmiddels 7 uur. Mijn vriend zet alle spullen in de auto inclusief de Maxi Cosy en zet de auto alvast voor de deur. De verloskundige komt en kijkt hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Ongeveer 4 á 5 centimeter, dus we mogen naar het ziekenhuis. Maar ineens besluit ik dat ik thuis wil bevallen. Ik heb nu zoveel pijn, dan ga ik toch zeker niet in een auto zitten?! Alleen al de gedachte aan alle drempels, stoplichten en bochten geeft me kippenvel. Mijn vriend kijkt me aan en ik zie hem gebaren dat wij wel degelijk naar het ziekenhuis gaan. “Dan is dit de enige beslissing die ik vandaag maak”, zei hij. Achteraf maar goed. Als een klein kind word ik uiteindelijk uit bed gehaald en aangekleed. Maar bij elke poging om schoenen aan te doen, krijg ik een wee. Doei, dan maar zonder schoenen. Ik loop de trap af, het huis door en op mijn blote voeten naar buiten. Mijn haar vreselijk en in een kledingcombi wat ik met carnaval nog niet eens aan zou doen. Maar het maakt me niets uit.
De weg naar het ziekenhuis is, op alle stoplichten die op rood springen en file na, best prima te doen. Ik heb mijn ogen dicht, zet mijn handen op het dashboard en kan de weeën goed wegpuffen. Mijn vriend coacht me door elke bocht en over elke drempel tot we bij het ziekenhuis zijn. Daar aan gekomen kom ik na twee weeën uit de auto en word in een rolstoel naar het kraamhotel gereden.
We hebben de kamer die we bij de rondleiding ook gezien hebben. Met een groot bad, want in bad bevallen had ik op één staan in mijn geboorteplan. Samen met géén pijnstilling. Alles zo natuurlijk mogelijk. Het is inmiddels half 11. Nog een keer kijken hoeveel ontsluiting ik heb. 7 Centimeter. Dit gaat de goede kant op! Het bad loopt vol en ik kleed me uit. Na een paar weeën stap ik in bad en probeer een goede houding aan te nemen. Maar dit is helemaal niet fijn, vreselijk zelfs! Uiteindelijk lig ik op mijn zij, met mijn hoofd op een handdoekje. Na een paar minuten doet alles wat nog geen pijn deed, nu wèl pijn. Nee, dit wordt hem echt niet. De verloskundige stelt voor om onder de douche te gaan, aangezien ik buik- én rugweeën heb heel kort na elkaar. Ik stap onder de douche en vang de ene wee na de andere staand op. Na anderhalf uur in de douche nog maar eens kijken hoever we zijn. 9 Centimeter! Met een beetje geluk heb ik binnen 2 á 3 uur de kleine in mijn armen, wordt er gezegd. Mijn vriend belt onze moeders. De rest lichten we later in, aangezien we niet precies weten hoe lang het nog duurt. Maar verder dan 9 centimeter komt het niet. Het ene half uur na het andere gaat voorbij als ik na vier uur, 10 houdingen, acht keer toucheren en ontelbaar veel weeën aangeef dat ik dit niet meer volhoud. De weeën zijn zo heftig en mijn lichaam krijgt geen tijd om te herstellen, omdat de volgende wee gelijk weer komt. Ik wil pijnstilling en ik wil het nu! “Ja mevrouw, maar in uw geboorteplan staat geen pijnstilling en u heeft 9 centimeter dus dat wordt eigenlijk niet gedaan!” Maar ik trek het echt niet meer. Als ik nog zo moet puffen, ben ik te uitgeput om überhaupt kracht te zetten straks. Ze gaat overleggen met de gynaecoloog en komt terug met het nieuws dat ik inderdaad overgedragen ga worden aan de medische afdeling, omdat het nu toch wel erg lang duurt.
Na de overdracht, wat maar 15 minuten heeft geduurd, maar voor mij een uur duurde, kijkt de gynaecoloog hoe we ervoor staan. Nog steeds 9 centimeter en de kleine is ook nog eens gedraaid. Een sterrenkijker. We bespreken de pijnstilling en het liefst wil ik morfine, want als die pomp uit gaat ben ik gelijk stand-by om te persen. De gynaecoloog bespreekt ook de nadelen en stuurt me eerder in de richting van een ruggenprik. Maar wat ik niet wist is dat zij dat deed, omdat ze eigenlijk al wist dat die ene centimeter niet meer ging komen. Mij maakt het allemaal niet meer uit, maar ik wil van die pijn af! De ruggenprik wordt geregeld en na een half uur aan de monitor mag ik dan eindelijk naar de OK. Het is dan half 6 ’s avonds. “Prima, ram dat ding er maar in”, dacht ik. Gelukkig zit de ruggenprik er in één keer in en voel ik er niks van aangezien ze hem door de hoeveelheid weeën alleen maar ín een wee kunnen zetten. Na vijf minuten zie ik op de monitor enorme pieken, maar ik voel niks! “Halleluja zeg wat is dit lekker!”
Teruggekomen op de kamer word ik voor twee uurtjes op mijn linkerzij gelegd, zodat daar de meeste druk op komt. “Mocht die centimeter er na twee uur bijkomen, dan mag je gelijk persen. Is dit niet het geval, dan wordt het een keizersnede”, zegt de gynaecoloog. Maar ik heb goede hoop dat mijn lichaam dit nu doorzet, ook omdat ik nu relaxed ben en er geen spanning op mijn lichaam staat wat alles tegen kan houden. Om half 9 komt de gynaecoloog binnen, toucheert en kijkt me aan op een manier waaraan ik zie dat er geen 10 centimeter ontsluiting is. En daarbij zijn mijn bekken niet breed genoeg om een sterrenkijker natuurlijk op de wereld te zetten, “We gaan de OK klaar maken”, zegt ze. En ik knik. Ze vertrekt en ik licht wat andere familieleden en vriendinnen in. Terwijl ik het verhaal stuur naar vriendinnen breek ik. Het duurt nu al zo lang en ik doe zo mijn best, waarom moet het nou toch zo ver komen? Maar tegelijkertijd raap ik mezelf ook bij elkaar en bedenk ik me dat mijn lijf en ik er álles aan gedaan hebben om hem natuurlijk op de wereld te zetten en dat dit geen kwestie van falen is. Na een half uur worden mijn vriend en ik naar de OK gebracht. Nadat alles is aangesloten, er een soort tent om ons heen is gebouwd en de checklist twee keer is gecontroleerd komt Mick om 21.30 kerngezond ter wereld. Na 20 uur ligt hij dan eindelijk in mijn armen! Wat een onbeschrijfelijk gevoel en wat hou ik nu al veel van dit kleine ventje. Alle clichés zijn echt waar. Dit is het mooiste moment in je leven wat je ooit mee kunt maken! Ik had veel scenario’s bedacht, maar van kraamhotel naar keizersnede was nooit in me opgekomen.
AMANDA
