Ons gezin bestaat uit mijn drie mannen en ik als enige vrouw. De mannen zijn bij ons dus in de meerderheid. Best leuk hoor, ik vind het heerlijk om een jongensmama te zijn. Ik vind meisjes zo lief en teer en zou me de hele dag zorgen maken of mijn dochter zich geen pijn zou doen. Helemaal later met uitgaan! Ik zou echt geen oog dicht kunnen doen. Met mijn twee mannetjes maak ik me daar eigenlijk niet zo’n zorgen over. Ik leer ze om er altijd voor elkaar te zijn. Om elkaar altijd te steunen en het voor elkaar op te nemen. Maar waar ik na een paar jaar intensief met mijn mannen samenleven achter ben gekomen is dat ze van andere dingen houden dan vrouwen. En nu hoor ik je denken: “Ja duh, dat is toch logisch?” Helemaal waar! Maar ik heb er nooit zo bij stil gestaan tot ik dus opeens zelf een mannenhuishouden had! En omdat ik in de minderheid ben, was enige aanpassing van mijn kant dus wel noodzakelijk.
De verschillen tussen mannen en vrouwen zitten er al vroeg in blijkt. Zo houden mannen al vroeg van vechten. Met of zonder wapens, dat maakt ze niet zoveel uit. Inmiddels kan ik gelukkig goed inschatten wat er allemaal als wapen gebruikt kan worden, dus kan ik de schade aardig beperken. Toch eindigt het gestoei altijd met huilen en zelfs de huisartsenpost is al eens bezocht na een uit de hand gelopen stoeipartij tussen de kinderen en papa. Met een meelevend knikje van de vrouwelijke dokter, voelde ik me meteen begrepen en niet meer zo alleen in mijn onbegrip naar mijn drie mannen.
Nog iets wat mannen goed kunnen is dingen kapot maken. Ik heb natuurlijk geen meisjes, dus ik weet niet hoe het met hun zit, maar zodra wij op familiebezoek gaan, wordt door mijn kleine mannetjes al in de auto zorgvuldig besproken hoe ze de pop van hun nichtje kunnen martelen. Ik denk dat de CIA ze later graag een baan aanbiedt. Gelukkig kan mijn schoonzusje er wel om lachen. We hebben de grens gelegd bij het uitprikken van oogjes of het uit trekken van armpjes en benen en als ze zich hebben uitgeleefd moeten ze de pop weer netjes in de poppenwagen leggen. Ik leer ze natuurlijk wel dat we spullen van anderen niet kapot maken en dat het eigenlijk heel stout is wat ze doen. Ik hoop trouwens dat andere jongensmama’s dit herkennen, want anders moet ik me misschien toch ernstig zorgen gaan maken.
En hoewel ik overal aan kan wennen en me aan de meeste dingen best wil aanpassen, is er iets waar ik niet aan kán maar vooral niet wíl wennen. In ons mannenhuishouden draait het namelijk vooral om één ding: Piemels. Ja, Piemels met een hoofdletter P. Hoe klein de kinderen ook zijn, het mannenbrein is er volgens mij door geobsedeerd. Volgens mij? Nee dat weet ik wel zeker! Te pas en te onpas wordt hij uit hun broek gehaald en elke dag worden ze wel even vergeleken met elkaar. Wat is dat toch met mannen die altijd de grootste willen hebben? Het zou eens andersom moeten zijn, dat wij vrouwen… Ik kan die zin niet eens afmaken…
Toen we de jongens leerden dat ze plassen uit een piemel, werd er verstaan dat ze plassen uit Pino. Je snapt natuurlijk wel dat ik de kinderen geen Sesamstraat meer kan laten kijken waar andere mensen bij waren. Die arme Pino is letterlijk de lul. Stiekem vind ik dit dan wel weer heel erg grappig en doe ik eigenlijk expres veel te weinig moeite om ze dit af te leren. Wat de kinderen ook interessant, maar vooral heel grappig vinden is dat ik géén piemel heb. Heb ik na ons trouwen de naam van mijn man aangenomen zodat we allemaal hetzelfde waren, hoor ik er weer niet bij! ‘Haha, mama heeft een bi-hiips!’ *Zucht*. Op vakantie wordt er zelfs even een duidelijke scheiding gemaakt tussen de piemelkamer en de bipsenkamer. Wat ik ook lastig vind als vrouw zijnde, zijn alle piemelgerelateerde fases. Er wordt aan getrokken, hij wordt weg gepropt, ergens ingestopt, er worden dansjes mee gemaakt en helikoptertje mee gespeeld. Momenteel zitten de jongens in de fase dat ze experimenteren met plassen. De meest bijzondere houdingen worden aangenomen en op de meest rare plekken proberen ze te ‘richten’. WHY?! Ik heb er lang over nagedacht hoe ik hier mee om moet gaan, maar ik denk dat ik gewoon moet accepteren dat mannen piemels hebben en daar on-voor-stel-baar trots op zijn. Mijn taak daarin als moeder is denk ik om ze gewoon te leren dat niet iedereen hun piemel hoeft te zien. Eigenlijk is het mooi dat ze zich er zo weinig voor schamen. Daar kunnen wij vrouwen best nog wat van leren, toch?
JOELLE
