Als iemand vroeger aan me vroeg hoe ik de toekomst voor me zag, zei ik heel cliché dat ik moeder wilde worden, van een groot gezin. Ik zag mezelf gewoon als jonge moeder, met een huis vol kinderen. Het liefst vier tot zes kinderen, vraag me niet waarom. Ik hou wel van een beetje leven in de brouwerij, heb veel liefde te geven, dus een huis vol koters is meer dan welkom. Ik zag dit overigens niet voor me met enkel kinderen van onszelf, er zijn namelijk zoveel kinderen in Nederland die een beetje liefde nodig hebben, omdat ze helaas geen thuis hebben of de thuissituatie niet goed voor ze is.
Mijn ideaalbeeld was (en is nog steeds) het opvoeden van een aantal kindjes van onszelf en daarnaast een aantal pleegkinderen. Helaas weet ik als geen ander dat het plannen van de toekomst wat betreft een kinderwens, niet altijd zo vanzelfsprekend is. Ik kan wel leuk bedenken dat ik een aantal kinderen van onszelf zou willen, maar dat wil niet zeggen dat dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren. Op dit moment staan we namelijk na vijf jaar stoppen met anticonceptie, 16 vruchtbaarheidsbehandelingen, talloze hormooninjecties, meerdere miskramen, nog steeds met lege handen. Soms ben ik best jaloers op meiden die net op het punt staan om hun kinderwens in vervulling te laten gaan, zo lekker naïef en onderzoekend. Alles is in het begin nog leuk en spannend. Je zit op dat moment lekker in je “pre-zwangerschapsbubbel”. Ik kan me gewoon niet meer voorstellen hoe dat moet zijn, wat dat betreft ben ik echt een beetje verbitterd geworden door het hele traject. Ik vind het soms nog wel leuk om bijvoorbeeld een kinderwinkel in te lopen, of te fantaseren over de naam van ons kleintje, maar die momenten zijn vaak maar heel kort. Aan het begin van je kinderwens ben je gewoon nog lekker onbevangen en is alles wat ook maar met zwangerschap of baby’s te maken heeft leuk en interessant. Soms verlang ik wel eens terug naar die tijd, dat het nog leuk was om ermee bezig te zijn.
De afgelopen jaren zijn veel vrienden en familieleden zwanger geworden en zijn er veel, heel veel baby’s in onze omgeving geboren. De ene keer ga ik hier makkelijker mee om dan de andere keer. Het is niet zo dat ik een ander geen zwangerschap gun, helemaal niet zelfs. Wij gaan ook gewoon naar kinderverjaardagen, kraamborrels, kraamvisites en noem maar op. Soms vind ik dat zelfs leuk. Even al die blije kindersnoetjes zien (en daarna weer lekker rustig naar huis gaan). En natuurlijk raken deze momenten me, je wordt toch geconfronteerd met hetgeen wat wij zo graag zouden willen, maar wat we niet hebben. Waar ik wel steeds meer moeite mee heb zijn babyshowers en gender-reveals. De genderreveals heb ik serieus nooit begrepen, want wat maakt het in hemelsnaam uit wat voor geslacht je kindje krijgt? Dat mensen je ook nog gaan feliciteren omdat je bijvoorbeeld een meisje zou krijgen, snap ik al helemaal niet. Zou je degene niet gaan feliciteren wanneer ze een jongen zouden krijgen, of wat is het nut van die felicitatie? Maar goed, blijkbaar is het tegenwoordig toch een belangrijk ding om het geslacht van je kindje heel groots naar buiten te brengen. Iedereen mag dit natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik kan hier gewoon niet zoveel mee. Het zou me werkelijk geen reet interesseren wat voor geslacht ons kindje zou hebben. Het meest belangrijke is dat hij of zij gewoon gezond ter wereld mag komen. Gelukkig hebben wij in onze omgeving maar weinig mensen die er een hele party voor organiseren, scheelt weer wat frustratie.
De babyshowers vind ik een ander verhaal. Voorheen vond ik het serieus echt heel leuk om hier naartoe te gaan. Dit is toch weer dat stukje onbevangenheid wat erbij komt kijken wanneer je aan het begin van je kinderwens staat, alles rondom zwangerschap en baby’s is leuk in het begin. Dan is een babyshower natuurlijk de perfecte bestemming om te zijn. Ik denk dat dit ook wel de reden is dat ik hier steeds meer moeite mee krijg. Op die momenten wordt het er zo ingewreven dat iemand zwanger is, hoe fantastisch het is en gaat het non-stop over de buik, kwaaltjes, baby’s, kinderen en noem maar op. Op die momenten voel ik me vaak zo verloren en alleen dat het gewoon pijn doet. En dat heeft niks te maken met dat ik het een ander niet zou gunnen. Op die momenten komt het gewoon snoeihard binnen dat ik geen moeder ben en niet bij “de club” hoor. Want de meeste babyshowers zijn tegenwoordig toch wel gevuld met vrouwen die al kind(eren) hebben, of zelf in verwachting zijn. Ik voel me op die momenten gewoon een buitenstaander en soms voel ik me ook gewoon bekeken. Mensen kennen ons verhaal en het minste wat ik wil is zielig gevonden worden, of dat mensen dingen voor me gaan invullen.
Ik merk ook dat het voor anderen om ons heen wat lastiger lijkt te worden nu we al zo lang onderweg zijn. Vrienden en familie die voor de tweede of derde keer bijvoorbeeld in verwachting zijn en het met buikpijn en tranen aan ons vertellen. Op die momenten kan ik wel door de grond zakken. Zijn wij echt dat stel geworden waar mensen met lood in hun schoenen naartoe gaan om te vertellen dat ze in verwachting zijn? Maar helaas is dat wel de realiteit, dat zijn wij. Het kinderloze stel, wat niets liever dan een kind zou willen, maar waarbij het niet wil lukken. Wij hebben gelukkig veel mensen in onze omgeving die rekening met ons proberen te houden, door ons bijvoorbeeld eerder in te lichten dat zij in verwachting zijn, zodat we niet overvallen worden wanneer het nieuws groot naar buiten wordt gebracht. Ook krijgen we met enige regelmaat de vraag hoe bepaalde dingen voor ons zijn, of hoe het met ons gaat. Dit wordt wel minder merk ik, ergens vind ik dat heel jammer, anderzijds snap ik het misschien ook wel. Voor de ander is het ook lastig in te schatten wanneer je er bijvoorbeeld naar kunt vragen, of wil je geen vervelende vragen stellen. Maar geloof me, het is juist fijn wanneer mensen aan ons vragen hoe wij bepaalde dingen ervaren, of hoe het op dit moment met ons gaat. Op die momenten voelt het alsof we gezien en gehoord worden en dat mensen aan ons denken. Het voelt namelijk vaak alsof iedereen en de hele wereld maar doorgaat met leven, maar dat ons leven al jaren stilstaat. Iedereen haalt ons in, maar ons leven staat on-hold op alle vlakken. Op de momenten dat er aandacht voor ons verhaal is, zakt dit gevoel eventjes weg. Natuurlijk voelt het nog steeds alsof we stil staan, maar het feit dat iemand de moeite neemt om even bij ons stil te staan is heel prettig. Het blijft lastig dat mensen ons inhalen, maar ook dat hoort helaas bij een fertiliteitstraject. De ander kan er niets aan veranderen. Het enige wat de ander kan doen is een beetje rekening houden met onze situatie door er met ons over te praten, er zo nu en dan naar te vragen of te laten weten dat ze aan ons denken. Dat verandert de situatie niet, maar het kan wel het verschil maken in hoe de situatie voor ons is. En dat is op sommige momenten goud waard kan ik je vertellen.
Liefs,
MANOUK
Oh zo herkenbaar jouw verdriet. Ook mijn man en ik zijn helaas zeer ongewenst kinderloos. Mijn baarmoeder word binnenkort, einde vh jaar verwijderd door adenomyose en endometriose. Bizar is dat ik nog steeds tot de operatie de hoop blijf houden.
Zoveel miskramen, ook de medische molen in geweest. Zo moeilijk om te beseffen dat het nooit gaat lukken. Kinderverjaardagen gaat de ene keer beter dan de andere. Meestal gaan we ‘s ochtends als het relatief rustig is. Op dit moment trek ik volle kinderfeestjes niet. Iedereen leeft ontzettend mee en snapt als we niet komen. Het is een rouwproces waar wij zelf doorheen moeten en niemand erbij kan helpen. Onze troost is iedere keer 2 vlinders, de zwangerschappen die heel iets langer mochten duurden. 6 en 7 weken maar het troost ons dat er eigenlijk altijd bij wat we ondernemen 2 vlindertjes bij ons rond komen vliegen. Zoals op de trouwerij van mn broer of laatst toen we met mn nichtjes en neefje een dagje uit gingen. Toch even een hart onder de riem zo voelen wij dat en soms volgen er dan tranen….van het gemis wat had moeten zijn…..
Heel veel sterkte