Op het moment dat ik mijn blog wil beginnen over mijn zware zwangerschap en bevalling, bereikt mij een triest bericht over een meisje van nog geen twee jaar, die helaas niet ouder mocht worden. Dit maakt dat ik begon te twijfel aan het schrijven van mijn blog, omdat ik niet over wil komen als een ‘zeurpiet’, dat klaagt over haar zwangerschap. Terwijl er aan de andere kant mensen zijn, die bezig zijn met een uitvaart te regelen van hun dochtertje. Toch heb ik besloten mijn verhaal te doen.
Ik ben met precies 39 weken zwangerschap ingeleid door de zware zwangerschap. De inleiding zorgde voor veel reacties. Eén van de vele reacties die ik vaak te horen kreeg was; ‘Oh, dus jij had een makkie…’ Dit heeft me doen besloten mijn verhaal op ‘papier’ te zetten en af te rekenen met de vooroordelen die inleiden met zich mee brengt.
Laat ik bij het begin beginnen. Het is ruim een jaar geleden dat we er achter kwamen, dat ik zwanger was van ons tweede wonder. Nu is zwanger worden en zijn sowieso al een wonder op zich. Maar deze was dat echt! Het jaar daarvoor (2018) kreeg ik een oproep voor het bevolkingsonderzoek. Ik ben 30+, dus ‘moest’ ik hier aan geloven. Tijdens dit onderzoek waren er onrustige cellen gevonden. Deze hebben ze weggehaald en gelukkig was er vrij snel niks meer aan de hand. Echter, vertelden de artsen, dat mochten wij een tweede kindje willen, dit een stuk langer kon gaan duren. De uitslag van het onderzoek zorgde ervoor dat ik niet lekker in mijn vel zat en dit zorgde voor een ongezellige sfeer in huis.
Ik ben bekend met depressiviteit en slikte al een tijd medicatie hiervoor. Omdat ik niet nog verder in een depressie wilde zakken, deed ik er alles aan om de sfeer thuis te verbeteren. We waren niet bezig met zwanger worden, en hoewel de wens van een tweede kindje altijd in mijn achterhoofd zat, leek me dit niet het moment. Zeker omdat de artsen hadden gezegd dat een zwangerschap lang op zich kon laten wachten, hadden wij niet verwacht dat dit alsnog zo snel zou gaan. Een dag na mijn verjaardag en een dag voor onze trouwdag, was daar een positieve test. Omdat ik nog maar zo kort zwanger was, waren de eerste paar testen niet duidelijk af te lezen en alhoewel een ‘licht streepje’ ook een streepje is, besloot ik een clearblue test te doen waar ook gelijk op staat hoelang je zwanger bent. Dit bleek dus 1 – 2 weken te zijn. Het was dus echt. Ik was zwanger. Ik voelde me goed tot de vijfde en zesde week. Ik werd misselijk, begon over te geven en al snel werd het alleen maar erger. Ik dacht in eerste instantie dat het een buikgriep was, die op dat moment heerste. Maar de misselijkheid hield aan en werd alleen maar erger. Ik besloot dan ook om naar de huisarts te gaan, en die stuurde me naar huis met medicatie tegen de misselijkheid. Ik merkte al gauw dat de medicatie niet hielp, en had dagelijks contact met de huisarts. Inmiddels had ik een halve apotheek aan anti-misselijkheid medicatie in huis, maar ik bleef overgeven. Doordat ik zo weinig binnenhield was mijn energie 0,0. Dit terwijl ik ook nog een peuter van (toen nog) net twee jaar in huis rond had lopen, die aandacht en zorg nodig had. Begin april meldde ik me ziek op mijn werk. Ik kon niet normaal functioneren. Ik had inmiddels zetpillen gekregen van de huisarts en die zorgden ervoor dat ik ongelofelijk suf en moe werd. Helaas bleef ik overgeven, en voelde ik me steeds beroerder. Ik belde voor de zoveelste keer de huisarts en kort hierop belandde ik in het ziekenhuis. Ik werd opgenomen met uitdrogingsverschijnselen en ik was ondervoed. Ik kreeg drie liter vocht toegediend via een infuus en mocht de volgende dag weer naar huis. Ik bleek HG te hebben. Hyperemesis gravidarum. Een extreme vorm van misselijkheid. De ene na de andere medicatie werd gestart om de misselijkheid te onderdrukken, maar helaas was er op den duur geen medicatie meer dat mij zouden helpen. Ik moest geduld hebben. In veel gevallen duurde het tot de 16de week, en werd het daarna beter. Helaas duurde dit bij mij tot de 21 – 22ste week, en was ik in totaal 10 kilogram afgevallen.
Toen ik merkte dat het beter ging, besloot ik weer rustig aan het werk te gaan. Twee keer 2 uur, dit ging goed. Tot ik na de tweede week werken merkte dat de bekkeninstabiliteit begon op te spelen. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik daar veel last van gehad en liep ik met 30 weken zwangerschap met krukken. Ik herkende de pijn en wist dat als je hiermee door blijft lopen en er niks aan zou doen, dit ervoor kon zorgen dat je in een rolstoel terecht kwam, en er in sommige vallen nooit meer uit kwam. Ik moest stoppen met werken. De speciale bekken-fysiotherapie haalde de ‘scherpe randjes’ er vanaf en ik kon de dag wat beter doorkomen.
Voordat ik zwanger werd, had ik last van restless legs. Dit waren bijwerkingen van mijn anti-depressiva. Tijdens de zwangerschap werd dit gevoel versterkt. Het werd steeds erger en dit zorgde ervoor dat ik per nacht 2 á 3 uur sliep. Ik stopte met de anti-depressiva, in de hoop dat de RSL af zou nemen, maar het hielp niet.
Ik was 30 weken zwanger en ik had heel weinig tot geen slaap, een rondrennende peuter van twee jaar, een (voor zover dat lukte) huishouden, en last van mijn bekken en rug. Hoewel ik gelukkig af en toe terug kon vallen op mijn ouders, die dan op Dèvin paste, raakte ik toch uitgeput. Dit alles zorgde er op een gegeven moment voor dat ik hartkloppingen kreeg. Ik appte mijn buurvrouw of ze thuis was, omdat ik me echt niet goed voelde. De verloskundige kwam langs en zij kwam met het idee om eens een nachtje in het ziekenhuis te slapen. ‘He krijgt een prik in je bil en je bent de hele nacht onder zeil’, was wat ze zei. Een paar dagen later besloot ik hier op in te gaan. Ik heb die nacht zo heerlijk geslapen en vroeg me af of dit een optie was voor elke week. Omdat ik het nog te vroeg was in mijn zwangerschap was dit niet mogelijk, maar wanneer ik een week of 34 was, moest ik dit zeker nog eens navragen.
Toen ik met 33 weken last kreeg van diastase (een duur woord voor opgerekte buikspieren), was ik er langzamerhand wel klaar mee. Ik ben in gesprek gegaan met een gynaecoloog. Zij gaf groen licht voor sedatie voor iedere week en er werd gesproken over een inleiding die in week 39 plaats zou vinden. Dit omdat ik anders TE uitgeput een bevalling in zou gaan en dit voor zowel mij als ons dochtertje risico’s met zich mee zou brengen. De zorg van de verloskundige werd volledig overgedragen aan de gynaecoloog. Er werd een afspraak ingepland voor de inleiding en ik kon eens per week een nachtje bijtanken in het ziekenhuis. De inleiding was onder voorbehoud. ‘Spontane bevallingen’ gingen voor inleiden. Terecht natuurlijk, maar ik hoopte stiekem dat het gewoon door kon gaan.
Woensdag 30 oktober om 08.30u stond de inleiding gepland. Ik was op van de zenuwen, maar zo blij dat ik ons meisje eindelijk in mijn armen zou kunnen sluiten. In het begin van de middag werd mijn inleiding gestart doormiddel van twee tabletjes. Deze moesten er voor zorgen dat mijn baarmoedermond rijper werd en ik ontsluiting zou krijgen. Een uur na de eerste tabletjes kreeg ik al weeën. s’ Avonds kreeg ik weer twee tabletjes en sedatie om lekker te slapen. De dag er na kreeg ik weer twee tabletjes. De weeën werden steeds heftiger. Ik dacht dat ik elk moment zou kunnen bevallen, maar niets was minder waar. Hoe heftig de weeën ook waren, er gebeurde weinig tot niks wat betreft de ontsluiting. De dienstdoende verloskundige van donderdagavond deed nog een controle voor ze naar huis ging en vertelde me dat ze vrijdagochtend mijn vliezen konden gaan breken. “Eindelijk”, dacht ik. Voor de nacht kreeg ik weer sedatie, dit zodat ik niks van mijn heftige weeën zou voelen en ik uitgerust de bevalling in kon gaan.
Ik werd wakker en was zo blij met het idee dat ik die dag zou gaan bevallen. De dienstdoende verloskundige ging naast me zitten en zei; ‘Ik ga je vliezen niet breken’. ‘Sorry? Wil je dat nog eens herhalen? Ik zou toch zweren dat die verloskundige dat gisteravond zei?!’, antwoordde ik. ‘Dat klopt. Dat had ze ook in jouw dossier gezet. Je had gisteravond bijna 2,5 centimeter ontsluiting, maar dat is terug geslonken naar 1 tot 1.5 centimeter’. Een klap in mijn gezicht. Ik was er inmiddels zo klaar mee. Al 1.5 dag continu weeën en nog niks opgeschoten. De verloskundige besloot een ballonnetje te plaatsen voor ontsluiting. Einde die middag verloor ik het ballonnetje. Ik had inderdaad 3 centimeter ontsluiting, maar mijn baarmoedermond stond nog steeds te ver naar achter waardoor ze niks konden. Hierdoor werd het besluit genomen om nog één keer twee tabletjes te geven. De weeën die ik al had werden steeds erger, en kwamen sneller achter elkaar. Dit gaf goede hoop, maar ik wilde niet te vroeg juichen. Die ochtend zei de verloskundige dat ze mijn vliezen eindelijk ging breken. Toen ik een paar uur later nog maar op 4 centimeter zat, besloten ze weeënopwekkers te geven. Het duurde allemaal erg lang en ik kreeg heftige rugweeën. Ik kreeg een ruggenprik en het eerste uur werkte deze perfect. Ik viel zelfs nog even een uurtje in slaap. Hierna had ik veel pijn, ik zei dat ik me af vroeg wat ze hadden gedaan, want de pijn die ik voelde was nog heftiger dan voor de ruggenprik. Ik kreeg nog wat extra pijnstilling via mijn ruggenprik, maar ook dit hielp niet. Ik zat nog steeds op 4 centimeter en ik was gesloopt. Al drie dagen weeën en nog maar 4 centimeter ontsluiting.
Nou, om 18.00u kreeg ik persdrang, maar omdat ik vier uur daarvoor nog maar op 4 centimeter zat, had ik niet het idee dat ik al volledige ontsluiting had. Maar dit bleek wel het geval te zijn! Ik had heftige bekken- en rugweeën, maar ik had geen persweeën. De artsen zeiden dat ik moest persen bij een wee, maar omdat deze in mijn rug zaten, kostte dit veel moeite. Ik ben zolang ik me kon herinneren ‘bang’ voor een keizersnede, maar ik denk dat ik dat wel 10 keer heb geroepen dat ze me naar de OK moesten brengen. Ik had niet door dat er daadwerkelijk iets gebeurde daar beneden. Maar uiteindelijk, om 18.49u, was ze daar. Onze prachtige dochter Néva Yade. Door alle medicatie die ik heb gebruikt tijdens de zwangerschap, moesten wij 48u ter observatie blijven, waarvan Néva 24u aan de monitor. Alles ging goed en we mochten maandagavond lekker naar huis.
Néva is nu vier maanden en we genieten volop van haar. Hoe zwaar de zwangerschap en bevalling ook was. Zij maakt alles goed!
Maar een inleiding een makkie? Nee, dus!
KIM
