Een grote bus alcohol bij de deur, een krijtbord met het verzoek om je schoenen uit te doen, en vooral niet binnen te komen als je snottert, hoest, of je op welke manier dan ook niet fit voelt. Als ik in de supermarkt loop, valt elk hoestje mij op en loop ik even een paadje om. Maar om eerlijk te zijn, ben ik zelfs al een poosje niet in de supermarkt geweest.
Ons kindje is prematuur geboren en heeft beschadigde én onderontwikkelde longen. Jouw verkoudheid, kan voor mijn dochter een intensieve ziekenhuis opname betekenen en invloed hebben op haar toekomst. De artsen hebben aangegeven dat het het beste voor haar is om het eerste virusseizoen virusvrij door te komen. Gezien wij haar tweelingzusje zijn verloren, heb ik echt geen grens in hoe ver ik wil gaan om haar en haar longen te beschermen in deze eerste periode van haar leven.
Het voelt voor mij dan ook heel bizar dat nu ineens de hele wereld in rep en roer is vanwege dit virus, terwijl mijn leven al maanden draait om virussen buiten het huis te houden.
En wat ik ervan vind? Een paar jaar geleden had ik het wellicht in het begin ook overtrokken gevonden. Zo van “het is toch maar een griep en er overlijden ook mensen aan een gewone griep”. Inmiddels zijn we dat stadium natuurlijk allang voorbij. Maar nu? Wat verandert je leven als je iemand in huis hebt die in risicogroepen valt. Laat staan dat het je kínd is, je kindje van net één jaar die in de risicogroep valt. Het verandert je hele perspectief van naar zoiets kijken. Wat vind ik mijn vroegere zelf dan egoïstisch. Jij kunt zelf dit virus misschien makkelijk hebben, maar wat als jij in de supermarkt loopt en niest op iets wat een mama van een kwetsbaar kindje een minuut later aanpakt.
De reactie daarop is dan misschien “dan moet die moeder van het kwetsbare kindje maar niet meer in de supermarkt komen”. En daar heb je gelijk in. Dat doe ik dus ook niet. Maar eigenlijk, als je goed naar die woorden kijkt, en de lading, valt dat niet een beetje in de categorie egoïstisch?
Paniek hoeft niet, want paniek is zelden helpend, misschien wel nooit? Maar je kunt ook een aantal dingen doen en laten zonder paniek gedachtes. Gewoon, omdat het helpend kan zijn voor mensen om je heen.
En eerlijk? Ik weet de ballen van dit virus. Geen idee wat de achtergrond van dit virus is, hoe besmettelijk het is, het voor invloed het heeft op je lijf nadat je het hebt gehad. Ik verdiep me erin, want ik verdiep me in alles van virussen, omdat ik niet zomaar wat wil doen, maar wil handelen vanuit kennis. Maar juist de onwetendheid over dit virus maakt mij wel onzeker. Ik weet niet hoe dit virus reageert op de longen van mijn dochtertje.
De bronnen van artikelen over dit virus, ik weet niet zo goed welke ik moet geloven. Ik lees ergens dat de mens dit virus ontwikkeld heeft, dat het een marketingtruc is, ik lees dingen over paniekzaaierij terwijl het niks bijzonders is, dat vind ik zelf inmiddels al helemaal niet meer te geloven, des te meer we over dit virus te weten komen. Ik lees dingen over dat er mogelijk meer interne schade aangericht wordt met dit virus dan nu naar buiten wordt gebracht. En dan nog de artikelen over dat de natuur het best slim heeft gedaan dat dit virus nu in de wereld is, want de wereld mocht best wakker geschud worden qua hoe we leven (true). Zolang ik niet een helder verhaal kan vinden over wat dit virus met mijn dochtertje met longproblemen kan doen, hoe zwaar het voor haar zou kunnen zijn om hiertegen te vechten en of er wel of niet permanente schade aangericht kan worden, doe ik er alles aan om hier zo ver mogelijk bij uit de buurt te blijven. Net als andere virussen deze winter.
En alle grapjes over dit virus, en het modder gooien heen en weer tussen kamp ik vind het onzin en kamp ik ben in paniek. Ik vind het wel lastig om te aanschouwen, want hoeveel weet de gemiddelde mens nou eigenlijk van dit virus en waarop is het gebaseerd wat je erover zegt?
Ik snap het dat je je als gezonde volwassene niet zo’n zorgen maakt over jezelf. Maar alle reacties die ik her en der van mensen lees die het allemaal maar zwaar overtrokken vinden, zorgen ervoor dat ik mijn hart vasthoud wat hier nog allemaal achter vandaan gaat komen in Nederland.
(deze blog is 6 dagen geleden geschreven, en moet je zien wat er inmiddels al achterweg is gekomen in Nederland) Ik ben zéker kamp blijf met z’n allen thuis!
Zelfs al slaat het virus ons huis over, ons meisje kan ook door een verkoudheid of een tegenslag het ziekenhuis nodig hebben. En ook jouw familie kan hier tussen zitten. Ik moet er niet aan denken dat ziekenhuizen mensen moeten gaan weigeren. Kiezen tussen wie er mag blijven leven.
MARJOLEIN
