“Oh schat, je zult het vast niets vinden, maar dan zet ik het hierna uit mijn hoofd. Ik ben gevraagd om twee jaar als expat naar de US te gaan. Lijkt je dat wat?”, begon mijn man. “Huh wat, ben je serieus? Wat een gave kans is dat én ook nog vlakbij New York?!?! Let’s do this!”, antwoordde ik. Nog voordat ik over alle consequenties had nagedacht zei ik dus volmondig ja!
Ik ben Lisanne, getrouwd met Midge, beide zijn we 30 jaar, staan we in de bloei van onze financiële carrières, hebben we een dochter Mynt (september 2018) en veel fijne familie en vrienden om ons heen in de regio Nijmegen. Én toch besloten we het roer om te gooien en voor deze ‘once in a lifetime’ uitdaging voor mijn man te gaan. ‘Mijn man’ zeggen voelt overigens nog een beetje raar en onwennig. Na wat gesprekken met HR kwam mijn man thuis met de mededeling: “We gaan naar de US, máár jullie mogen alleen mee als we getrouwd zijn.” Een romantischer aanzoek bestaat er niet toch? Hallo grote consequentie numero 1! Om het lekker praktisch te houden en snel – vooral snel – zijn we tijdens de Nijmeegse Vierdaagse langsgegaan bij het gemeentehuis. Op Hemelvaartsdag had Midge namelijk zijn eerste oriëntatiegesprek en op 5 oktober zaten wij al in het vliegtuig naar de US. Dus gedurende het gehele traject lag de nadruk vooral op snel!
Binnen vier maanden hebben we alles moeten regelen. Pfoew, niemand vertelt je dat er zóveel bij komt kijken. Denk aan: paspoorten, visumaanvragen, belastingberekeningen, onderhandelingen met NL en de US, koopwoning in NL, huurwoning in de US en dan nog niet te spreken over de sociale impact. Mynt van de kinderopvang, ontslag nemen op mijn werk, familie en vrienden inlichten én vrij snel erna ook afscheid van nemen en ga zo nog maar even door. Tijd om erbij stil te zijn was er niet. We wisten dat ik in het begin niet zou mogen werken, omdat ik voor de US de afhankelijke ‘partner van’ ben. Dat klinkt niet fraai, zeker niet na al die jaren keihard zelf te hebben gewerkt aan mijn eigen carrière. Het zou namelijk enkele maanden kunnen duren voordat ik een werkvisum zou krijgen. Toch namen we dit voor lief, deze kans was te mooi om te laten liggen! Stiekem begon ik mij met mijn voormalige werkgever al te oriënteren op de mogelijkheden om aan de slag te gaan in New York maar alsof het zo had moeten zijn bleek ik opnieuw zwanger te zijn. In maart 2020 hopen wij onze Nederlandse Amerikaan te verwelkomen!
16 Weken zwanger stapte ik het vliegtuig in om ons expatavontuur te starten met nog geen idee wat voor een avontuur ons te wachten stond. We hadden ons nog vrijwel nergens in verdiept. Behalve even snel in onze zorgverzekering, want zou deze alles wel dekken als er complicaties op zouden treden? De zwangerschap van Mynt verliep voorspoedig. Ik had vrij weinig kwalen. Met 34 weken stond ik nog uitbundig te dansen op een bruiloft en ging ik mee naar Berlijn om mijn man aan te moedigen voor zijn eerste marathon. Niet wetende dat nog geen 10 uur na onze terugkomst uit Berlijn mijn vliezen zouden breken en we met 35 weken onze dochter al mochten verwelkomen. Nog niets voorbereid, want ja daar was mijn verlof toch voor? We kwamen in een rollercoaster terecht die gelukkig van redelijk korte duur was. Twee weken lang heeft Mynt op de afdeling neonatologie gelegen voornamelijk om te groeien en bloeien – zoals ze dat in het ziekenhuis zo mooi verwoordden. Maar een echte kraamtijd, geen idee, wat is dat eigenlijk?
Dus uitzoeken of een eventuele keizersnede en vroeggeboorte vergoed zouden worden was door onze ervaring ineens vrij belangrijk geworden. Is bevallen in de US wel een optie of moet ik tijdelijk terug naar Nederland? Maar wanneer dan, want wat als deze ook te vroeg komt? Allemaal gedachten die door ons hoofd spookten en waar niemand voor ons vertrek een antwoord op had.
LISANNE
