“Kijk liefje, dat is ons babytje”, zeg ik tegen onze 5- jarige dochter die mee was naar de tweede echo. “En zie je dat daar? Dat is het hoofdje! Maar weet je lieverd? Ons babytje is ziek geworden”, zeg ik al kijkend naar een vruchtje zonder hartactiviteit. Voor de zekerheid gooit de verloskundige er nog een gekleurd beeld over heen om te kijken of het hartje echt niets meer doet. Terwijl ik mijn wang aan de binnenkant tot bloedens toe open bijt om niet in huilen uit te barsten, vertel ik haar dat haar broertje of zusje niet meer leeft en niet bij ons thuis komt, maar naar de hemel gaat. “Oh, dan gaat ze naar grote opa toe!”. “Ja lieverd, dan gaat het kindje inderdaad naar grote opa toe”, antwoord ik. En ze accepteerde dat. Gewoon, zomaar en zo flexibel.
Na de ‘diagnose’ volgden er keuzes. Afwachten, opwekken met medicatie of een curretage. Ik besloot het een week af te wachten en te kijken of voetreflextherapie zou helpen. Maar toen de 12 weken grens in zicht kwam, besloot ik toch voor de medicatie, cytotec te gaan. Ik voelde me namelijk nog hartstikke zwanger. Maar hoe zwanger ben je eigenlijk, als het kindje in je buik al twee weken overleden in het vruchtwater ligt? Nee, voor de twaalf weken wilde ik het kwijt zijn. Die magische grens, wanneer het aan iedereen verteld mocht worden, die wilde ik niet voorbij. Want ja, volgens veel mensem stelt het dan pas wat voor. Iemand in onze directe omgeving die het na de eerste echo van 8 weken wist, zei; “Tsja, wij vertellen het eigenlijk ook pas met 12 weken”. Ja, want als ik het na 12 weken had verteld was het kindje minder dood gegaan? Of wacht. Het kindje was evengoed dood gegaan, maar dan had jij niet de kans gehad om deze kutopmerking te maken. En ik kon volgens degene maar blij zijn dat het kindje het niet overleefd had, want dan was er vast iets niet goed geweest. Ik vond het zo enorm frustrerend. Ik zat thuis met een schitterende echo foto. Armpjes, beentjes, hoofdje en een lijfje. Voor mij een perfect kindje en eigenlijk wilde ik laten zien hoe enorm trots ik was op dit kleintje. Want het was wel van ons het was een broertje of zusje van Lotje en Noud. En ik wilde dit delen, en ik wilde ook huilen, vertellen waarom ik verdrietig was. Maar dan heb je het taboe. Want zoiets houd je 12 weken stil, zodat we allemaal kunnen doen alsof dit kindje nooit bestaan heeft, iets wat zo enorm gewenst en geliefd was. Waarom moeten we doen alsof het nooit bestaan heeft?
LAURA
Ik was juist blij dat ik het iedereen (familie/vrienden) met 6 weken al had verteld toen bleek dat ik met 12+5 een missed abortion had. Het kindje was net na de 1e goede echo met 9+3 overleden. Een dag na de echo waarschijnlijk.
Zo zijn we toch een paar weken blij geweest met familie/vrienden en hadden we daarna juist steun.
Die 12-weken grens vind ik zo’n onzin.
In je hoofd zit het al op school en dan is het er ineens niet meer.
Heel veel sterkte met jullie verlies! 💕