12 september
Ik was 40 weken zwanger en de weken zijn echt voorbij gevlogen. Ik zag niet op tegen de bevalling. Mijn hele zwangerschap heb ik vrij weinig kwaaltjes gehad en ik mocht zeker niet klagen. Eigenlijk ben ik er zo door heen gefietst. Ik keek juist heel erg uit naar de bevalling. Eindelijk onze kleine man in onze armen, lekker knuffelen en kijken hoe hij eruit zag. De weeën waren echter nog steeds niet begonnen. Ik werd wel een beetje onrustig, maar had met de verloskundige afgesproken dat ik 16 september langs zou komen om te kijken of ik al ontsluiting had en om te kijken of ze me kon gaan strippen.
16 september
Ik ben naar de verloskundige geweest en ik bleek al 2 centimeter ontsluiting te hebben. Ik heb hier niets van gevoeld en ik was blij dat ik nog maar 8 centimeter te gaan had. Ik heb met de verloskundige afgesproken dat als het strippen niet zou helpen, ze woensdag bij mij thuis langs zou komen.
18 september
Er was nog steeds geen baby. Het strippen heeft helaas niet geholpen. Ik werd toch echt wel ongeduldig en begon me ook een beetje zorgen te maken. “Voel ik hem wel genoeg?” Ik begon aan alles te twijfelen. Gelukkig kwam de verloskundige langs om naar zijn hartje te luisteren en opnieuw te strippen. Ik had 4 centimeter ontsluiting! Wauw, het kwam nu echt dichterbij! Ook hier heb ik vrij weinig last van gehad en ik was wederom heel blij. Ik had nog maar 6 centimeter te gaan!
19 september
Inmiddels was ik 41 weken zwanger. Ik was het zo beu om thuis te zitten. Ik besloot om mijn moeder te bellen en te vragen of ze nog met mij wilde winkelen in de stad. We besloten om vroeg weg te gaan, omdat het dan nog niet zo druk was. De hele ochtend hebben we geshopt. We hebben zo’n 3 kilometer gelopen. Gelukkig voelde ik me nog steeds heel goed en had ik nog steeds niet echt ergens last van. We hebben alleen vaak een plaspauze gehad. Ook in de avond was nog steeds alles rustig bij mij. Ik ben vroeg naar bed gegaan, gewoon omdat ik daar zin in had en helemaal niet met de gedachte dat het wel eens zou kunnen gebeuren vannacht.
20 september
Ik werd om 02:15 uur wakker met krampen. Ik ging uit bed en weer in bed, weer uit bed en in bed. Om 03:15 uur heb ik mijn vriend wakker gemaakt en gezegd dat ik nu toch wel denk dat het ging gebeuren. Hij zei nog: ”Kom nou in bed. Het is midden in de nacht”. Ik zei dat ik krampen had in mijn liezen en ik twijfelde of dit weeën waren. Het deed best wel pijn en het kwam snel achter elkaar. Ik vond het steeds heftiger worden en besloot om naar beneden te gaan en de verloskundige te bellen. Ze nam op en zei: “Heee, op jou zat ik al te wachten!” Ze was snel bij ons huis (om 03:50 uur) en ging gelijk controleren. Ik had al 7 a 8 centimeter ontsluiting! Ze zei: ”We moeten met spoed naar het ziekenhuis. Ik ga bellen”. De weeën werden wel heftiger, maar gelukkig was het nog redelijk te doen. In het ziekenhuis aangekomen (04:15 uur) ben ik gelijk onder de douche gegaan, maar dit vond ik niet heel fijn. Na een kwartiertje onder de douche te hebben gestaan, gaf ik aan dat ik voelde dat ik moest persen. Ze ging nog een keer controleren en ik had al 10 centimeter ontsluiting. Onze kleine man lag nog niet diep genoeg, dus ik moest eerst een paar weeën wegzuchten. Pfff, dit deed wel echt even pijn. Na een hele snelle bevalling was na 20 minuten persen om 05:41 uur onze zoon geboren, Milo. Hij begon gelukkig meteen te huilen en werd op mijn borst gelegd. “Wauw, wat fijn dat je er eindelijk bent kleine man!” Milo had drie 10-en en deed het super goed! Wat fijn. Ik was dolgelukkig. Nu moest mijn placenta er ook nog uit. Na 20 minuten nog steeds geen placenta. Ik probeerde te persen, maar ik had helemaal geen kracht meer over. Het zat muurvast. De verloskundige gaf me twee prikjes in mijn been in de hoop dat de placenta dan wel los liet. Nog steeds niets. De verloskundige gaf aan dat ze er iemand bij ging halen. Er zat nog steeds geen beweging in mijn placenta.
Vanaf dat moment ging alles zo snel! Er stond in één keer zeven man ziekenhuispersoneel om mijn bed. Infuus, medicijnen en vocht, ik had van alles nodig. Ik verloor zoveel bloed. “We gaan toch met spoed de OK bellen. De placenta wil echt niet loskomen”, werd er gezegd. Ik kon nog aardig rustig blijven en voelde me op zich nog redelijk. De vrouw die op mijn baarmoeder zat te drukken belde met haar collega’s. Ze zei (waar mijn vriend en ik bij waren): ”Heb je de OK nog niet gebeld?!” Vanaf dat moment raakte ik in paniek. Er waren inmiddels alweer twintig minuten voorbij en ik bleef maar bloeden. “Zijn ze nou echt vergeten om de OK te bellen?!, dacht ik wanhopig. Ik werd steeds slapper en duizeliger. Ik begon ook helemaal te trillen. Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog naast mijn bed staan. Ik vroeg aan haar: ”Komt het wel goed?” Ze gaf aan dat ze haar best ging doen. Een antwoord dat je op dat moment echt niet wilde horen.
Na een uur mocht ik naar de OK. Mijn buik deed heel erg pijn van al het drukken erop. Rennend over de gang werd ik naar de OK gebracht. Er drukten nog steeds mensen op mijn buik. Alles ging zo snel en de helft ging aan me voorbij. Mijn vriend rende mee en gaf me nog snel een kus. Hierna ging ik alleen door de deuren. Hij mocht niet verder mee. Om 7:00 uur is mijn placenta operatief verwijderd.
Ik ben blij dat de verloskundige heeft aangegeven dat we wel naar het ziekenhuis moesten gaan. Omdat alles zo snel ging had ik prima thuis kunnen bevallen. Ik ben blij dat ik op dat moment op de juiste plek was! Ik ben bijna 3 liter bloed verloren en ik heb een bloedtransfusie gehad. Ik heb het inmiddels een plekje kunnen geven. Milo doet het gelukkig heel goed. Ik heb liever dat het met mij niet zo goed gaat. Ik kom er wel weer overheen!
GABRIELLE
