“Mensen vragen aan mij wat mijn dochter op haar hoofd heeft en of dat nog weggehaald kan worden”

Er is iets wat van mijn hart moet en waar ik mij de afgelopen tijd al meerdere keren ZO aan gestoord heb. Dat alles tegenwoordig zo “perfect“ mogelijk moet zijn, dat weten we allemaal inmiddels denk ik wel. Maar dat we daar met z’n allen steeds verder in gaan en dat we zelfs de “perfecte” baby’s, peuters, kleuter en tieners moeten hebben, vind ik schrikbarend. Stel je eens voor dat iemand afwijkend of anders is.

Onze dochter Lua is geboren met een ooievaarsbeet op haar voorhoofd. Iets wat goed zichtbaar is. De reacties hierop verbazen mij oprecht. Hoe vaak ik de vraag krijg: “Wat heeft ze op haar hoofd”, “Jeetje, dit trekt toch nog wel weg?, “Kunnen ze dit niet weghalen” en “Dat die plek nou precies op haar hoofd moet zitten he!”. Het consultatiebureau doet ook lekker mee. Ik hoorde de eerste keer: “Nou zeg, ze hebben haar goed te pakken gehad, maar maak je maar geen zorgen. Het trekt nog wel weg”. De keren die volgden hoorde ik weer dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en dat het echt nog wel minder zichtbaar werd. Bij ons bezoek van afgelopen week aan het bureau was voor mij de maat vol. Weer begonnen ze er over en weer kreeg ik hetzelfde te horen. Omdat ik er wel een beetje klaar mee was zei ik op een niet al te vriendelijke toon: “Goh mevrouw, ik maak mij helemaal geen zorgen over of het wel of niet weg zal trekken! Ik vind haar namelijk prachtig zoals ze is!“. Een beetje verslagen keek ze me aan en veranderde snel van onderwerp. Je snapt dat het bezoek daarna snel voorbij was.

Op weg naar huis bleef het nog door mijn hoofd gaan. In wat voor wereld leven we met z’n allen? Moet iedereen er maar “perfect” uit zien? Hoor je er anders niet bij? En wat is nou eigenlijk perfectie?! En dan roepen wij volwassen allemaal hoe erg we het vinden dat kinderen pesten en gepest worden… Vind je het heel gek?! Wij geven zo onze kinderen het beeld dat als iemand “anders“ is of er “uniek“ uit ziet, dat niet in onze “oh zo perfecte” wereld hoort. Dat dat niet mooi is. Waar zijn we dan met z’n allen mee bezig? Dit willen we toch niet aan de kinderen mee geven? Ik vind mijn dochter prachtig zo als ze is, met ooievaarsbeet. Het maakt haar uniek! Ik vind het oprecht jammer dat het met de tijd zal verdwijnen, want het hoort zo bij haar. Maar mocht haar mooie beet zichtbaar blijven en ik zeg haar over 16 jaar dat ze prachtig is, zal ze me dan geloven? Want ja, waarschijnlijk heeft ze zelf dan al vaak genoeg de vraag gekregen: “Wat heb jij op jouw hoofd” of misschien hebben andere kinderen haar zelfs wel uitgelachen. Dan gaat ze vast haar moeder die zegt dat het mooi is en dat die plek bij haar hoort, dat het haar uniek maakt, niet geloven. Zeker niet op die leeftijd. Want wie ben ik dan? Van dat idee alleen al krijg ik tranen in mijn ogen. Laten we allemaal alsjeblieft trots zijn op de dingen die ons maken wie we zijn. Nou is dit maar iets heel kleins bij onze dochter. En zijn honderden kinderen met andere prachtige UNIEKE dingen. Ook die gezinnen krijgen vast opmerkingen waar ze helemaal niet om hebben gevraagd! Misschien moeten we toch eens wat meer nadenken over wat we de kinderen mee willen geven voor we een opmerking maken.

Lees ook:

Odile: “Mijn schoonmoeder roddelt over mij en mijn kinderen in de familie”

LESLEY