Ik had heel de zwangerschap en ook ervoor al een heel bevalplan. Natuurlijk loopt het altijd anders dan verwacht, maar toch, a girl can dream.
Mijn zwangerschap was vreselijk: constante pijn overal, vanaf de tiende week al bekkeninstabiliteit, met 15 weken kreeg ik een navelbreuk en als kers op de taart een derdegraads baarmoederverzakking. Ik heb mij laten vertellen dat dat laatste iets is wat alleen vrouwen die heel oud zijn, heel vaak bevallen of heel veel overgewicht hebben, krijgen. Yes. Ik won de loterij met mijn uitzondering!
Note: Een baarmoederverzakking is dus letterlijk dat je baarmoeder zo laag zit, in mijn geval derdegraads.
Dit betekende dat mijn baarmoedermond een stukje uit mijn vagina stak. De eerste keer dat ik dit voelde, dacht ik dat ik een vroeggeboorte had en het de baby was… Kan je het je voorstellen?
Toen ik aan het einde van de zwangerschap liep kon ik echt niks meer. Ik voelde me super schuldig tegenover Sophia, de oudste. Ik kon alleen nog maar als een aangespoelde walrus op de bank liggen.
Met 40 weken zwangerschap ging het mis
‘s Avonds kreeg ik vreselijke pijn in mijn rechterzij. De verloskundige kwam langs en dacht dat ik weeën had óf een nierbekkenontsteking. Op naar het ziekenhuis. Daar vertelde de gynaecoloog mij dat ik een flinke baby in mijn buik had en mijn lichaam dat niet meer aankon. Mijn ribben waren zwaargekneusd en ze duwde constant op mijn longen en vaten waardoor ik geen lucht kreeg. Ik moest overnachten in het ziekenhuis en kreeg een morfinespuit om te kunnen slapen. Aangezien ik nog niet eens een paracetamol had geslikt, omdat ik niet wilde dat mijn baby ook maar iets ongezonds binnenkreeg (beetje overdreven, I know) was ik hier heel erg bang voor. Toch moest ik nu echt even voor mijzelf kiezen. Na een paniekaanval kreeg ik, op eigen verzoek, de halve dosis. Dit was héérlijk! Eindelijk even geen pijn. Na een nacht te hebben geslapen, met mijn man naast me (stiekem, want hij moest van de verpleegster naar huis) zei ik tegen hem dat ik een keizersnede wilde. Ik kon echt niet meer. Toen hebben ze besproken dat ze mijn vliezen gingen breken om te kijken wat er zou gebeuren. Als het na drie uur de bevalling niet op gang kwam, zouden ze me weeënopwekkers gaan geven. Na een heerlijke bak havermout, een kop koffie en een banaan dacht ik: “Ik kan dit!”
Precies één minuut na het doorprikken kwamen mijn weeën opgang. Yes! Ik heb gelukkig toch nog de weeën in bad kunnen opvangen, iets wat ik heel graag wilde. Na drie uurtjes weeën opvangen met mijn ogen dicht, mocht ik persen. Na vijf minuten persen was mijn baby daar eindelijk en mijn pijn verdween als sneeuw voor de zon. Lilly was erg blauw waar ik zelf van schrok, want ze had nog even vastgezeten toen haar hoofdje er al uit was. Mijn persweeën hielden ineens op. Achteraf was dit waarschijnlijk omdat ik voelde dat ik mijn stuit wéér brak, net als de eerste keer. Gelukkig zat Lilly maar heel eventjes vast.
Ik heb de hele kraamweek alles zelf gedaan. Dit wilde ik graag. Ik voelde me goed. Lilly huilde amper, dronk goed aan de borst en ons gezin was compleet. Na twee weken veranderde dit drastisch en bleef ons lieve kleine meisje maar huilen. We zijn de eerste maanden naar de osteopaat gegaan omdat ze erge last had van haar nek en schouder, door de bevalling… Dan komt mijn onzekerheid en schuldgevoel om de hoek kijken en blijven deze vragen aan mij knagen:
-
Misschien had Lilly wel veel langer willen blijven zitten?
-
Waarom was ik nou zo egoïstisch en liet ik haar niet uit haar zelf komen? Alleen maar omdat ik zelf pijn had.
-
Ze is heel erg aanhankelijk en huilt veel, komt dat ook door deze bevalling?
-
Hoe was het gelopen als we haar de tijd hadden gegeven om uit zich zelf te laten komen?
Ik denk dat dit heel herkenbaar is voor iedereen, vooral kwetsbare net bevallen moeders. Ik denk dat we het moeten los laten. Je weet gewoonweg niet wat er anders was gebeurd of hoe anders het zou zijn gegaan. Je kan het toch niet terug draaien.
MIRIAM
