Ik schrok van de allereerste berichtgeving van een nieuw virus. Corona. Mensen zwakten het af. Ik wist het. Ik wist dat er iets stond te gebeuren. Ik schrok van Italië. Ik schrok van mijn vlucht naar Rome dat gecanceld was. Ik wist dat het zou escaleren. Ik schrok van de mensen die vrolijk doorgingen alsof er niets gebeurde in de rest van de nabije landen. Ik schrok toen het virus in Nederland werd geconstateerd. Ik schrok nog erger van de de mensen die hun schouders ophaalden. Ik schrok van het bericht dat we niet meer mochten werken. Maar nog meer dat de scholen sloten. “Shit, als onderwijs voorbij is, is het echt groot aan het worden”, dacht ik. Ik schrok van de mensen die de ziekenhuizen en doden negeerden. De achteloosheid. Ik schrok van het bericht dat je niet meer in groepjes mocht zijn. Dat alle horeca dicht ging. Theaters sloten. Events werden afgelast. Shit. Dit was serieus. Als de hele economie wordt stilgezet, is er echt gevaar! Een pandemie in Nederland! Wat, in de hele wereld. Mensen het is wereldwijd! Ik schok het meest van de mensen met dodelijk gedrag door alsnog in groepen te verzamelen in speeltuinen en natuurgebied. Snappen zij dan niet dat ze de mensheid, hun eigen kinderen en geliefden op het spel zetten? En voor wat? Voor een gesprekje over de zon, de nieuwe schommel? Terwijl er mensen kortademig voor hun leven vochten en daar artsen en verpleegsters dag en nacht werkten met gevaar voor eigen leven en die van hun gezin? Respectloos! Weerzinwekkend! Ik schrok ook toen ik net boodschappen deed. Mensen liepen schuchter, wachtten op hun beurt, droegen sjaals voor hun mond. Ik schok van de zwarte lijnen met tape op de vloer bij de kassa. De tranen stonden in mijn ogen. 1.5 Meter precies. Zorgvuldig berekend. En ik vraag me af… Zijn we op tijd!? Ik hoop het! Mensen neem dit serieus! Blijf zoveel mogelijk binnen! Want de schrik is traks het grootst als je aan de beademing moet… De ziekenhuizen overvol zijn. En de plekken op raken. En de huizen leger en leger.
FOUNDER LAURA
