Ik was 39.5 weken zwanger— hélemaal op. Klaar. Op dinsdag 7 mei kreeg ik ‘s ochtends om 4 uur onregelmatige weeën en verloor ik over de ochtend een gedeelte van m’n slijmprop. Ik bracht de kinderen gewoon naar school. Ik stuurde man naar zijn werk, want het voelde niet echt alsof ik elk moment kon gaan bevallen, maar ik had wel echt al een beetje pijn. Een moeder op school zei nog: “Zó jij ziet er moe uit!“ Ik antwoordde heel nonchalant: “Ja joh, volgens mij is het begonnen, haha”. Helaas waren deze zogenaamde weeën om 10u a11u uur helemaal gestopt en was ik stik- en stikchagrijnig. Ik belde de verloskundige, maar ze wilde niet voelen naar de ontsluiting, omdat ik kans op infectie had omdat de slijmprop al deels verloren was. Ik belde mijn moeder of ze de kinderen wilde ophalen, want ik was heel boos. Ik ben maar heel de dag op bed gaan liggen, slapen en films kijken.
‘s Avonds kwam mijn man thuis van zijn werk en trof een soort exorcist van Ursulla aan. Ik zei heel boos: “Ik wil kaasfondue eten bij mijn moeder dus dat gaan wij nu kopen. We gaan daarheen!” Gelukkig stemde hij in. Konden we ook gelijk de kinderen ophalen. Mijn moeder kon wel aan mij zien dat ik wat ongemakkelijke pijn had, maar in mijn boosheid lachte ik die weg. “Nee, nee, dit zal ook wel nep zijn, net als vanochtend mam! Deze baby blijft gewoon nog rustig een week zitten, let maar op.“
Om 20u kwamen we thuis, ff gedoucht en de meisjes op bed gelegd… toen kwamen de weeën om de 8 min ongv maar de ene keer 10 min en andere keer 6 min ertussen dus ja ik mocht nog niet bellen want dat mag pas bij om de 5…
Om 22u belde ik mijn moeder met de mededeling dat ik me nu toch wel ongemakkelijk begon te voelen en dat ze heel misschien wakker moest blijven als oppas voor de kinderen. We lachten nog samen: “Nou, 7 mei wordt het sowieso niet, dus misschien dan tóch op jouw verjaardag (de 8ste)!” Om 22:15u kwamen de weeën om de 6 minuten. Ik dacht nog steeds niet dat ik de verloskundige moest bellen. Ik ging maar in bad om te kijken of het voorweeën waren, want die nemen dan af vaak af. Vanaf het moment dat ik uit bad stapte, kwamen de weeën ineens om de 2.5 minuut en deden ze superpijn. Om 22:45u hen ik de verloskundige gebeld en om 23:15u was ze er. Ze zei nog: “Als je boven de 6 centimeter zit gaan we thuis bevallen” Mijn man trok al wit weg. Ik vond alles wel best. Ze zei dat ik 4 centimeter ontsluiting had, dus er was nog tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Yes! Wij hebben nog even op mijn moeder gewacht die op de meisjes ging passen.
We kwamen om precies 00:00u aan in het ziekenhuis. We waren door de verkeerde ingang naar binnen gegaan. Ik kon amper lopen. Gelukkig bood de spoedeisende hulp een rolstoel aan en begon met me te rennen door het ziekenhuis, haha. Het leek wel een film. Aangekomen in de kraamsuite vroeg de verloskundige: “Hoe voel je je? Wil je misschien evem in bad of onder de douche?” Ik kon daar eigenlijk geen antwoord op geven van de pijn en toen zei ze: “Wacht, kom eerst even liggen.” Toen begon ik te persen en zij zei meteen: “Neeee, niet persen”. Ik antwoordde: “Ik doe niks, dit doet mijn lichaam!!!!!!” En daar was ze dan om 00:07u, onze lieve kleine Amélie Olivia May met een gewicht van maar 3150 gram. Haar zussen waren 3750 en 3950 gram. Ze werd letterlijk eruit gelanceerd. Ongelofelijk hoe snel! Ik kan het nog steeds niet geloven!
Ze dronk gelijk heel goed uit mijn borst en we hebben nog heerlijk een uur huid op huid gelegen. We zouden meteen naar huis mogen, maar toen ze haar temperatuur gingen opmeten, was deze 36.3 graden. Dat is te laag. Uiteindelijk na lang onder de warmtelamp zei ik: “Mogen we niet gewoon nar huis? Ik ben moe en dit kan thuis ook allemaal”. Na te tekenen dat we op eigen risico naar huis wilden, waren wij om 03:40u eindelijk thuis. Oma en Sophia zaten ons op de bank op te wachten en konden Amélietje ook meteen even knuffelen. Toen hebben we lekker geslapen met haar op mij.
MIRIAM
