Het was eigenlijk geen echte keuze. Het was meer een groeiend verlangen wat steeds sterker en sterker werd. Het verlangen naar nog een kindje verdreef de angst over wat er allemaal zou kunnen gebeuren steeds verder naar de achtergrond. En het vertrouwen in mijn lijf groeide. Zou het dan toch mogelijk zijn om nog een keer zwanger te worden en zwanger te blijven met een voldragen, gezonde, levende baby als resultaat?
Emotionele rollercoaster
Het was drie jaar nadat ons leven, door de extreme vroeggeboorte van onze tweeling en het overlijden van mijn oudste dochtertje Noa*, volledig op z’n kop was gezet. In die drie jaren hadden we als nieuwbakken ouders al zoveel meegemaakt. Maandenlange ziekenhuisbezoeken, medische complicaties, onzekere toekomstbeelden en een intens verdrietige en ingewikkelde rouwperiode. We waren ondersteboven geschud en keihard naar beneden gegooid, maar ook omhoog getild door de oneindige liefde voor onze twee supermega kanjers. En die liefde voor allebei onze kinderen had er mede toe geleid dat er ruimte kwam voor het gevoel nog een kindje te willen. Niet om te vervangen, maar wel omdat ik ergens diep van binnen ervan overtuigd was dat het ook anders zou kunnen en anders zou mogen zijn. Een voldragen zwangerschap met een gezonde, levende baby. Ik besefte me heel goed dat een volgende zwangerschap nooit meer onbezorgd zou zijn, maar ik wilde er wel weer voor gaan. Mijn man vond het in eerste instantie spannender dan ik, maar toen ik vrij snel zwanger was, was ook hij in de wolken en vol goede hoop. Helaas heeft dit maar 7 weken mogen duren, want al tijdens de eerste echo in het ziekenhuis bleek dat het hartje niet klopte. En ondanks dat we op zoveel dingen waren voorbereid, bleek het krijgen van een miskraam niet één van die dingen te zijn waar ik in mijn hoofd rekening mee had gehouden. Ik was ontroostbaar. Had ik niet al genoeg meegemaakt rondom het krijgen van een kindje? Helaas leerde ik dat je elke zwangerschap weer bijna dezelfde kans krijgt dat het goed of fout gaat.
In vertrouwen verder
Het betekende een nieuwe laag in mijn rouwproces. Het betekende wederom opkrabbelen en vertrouwen krijgen in mezelf en mijn lichaam. Het betekende gelukkig ook weer de bevestiging krijgen dat ik nog zwanger kon worden en wederom kon ik op ontzettend veel liefdevolle steun van mijn omgeving rekenen. En het belangrijkste was dat juist door deze situatie er nog meer olie op het vuur werd gegooid en het vuurtje van verlangen naar een kindje alleen maar sterker ging branden. Een klein half jaar later was ik opnieuw zwanger en ondanks dat ik dit keer nu ook de eerste 3 maanden gespannen was in verband met het risico op een miskraam, kreeg ik deze keer al snel een sterk gevoel van vertrouwen over mij heen. Natuurlijk stak de angst van tijd tot tijd in alle hevigheid de kop op. Tijdens de zwangerschap ben ik tijdelijk weer onder behandeling van mijn psycholoog geweest wat mij ontzettend geholpen heeft om onderscheid te maken in mijn reële en irreële angsten rondom het verdere verloop en de aanstaande bevalling.
Rond de termijn van 23 weken merkte ik aan alles dat mijn lichaam en hoofd steeds meer in een herbeleving raakte omdat de periode rondom de bevalling van de tweeling eraan zat te komen. De dag dat ik 24 weken en 4 dagen zwanger was, de geboorte termijn van de tweeling, was voor ons een hele belangrijke mijlpaal. We zijn die dag samen met Eline naar het ziekenhuis gegaan waar zij samen met haar zus geboren is. We hadden een afspraak met onze vaste kinderarts en samen liepen we over de gangen van de verloskamers en de neonatologie. Het was fijn om hier samen met Eline te zijn, juist op deze bijzondere dag. We zijn zelfs even op de nicu geweest waar een vader ons aansprak die bij zijn 24-weken oude dochtertje op bezoek was. Het was heftig om hem zo te zien, volledig in de overlevingsmodus en met een lege blik in zijn ogen, omdat hij geen idee had wat hem allemaal overkwam op dat moment. Ik schrok en besefte me toen pas echt wat een intense tijd we hier samen met de tweeling hebben beleefd. Toen we vanuit Leiden naar huis reden, kwam er een enorme rust over me heen. Het leek alsof me vanaf dat moment niks meer kon gebeuren. Elke extra dag in mijn buik was meer dan de meisjes hadden gehad en vol vertrouwen ging in het laatste trimester in.
Een nieuwe fase
Ik kon steeds meer genieten van mijn groeiende buik en geruststellende schopjes van ‘Zusje Zonnebloem’, zoals Eline haar zusje noemde. Ik heb vanaf het begin van de zwangerschap een dagboek bijgehouden om juist mijn blije en positieve gedachten en gevoelens richting ons nieuwe kleine wonder extra te benadrukken. Het is een boekje geworden vol liefdevolle woorden en fijne verhalen die me toen heel veel steun hebben gegeven. Het vertrouwen in mijn lijf groeide enorm, zelfs tot op het punt dat ik alles in huis klaar maakte voor een thuisbevalling. Ik wist namelijk dat ik juist in een ziekenhuisomgeving extra gespannen zou zijn en er een stuk herbeleving mee zou kunnen spelen. Helaas is een thuisbevalling niet gelukt, want met 40 weken en 4 dagen kreeg ik koorts en werd ik met spoed overgebracht naar het ziekenhuis. Ik bleek al 6 centimeter ontsluiting te hebben, terwijl onze dochter nog niet goed was ingedaald. Mijn verloskundige nam geen enkel risico en heeft razendsnel het dienstdoende team geïnformeerd over mijn geschiedenis en vlak erna werd ik overgedragen aan de gynaecoloog. Het was uiteindelijk een pittige bevalling die gelukkig net niet eindigde in een spoedkeizersnede. Wel was ik aan het einde enorm vermoeid en duidelijk in paniek. Het duurde voor mijn gevoel allemaal veel te lang en ik had enorm veel pijn door de rugweeën. Toen Linde eindelijk op de wereld kwam, was mijn eerste reactie: ‘Leeft ze? Leeft ze? Leeft ze nog?’. Hartverscheurend vertelde mijn man later. Gelukkig hoorde ik haar al snel huilen en werd ze op mijn borst gelegd. Wat een intens en mooi moment. En toen kon ik zelf ook ontladen van zoveel spanning, zoveel angst en zoveel zorgen. “Ze is er! Ze is er en ze leeft!”
Onzichtbaar dichtbij
De kraamtijd hebben we heel bewust als gezin beleeft. Dylan was thuis en met uitzondering van de opa’s en oma’s hebben we iedereen gevraagd te wachten met bezoek tot het kraamfeest, welke we vier weken later plande op de geboortedag van Noa* en Eline. Ik ben heel blij dat we dat hebben gedaan, want de komst van Linde voelde voor ons alle drie als een aardverschuiving. Op deze manier hadden we de volledige aandacht voor Linde en konden we genieten van een kraamtijd thuis in plaats van in een ziekenhuis. Daarnaast konden we Eline laten ervaren hoe het leven met een nieuw zusje eruit zag én konden we de ruimte geven aan ons verdriet. Want hoewel we dolgelukkig waren met de komst van Linde en zij een ontzettende blije baby was, merkten wij dat er wederom een nieuwe laag van rouw werd aangeraakt. Ik leerde ineens hoe het óók kon zijn, ik mocht borstvoeding geven en mijn baby de hele tijd vasthouden en knuffelen, iets wat ik bij Noa* en Eline zo ontzettend gemist had. Op het kraamfeest hebben we het leven gevierd van alle drie onze dochters. Twee meisjes hier op aarde en één meisje als een stralende ster hoog in de hemel.
DEBORAH
