Een tijdje geleden bezochten mijn man en ik een fertiliteitskliniek in Dubai. We gingen hier een oriënterend gesprek aan, om te bekijken welke mogelijkheden er hier zijn voor ons. Het was een fijn gesprek, waarin de arts heel vriendelijk, duidelijk en meedenkend was. De arts kwam met een voorstel wat we in Nederland en België nog niet eerder hebben gehoord. Het voorstel is om te gaan starten met IVF/ICSI in combinatie met PGD (preïmplantatie genetische diagnostiek). Bij PGD worden de embryo’s onderzocht op eventuele genetische aandoeningen, dit zou namelijk een reden kunnen zijn voor de miskramen volgens de arts die wij spraken. Daarnaast gaan ze hier voor maximale hormoonstimulatie, om zoveel mogelijk embryo’s te kunnen verzamelen, aangezien het een grote afvalrace kan zijn. Onze eerste IVF-poging (in 2017) hadden we met de helft van de hormonen die nu voorgeschreven staan 16 eicellen, waaruit slechts 1 terugplaatsing kwam. We gaan dit keer hopelijk voor meer resultaat.
Aan het einde van het gesprek kwamen we op het punt zorgverzekering, aangezien dat hier toch net even anders werkt dan in Nederland. Wij zijn niet meer ingeschreven in Nederland en kunnen dus geen gebruik meer maken van een Nederlandse zorgverzekering en zijn op dit moment verzekerd via het werk van mijn man. Helaas vertelde de kliniek dat er niets van de behandeling vergoed zal gaan worden door de verzekering waar we bij aangesloten zijn. Dit betekent dat de behandeling ons zo’n 13.000 zal gaan kosten en na de stimulatiemaand bij elke terugplaatsing nog eens een smak geld. We hebben toen besloten niet meteen te starten met de behandeling, we waren tenslotte nog maar net een maand in Dubai. Ondertussen zijn we een paar maanden verder, vliegen de zwangerschapsaankondigingen ons ook hier om de oren en beginnen mijn eierstokken weer behoorlijk te rammelen. We hebben sinds september 2019 geen behandeling meer gehad en dat voelt als een eeuwigheid geleden kan ik je vertellen. Ergens was de rust van het niet hoeven bezig zijn met het hele fertiliteitstraject heel fijn, even geen ziekenhuisafspraken, hormonen, spuiten en dergelijke. Maar een stop van dit hele circus betekent voor ons helaas ook geen eerlijke kans op een zwangerschap. Het is dus weer tijd voor actie. Na een goed gesprek met mijn man hebben we besloten er weer voor te gaan. We hebben ondertussen weer lang genoeg stil gestaan en de kinderwens staat weer enorm op de voorgrond, dus we gaan ervoor!
Halverwege februari heeft mijn lijf uit zichzelf een nieuwe cyclus gestart, waar ik stiekem best een beetje blij mee ben. Mijn lijf heeft in al die jaren nooit een fatsoenlijke cyclus gehad, maar lijkt het de afgelopen maanden goed te proberen, door elke maand iets te doen. Het is geen voorbeeld cyclus, zoals het zou moeten, maar hey, er gebeurt iets. Dus, you go lijf! In deze nieuwe cyclus was het me ook gelukt mijn eisprong op te sporen, ook wel handig om te weten wanneer die is wanneer je zwanger wilt worden. Zo’n 18 dagen na mijn eisprong kwam er nog steeds geen menstruatie, waardoor er wat hoop begon te ontstaan. Zou het dan toch gelukt zijn? Hoe fijn zou dit zijn, zelf zwanger worden zonder behandeling, geen duizenden euro’s hoeven neerleggen voor de behandeling? Ik spreek met mijn man af dat ik de volgende dag een zwangerschapstest zou ga doen.
De volgende dag doe ik met gierende spanningen door heel mijn lijf een zwangerschapstest, waarop helaas na een paar minuten komt te staan “niet zwanger”. Wat? Hoe dan? We hadden er zo’n goed gevoel over, dit zou hem moeten worden! Wederom niet gelukt. Er gaan allerlei gedachten en gevoelens door me heen, één daarvan is: “Hoe stom kun je zijn om te denken dat het na al die tijd nu ineens wel gaat lukken?”. Het blijft gewoon zo’n innerlijke strijd, aan de ene kant weet je dondersgoed dat de kans nihil is dat het op de natuurlijke manier gaat lukken, aan de andere kant blijft er elke keer weer de hoop dat het wellicht toch zou kunnen lukken. Je wordt letterlijk heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. De negatieve test was voor ons op dat moment alleen maar een bevestiging dat we de kliniek gaan bellen om door te geven dat we direct willen starten met de behandeling. Nu met het hele Corona-virus komt dat eigenlijk wel goed uit, aangezien mijn man thuis werkt en het voor mij wel fijn is als er iemand is. Ik ga een enorme shitload aan hormonen krijgen, wat echt niet niks is. Hele dagen alleen thuis zitten is dan natuurlijk niet optimaal, zonder sociaal netwerk waar ik (fysiek) op terug kan vallen. Dus dan is het fijn als mijn man er gewoon is. Ik maak me op dat moment wel een beetje zorgen dat de behandelingen niet door kunnen gaan, vanwege de Corona. Ook hier worden er namelijk steeds meer maatregelen genomen, dus het zou me niets verbazen als ook de fertiliteitsbehandelingen stopgezet worden. We hebben 1.5 week geleden de kliniek nog gesproken en toen hebben ze gezegd dat hoe dan ook de behandelingen door zullen blijven gaan. Laten we het hopen!
Wanneer ik alle moed bij elkaar heb geraapt om de kliniek te bellen (dit vond ik namelijk een dingetje, omdat alles in het Engels gaat hier natuurlijk), krijg ik na mijn uitleg van ons verhaal helaas te horen dat alle behandelingen on-hold zijn gezet en ze geen nieuwe behandelingen meer starten de komende periode. Shit! Dus toch gooit dat ellendige virus toch nog roet in het eten. Hoe lang alle behandelingen stopgezet gaan worden is voor nu nog niet duidelijk, maar dat kan nog wel even gaan duren. Daarnaast moet het natuurlijk ook maar net uitkomen met een nieuwe cyclus, dus voor je het weet zijn we wederom een aantal maanden verder. Flink balen dus!
Fertiliteitsproblemen zijn hard, zijn zwaar, je geduld en uithoudingsvermogen worden behoorlijk op de proef gesteld. Zo ook nu weer, wederom wachten. Wederom geen eerlijke kans op een zwangerschap. Wederom geen baby voor ons dit jaar. We blijven dromen, wensen en hopen dat we alsnog snel mogen starten met een nieuwe behandeling en we 2020 zwanger af mogen sluiten.
MANOUK
