‘Je kent het wel: Je kijkt om je heen en iedere moeder op het schoolplein lijkt soms perfect. Altijd keurig gekleed, in de make-up en zelfs de hoge hakken onder het mantelpak lijken geen pijn te doen’. Om 6 uur opgestaan om alle broodtrommeltjes te vullen met leuke uitgesneden hartjes sandwiches en gepersonaliseerde briefjes. This is not me, REALITY CHECK! Ik heb vaak haast in de ochtend, bijna nooit make-up op (ok, daar werk ik aan) en Dr. Martens zijn mijn favoriete boots die me door het leven wandelen. Ik ben voor messy hair, don’t care en hoppa, twee sneetjes brood plak met een kaas ertussen, cherry tomaatjes voor de gezelligheid en de broodtrommel is klaar! Gehaast en soms ook best nog aan het bijkomen van een heftig ochtendje aankleden, ontbijten en met-welk-been-zijn-we-uit-bed-gestapt-perikelen kan ik soms echt denken: POEF. En dan is de dag pas net begonnen! Dat je in de spiegel kijkt en denkt: “Hoe lukt een andere moeder dit wel?” Ben ik de enige die zich afvraagt: “Hoe dan!?
Bij sommige ouders lijkt het altijd perfect te verlopen. In een restaurantje zitten de kinderen keurig aan tafel. In de rij bij de kassa van de plaatselijke supermarkt lopen ze nooit weg. Eenmaal uitgespeeld bij een speeltuintje lopen ze keurig mee naar huis. Ik vraag mij altijd af: “Als eenmaal die voordeur dicht is, is het dan nog steeds allemaal picture perfect?” Knutselen aan de keukentafel, koekjes bakken, klaar zitten met thee als de kinderen uit school komen. Klei of verf op de muren? “Ach, wat geeft het! Ze zijn zo lekker creatief bezig geweest!” Een glimlach van de moeder, maar schuilt hier niet soms een traan achter? Kan je als moeder altijd omschakelen na een grote mond en denken: ‘Ach, ze bedoelt het niet persoonlijk?’ Dat mama voor de zoveelste keer weer tegen hetzelfde aanloopt en ze altijd maar kan denken dat het wel voor een goed doel zal zijn? Dat de dag vol zit met bergen was, huishouden, boodschappen en dat ze met een lach rond etenstijd weer de bordjes serveert. Met plezier hoort mama de klaagzang aan van wat er niet goed is aan het eten waar zij zo haar best op heeft gedaan. Dat ze vervolgens voor de zoveelste keer naar de prullenbak loopt en de gehele maaltijd erin deponeert met het idee: “Ze hebben in ieder geval de hapjes naar leeftijd genomen. Goed hoor!”
Ik vraag me weleens af of achter elke lach van deze blije moeders het thuis altijd perfect is. Komt er bij hun ook weleens een traan van onmacht of een gevoel dat het voor hun te veel is? Het antwoord op die vraag denk ik stiekem wel te weten. Ik denk dat we dat allemaal als moeder weleens hebben. Dat het voor iedereen soms even te veel is en dat je dan als ouder het liefst zou willen weglopen en de deur zou willen dichtsmijten. Even ALLEEN zitten en genieten met een enorm glas wijn. Ik zou weleens die hele wasmand wel van boven naar beneden willen slingeren en roepen: “Zoek het maar uit!“. Of de hele was door de kamer gooien en laten liggen en dan denken: ‘Kijk zo voelt dat nou als het een zooitje is om je heen!’ Maar hey, who am I kidding! Het brengt me weinig en daarbij moet ik het waarschijnlijk ook allemaal zelf weer opruimen. Ik durf eerlijk toe te geven dat het ook mij als moeder wel eens te veel wordt. Daarom zeg ik dit ook altijd eerlijk als iemand mij vraagt hoe het gaat. Herkenbaarheid creëren. Heerlijk! Even samen met andere moeders sparren over wat er gewoon even niet zo best loopt om te kijken waarin je weer samen iets kan bereiken en een oplossing kan bedenken.
I AM GUILTY! Ja! Ik flip weleens uit de pan. Ja! Ik ben niet altijd pedagogisch verantwoord met bepaalde acties en uitspraken. Ja! Ook achter mijn lach zit weleens een traan. Niet alles is perfect en dat kan het ook niet zijn, sterker nog dat hoeft het niet te zijn. Je doet je best en jouw kind vindt jou de liefste mama van de wereld. Deze wetenschap komt voor mij het dichtst bij mijn perceptie van perfect. Vaak kan ik me suf piekeren hoe ik een situatie kan veranderen of hoe ik het kan oplossen. Maar de gedachte bekruipt me dan ook dat dit het is. Brandjes blussen hoort erbij. Het begeleiden van onze kinderen en ze de weg wijzen door het leven doet elk gezin. Feit blijft datvachter elke voordeur een eigen verhaal schuilt met een lach en een traan. Is het gras altijd groener aan de overkant? Ik vind het gras in mijn eigen tuintje het mooiste….
IRIS
