In mijn praktijk is het een normaal onderwerp. Het verliezen van je kindje tijdens of vlak na de zwangerschap. Elk verlies van elk kind is er altijd weer één te veel. Want volgens mij is niks ergers dan het verliezen van je kind. En toch ben ik dankbaar. Dankbaar dat vrouwen de weg naar mijn praktijk weten te vinden. Dankbaar ook dat vrouwen zelf aanvoelen wat ze wel of niet nodig hebben om met dit enorme verdriet toch verder te kunnen leven. En soms betekent dat je even iemand nodig hebt die naar je luistert, je tips geeft en nieuwe inzichten zodat jij zelf door kunt. Zonder burn-out, zonder scheiding en zonder paniek aanvallen. Daar ben ik dankbaar voor. Want dat gun ik elke vrouw die haar kindje in haar hart mee moet dragen.
Elsa
Zo ook Elsa. Via via kwam Elsa bij mij. Vaak begint een kennismaking luchtig. “Goh fijn he dat de zon schijnt” of “wat heb je een leuk shirtje aan”, zijn veel voorkomende openingen voor een gesprek wat eigenlijk gaat over dood. Dood van je kindje. Jouw verdriet. Gemis. In het begin van een kennismakingsgesprek gaat het met veel moeders “goed”. Soms zelfs vinden vrouwen de overgang naar henzelf zo moeilijk dat ik eerst over mezelf vertel. Over mijn eigen zoektocht naar nieuw leven na verlies. En dan stel ik altijd de vraag “hoe is dit voor jou?” Zo ook aan Elsa. Ze vertelde hoe ze zich zo rond 26 weken zwangerschap niet lekker voelde. Ze was zwanger van een tweeling en besloot naar het ziekenhuis te gaan voor een controle. Haar partner had ze gevraagd daar ook naar toe te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ze weeën had. Omdat ze in een lokaal ziekenhuis lag zag Elsa dat artsen even in paniek raakten, tot de hoofd gynaecoloog besloot collega’s van een universitair ziekenhuis in te schakelen voor hulp. Zeker omdat weeënremmers niks deden en de bevalling super snel doorzette. Zelfs zo snel dat artsen van het andere ziekenhuis haar kant op kwamen.
Vroeggeboorte
Na een vlotte en in Elsa’s eigen woorden ook “fijne en mooie bevalling” was haar tweeling geboren. Ongelofelijk klein. Zo snel mogelijk werd Elsa met de tweeling overgebracht naar een specialistisch ziekenhuis waar er gelukkig plek was voor beide kindjes. De weken die daarop volgden maakten duidelijk hoe het met beide kindjes gesteld was. Het ene kindje maakte mooie ontwikkelingen. Groeide gestaag en kwam binnen de normen ook goed genoeg aan. Maar haar andere kindje niet. De situatie van het andere kindje verslechterde juist. Zo slecht dat Elsa en haar man hun tweede kindje hebben moeten los laten. Na drieënhalve week is hun prachtige kleine kindje overleden. Elsa vervolgt haar verhaal. Dat ze alles heel bewust heeft kunnen meemaken. Ze zegt dat ze goede herinneringen heeft aan de tijd in het ziekenhuis, de tijd met haar tweeling. En dat ze na het overlijden van haar kindje alles op alles heeft gezet dat ze met haar andere kindje zo snel mogelijk naar huis konden. Met ook veel verdriet om het gemis.
Eenmaal thuis met zijn drieën ging Elsa gewoon door. Ze deed alles wat alle andere moeders ook deden. Zo goed mogelijk als newborn mama voor je kindje zorgen. Met een lach en een traan. Ze creëerde een mooie plek in haar huis voor het kindje wat ze moet missen. Zodat zij ook altijd bij hen aanwezig is. Langzaam maar zeker kwam het normale leven van Elsa weer op gang. Haar agenda vulde zich met de zorg voor haar zoon en ook met uitjes met vriendinnen.
Sterk zijn
Ook ging Elsa weer aan het werk. Ze ging op vakantie met haar gezin en deed veel leuke dingen. Eigenlijk deed ze alleen maar dingen die ze leuk vond. Elsa vertelde me dat mensen in haar omgeving haar sterk en stoer vonden. Ze vonden het knap hoe ze haar leven hervatte. Elsa zei dat ze er niet over na dacht. Ze deed het maar gewoon. Ze had het idee dat ze ook geen andere keus had. Zeker niet nadat mensen haar complimenten gaven over hoe goed ze het allemaal wel niet deed. En voor ze het zelf wist waren er een kleine tweeënhalfjaar voorbij. Tot het moment dat Elsa een nieuwe leidinggevende kreeg. Hij wilde graag een gesprek met haar. Over haar ontwikkeling, haar wensen en ideeën hoe ze haar werk zou willen invullen. Het was een leuk gesprek. Zakelijk ook. En toen vroeg hij haar hoe het eigenlijk met haarzelf ging. Elsa vertelde me dat ze toen brak. In de periode van het overlijden van haar kindje tot het gesprek met haar nieuwe manager heeft eigenlijk niemand aan haar gevraagd hoe het echt met haar ging. Elsa zei dat het leek alsof haar omgeving ook niet anders zou willen dan dat het ’gewoon goed’ met haar zou gaan. Gewoon ‘normaal’.
Burn-out
Het gesprek met haar manager veranderde alles. Eindelijk kon ze voelen hoe het echt met haarzelf ging. Ze was op. Opgebrand. Kon niet meer. Moe. Zelf dacht ze dat het na een week of twee slapen en rusten wel weer oke zou gaan. Dit bleek niet het geval. Ze bleef moe, duizelig en merkte dat ze zich niet kon focussen. De manager verwees haar door naar de bedrijfsarts. En niet lang daarna werd de diagnose ‘burn-out’ vastgesteld. In het gesprek met mij vertelde Elsa dat ze voor haar gevoel het verlies van haar kindje op zich redelijk een plek heeft kunnen geven, voor zo ver dat kon. Maar dat alles gewoon te snel is gegaan. Ook de leuke dingen. Dat er gewoon te veel is gebeurd. Ik ben dankbaar dat ze mij heeft gevonden. Naast dat ik verliescoach ben, ben ik ook mindfulness trainer. Mindfulness is de methode om je batterij weer op te laden en uit je burn-out te komen. Mindfulness is inmiddels wetenschappelijk bewezen en gelukkig zien steeds meer neurologen en ook psychiaters de meerwaarde in van een combinatie van behandelen. Zowel gesprekken voeren als de mindfulness. Samen. Zonder pillen. Met als doel beter je eigen grenzen leren voelen en ze vervolgens ook bewaken. Je leert je emoties waar te nemen zodat je rust neemt als bepaalde emoties je een keer te veel worden. Het effect van mindfulness is dat mensen meer controle krijgen over het eigen handelen, zich beter kunnen focussen, daardoor minder stress ervaren en een groter gevoel van geluk kunnen waarnemen.
Verzachten en ontspannen
Ik geloof dat je het verliezen van een dierbare niet kunt verwerken. Ik geloof wel dat je een manier kunt vinden hoe het draagbaar voor je is. Zodat je zonder schuldgevoel, zonder hoofdpijn en juist vanuit liefde en verbinding zelf het leven weer kunt oppakken. Ik heb de wens voor alle moeders die een kindje moeten missen dat ze kunnen blijven staan terwijl er een orkaan voorbij raast. Dat doe je niet door je schrap te zetten. Dat red je niet door te vechten. Ook al is dat vaak onze primaire reactie. Dat brengt ons als mensen ook heel ver, maar dit hou je niet lang vol. Het geheime sleutelwoord is eigenlijk eenvoudig. En juist in die eenvoud zit hem de moeilijkheid. De kunst is namelijk om je te ontspannen bij alles wat zich aandient. Ontspannen als je moet huilen. Ontspannen als je bang bent en ontspannen terwijl je geniet. Bomen vind ik zelf een prachtige metafoor. Als bomen heel strak zouden staan, vallen ze ook om. Wij mensen ook. En ja dat ontspannen lijkt op sommige momenten in je leven absoluut onmogelijk. Misschien is het zelfs op sommige momenten wel onmogelijk. Ook voor mij. Ook ik heb andere mensen nodig om me te herinneren dat het woord ontspanning op sommige dagen ook nog steeds bestaat.
SUZAN
