Op het eerste oog zijn wij een doodnormaal gezin. Beide (ik dan bijna) dertigers, allebei een baan. Een jaren-30-rijtjes-huis met tuin en twee prachtige dochters. Onze kinderen van drie jaar en 9 maanden gaan twee dagen in de week naar de opvang en een dag naar hun opa en oma. We hebben een doodnormaal leven met werk, sport en sociale contacten. Maar door het coronavirus is wel pijnlijk duidelijk dat wij niet zo normaal zijn.
Mijn vriend, Leon, heeft een longaandoening. Hier kampt hij al zijn hele leven mee, maar door een longbloeding en operatie bijna 12 jaar geleden heeft hij nog zo’n 30% longfunctie over. Met een dagelijkse flinke dosis antibiotica en andere medicatie is dit goed onder controle te houden. Hij kan gewoon werken en met zijn kinderen spelen. Wel merken we de laatste jaren dat feestjes en drukke periodes wel steeds zwaarder worden. Maar met voldoende rust, reinheid en regelmaat gaat het meestal prima. Meestal, want afgelopen januari zorgde ‘een griepje’ ervoor dat hij met een bloeding en een longontsteking een week in het ziekenhuis moest doorbrengen. Dat was wel even schrikken voor ons. Nog steeds vertelt onze oudste dochter vaak dat papa in het ziekenhuis was. Maar door een heleboel tekeningen is hij weer beter geworden. Het heeft veel indruk op haar gemaakt.
Na deze opname dachten we dat we het voor 2020 wel weer gehad hadden. Ons 12.5-jarige jubileum hebben we ingehaald met een etentje, waar we ook meteen proostten dat ik een contract kreeg bij mijn werkgever. We boekten een vakantie in juni naar Ameland om lekker even weg te zijn met onze meisjes. Leon zijn conditie werd beter, we begonnen zelfs samen met een personal trainer. Ik kon zelfs een paar opdrachten van mijn studie afronden. Kortom alles leek weer op rolletjes te lopen.
Maar toen kwam dat verrekte coronavirus om de hoek kijken. We hadden er natuurlijk al wat van meegekregen vanuit China. Ook waren mijn Chinese collega’s sinds januari thuis aan het werk. Toch leek het allemaal zo ver weg. Wel beangstigend een longvirus. Maar de mensen in China leven dichter op elkaar, roken meer, en dergelijke. We maakten ons niet zo’n zorgen. En toen BOEM was het in Europa, en toen in Nederland. Een heftig virus die een dubbele longontsteking veroorzaakt. Mensen aan de beademing. Het eerste waar we aan dachten was dat dit Leon fataal kon worden als hem dit overkwam. Als een ‘normale’ verkoudheid hem al aan het zuurstof in het ziekenhuis laat liggen. Dan kan dit nooit goed gaan… Al snel werd ook duidelijk dat alle longpatiënten tot de risicogroep behoren.
Onbewust hebben we de afgelopen tijd al wat rustiger aan gedaan. En de donderdag voordat de scholen dicht gingen hebben we al met de opvang overlegd om onze kinderen voorlopig thuis te houden. Ook kon ik vanuit mijn werk al thuis gaan werken. Naarmate het weekend vorderde en er meer maatregelen werden afgekondigd besloten we om in een soort zelf quarantaine te gaan. Onze boodschappen werden door lieve familieleden en buren gedaan. We spreken alleen mensen op afstand en Norah kon niet met andere kinderen spelen. Alleen om een stukje te wandelen of te fietsen gingen we naar buiten. We konden en wilden geen enkel risico nemen.
Maar er zijn zoveel vragen. “Hoe lang moeten we dit volhouden? Wanneer kunnen we weer naar de winkel? Ergens koffie drinken? Naar vrienden? Naar de schapenboerderij waar we zo graag komen?” De longarts gaf aan dat we pas weer wat konden als het virus echt weg was. Dat kon nog maanden duren. “Wat als het sociale leven weer opgepakt kon worden. Zitten wij dan nog binnen achter onze gesloten voordeur? Kunnen we nog maanden niet bij onze ouders op bezoek? Zijn onze werkgevers tegen die tijd nog net zo coulant? En kennen onze kinderen de juffen op de opvang nog wel? Gaan alle kindjes in de buurt weer buiten spelen en mogen de onze dan niet meedoen?”. De enige echte redding is een vaccin of een goede behandeling. Maar een goed werkend vaccin is er pas op zijn snelst over een jaar. En dan is er ook nog een kans dat dit rottige virus in de winter weer opduikt. Wat nou als we in het najaar onder de mensen zijn en iemand heeft het toch onder de leden? Maar misschien komt het wel niet meer terug. Niemand weet het nu. En dat maakt alles zo onzeker. Voor iedereen.
We willen geen risico lopen, maar we kunnen ook niet voor altijd in een plastic bubbel leven. Tot nu toe gaat het prima. Al blijft het een uitdaging om thuis te werken en het huishouden te doen met een peuter en baby 24/7 om je heen. Toch zijn we dankbaar dat we ‘maar’ thuis hoeven te zitten en (naar omstandigheden dan) gezond zijn. We hebben alles wat we nodig hebben bij de hand. Als je de hartverscheurende beelden op tv ziet van beademde mensen en dierbaren die nauwelijks of geen afscheid kunnen nemen van hun dierbaren. En het medisch personeel wat de klok rond werkt. Vreselijk. Het komt wel goed met ons, ook al moeten we nog een tijdje onder de radar blijven. Als gezin komen we hier zeker weten sterker uit!
Liefs,
MELANIE (klik, hier om op haar Instagram te koekeloeren.)
