Stel je jezelf even voor…
Hoi! Ik ben Kay Bomers, 29 jaar, veteraan en werkzaam als Scheepvaart verkeersleider bij de haven van Rotterdam. Samen met mijn vriendin Lisanne zijn wij de ouders van onze dochter Lily (3) en onze zoon James (1). Ik ben verzot van sport en dan voornamelijk voetbal, basketbal en formule 1. Zelf mag ik graag een potje gamen en om fit te blijven probeer ik zoveel mogelijk te zwemmen.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je papa werd?
Toen Lisanne zwanger werd van Lily was ik nog werkzaam bij de Koninklijke Marine. Toen ik het hoorde was ik zelfs op week 2 van een grote training die zes weken duurde voor de kust van Engeland! Ik had zelf net een oefening achter de rug toen ik zag dat ik aardig wat appjes had gekregen. Toen ik eindelijk even in de gelegenheid was te bellen kwam het hoge woord eruit, ik werd papa! Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest zo blij was ik, maar toch drong het ook al snel tot me door dat ik nog zeker een maand weg was voordat ik weer naar huis kon. Om de situatie nog wat lastiger te maken werd Lisanne al snel erg ziek van de zwangerschap. Eerst dachten we nog aan zwangerschapsmisselijkheid, maar ze bleef maar spugen en spugen en zelfs afvallen. Ze bleek HG te hebben, waardoor ze ziek werd van de hormonen die ze tijdens de zwangerschap aanmaakte. Het brak mijn hart om via de telefoon te horen dat ze zo weinig energie had dat ze niet eens meer zelf de trap op kwam. Toen kon ik gedurende de zwangerschap gelukkig aan de wal blijven waardoor ik er iets meer voor haar kon zijn. Dit ging zo de hele zwangerschap door. Lily lag in een stuitligging en door de situatie van Lisanne werd er besloten om Lily via een keizersnede geboren te laten worden. Man, wat was ik zenuwachtig. Mijn hart klopte niet eens meer in mijn keel, die zat al tegen mijn huig aan! Het was het meest zenuwslopende en mooiste wat ik ooit had meegemaakt. Ik zag mijn dochter voor het eerst. Toen Lily naar de kamer werd gebracht om te worden schoongemaakt en gewogen, moest ik letterlijk uit mijn stoel worden getikt zo stijf van de spanning stond ik!
Hoe anders was dat toen Lisanne zwanger werd van James. Ik was weg bij defensie en net aangenomen bij mijn nieuwe baan toen Lisanne zwanger werd, en weer werd ik helemaal gek. Maar nu kon ik gelukkig wel een kant op en nog beter… Ik was thuis! Ik was zo blij dat ik nu wel bij mijn vriendin en kindjes kon zijn. De naam wist ik al gelijk. “Bomers. James Bomers. Die gaat de kroegen onveilig maken”, dacht ik! Op het begin ging het top. Lisanne had nergens last van, schoof de kroketten achter elkaar naar binnen en voelde zich heel goed. Ze ging zelfs nog, samen met haar moeder en Lily, op bezoek bij haar zus in de Filipijnen. Dat ging helemaal goed, tot de terugreis. Toen kwamen de klachten weer. Misselijk, moe, niets kunnen eten en uiteindelijk ook overgeven. Heel. Veel. Overgeven.
Hoe ervaarde jij de zwangerschap van jouw vrouw?
Het was heel egoïstisch gezegd de meest verschrikkelijke tijd uit mijn leven. Ik had de zorg van Lily grotendeels op me, mijn oma lag op sterven, ik zat midden in de zware opleiding van mijn baan en oh ja: mijn vriendin lag doodziek en zwanger op bed. Je wilt haar zo graag helpen, maar je kan niks. Je kan niet voor haar spugen. Je kan de pijn niet overnemen. Je kan niet zwanger voor haar zijn. Machteloosheid is in zo een situatie het ergste wat er is. Je blijft maar malen: “doe ik iets fout? Doe ik te weinig? Hoe kan ik haar wel helpen? Moet ik nog wat voor Lily doen? Ben ik wat vergeten in het huishouden? Ah kut, ik moet nog leren voor mijn examens!” Geen optimale situatie zoals je leest. Maar we sloegen ons er doorheen met de hulp van grootouders en vrienden.
Kan je over de bevalling vertellen?
En toen waren we er weer, de keizersnede. “Pfff, we hebben het weer gered”, dachten we. Lisanne werd gereed gemaakt voor de ingreep en de ruggenprik werd gezet. Maar ze bleef maar gevoel houden aan haar rechterzijde. Oké, nog een keer proberen. En weer bleef ze gevoel houden. Dus werd er een wat sterker roesje geprobeerd en dat leek te werken. Tot ze daadwerkelijk aan de ingreep begonnen. Lisanne schreeuwde het uit van de pijn en werd in slaap gebracht. “We doen het zo licht mogelijk meneer Bomers, dan kan ze wakker worden als uw zoontje geboren wordt.” Dit gebeurde helaas te vroeg. Ze werd zelf wakker terwijl ze nog vol met de ingreep bezig waren. Ze werd wakker van de pijn en sloeg in paniek om zich heen. Ze voelde wat er gebeurde. Ze werd gelukkig snel onder gehele narcose gebracht, maar het voelde als een uur. Nog nooit voelde ik me zo alleen met zo veel mensen zo dicht om me heen. Vanaf toen heb ik alleen maar gehuild. Ik kreeg de geboorte van James maar half mee, want ik was bezorgder over hoe het met Lisanne ging. Gelukkig ging het fantastisch met James en naar omstandigheden ook met Lisanne. 10 Dagen na de geboorte van James was er bij Lisanne een stuk placenta gaan groeien en losgekomen met een zeer extreme bloeding tot gevolg. Lisanne werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht door de ambulance en direct naar de OK gebracht. Ik zat in een kamer te wachten toen ik hoorde dat ze in totaal bijna twer liter bloed was verloren. Ik brak. Ik was fysiek en emotioneel even helemaal klaar. Ik was helemaal leeg gebeukt door alles wat er gebeurd was en ik had er geen invloed op. Lisanne kreeg twee bloedtransfusies en was er gelukkig langzaam weer goed boven opgekomen. Ik heb na een korte pauze voor mijzelf mijn opleiding gehaald.
Wat vind je het mooiste aan het vaderschap en wat het zwaarste?
Wat kan ik in een deuk liggen van het lachen om die clowns. De kleine dingetjes zijn in mijn optiek het mooist. Hoe ze samen op de bank zitten. Samen spelen. Moeten lachen om een scheetje die ze zelf laten. Heerlijk. En dat is gelijk het leukste en moeilijkste aan vader zijn. Wanneer ben je de scheidsrechter om ze uit elkaar te halen? Wanneer ben je de papa voor een dikke knuffel en wanneer moet je ze hun gang laten gaan? En dat is ook wel het toffe aan ouder zijn. Je leert niet alleen je kinderen, maar zelf leer je ook weer elke dag. Ik hoop mijn kinderen op te voeden tot mensen die het beste uit zichzelf kunnen en durven te halen. Zelfstandig morele en respectvolle beslissingen kunnen nemen. En het belangrijkste, zichzelf kunnen zijn. Oh ja en profvoetballers worden.
Wat heb je voor tips aan andere vaders-to-be?
Voor de dads to be. Blijf dicht bij jezelf met het opvoeden van de kids. En bij het verschonen: billen richten naar de zijkant, niet naar jezelf.
KAY
